අරගලය ලෙෆ්ට් ද? නොහොත් පණිවුඩකරුවාට වෙඩි නොතබන්න -(චින්තන ධර්මදාස)

ගෝල්ෆේස් අරගලය අවසන් බව ඉතා අපහසුවෙන් වුවත් අපිට බාරගන්න සිද්ද වෙනවා. අරගලය අවසන් වුනේ මෝඩකම නිසා වගත් අපිට අකමැත්තෙන් වුනත් පිළිගන්න සිද්ද වෙනවා.

මං හිතන්නෙ අත්දැකීම් නොමැතිකම නිසා අරගලය පටන්ගත්ත පරම්පරාව අතින්ම එහි අරමුණු ගිලිහුනා. අපි එකිනෙකාට මේ ගැන වෙනස් වෙනස් කියවීම් තියෙන්න පුළුවන්. ඒත් මගේ කියවීම අනුව ගෝල්ෆේස් අරගලය අවසන්.

අරගලය විසින් දිනාදුන් බොහෝ දේ අවතක්සේරු කිරීමක් මේකෙන් වෙන්නෙ නෑ.

එක මොහොතකින් පස්සෙ ඊළඟ මොහොතට පරිණාමය වීම පිළිබඳ නොදැනුවත් බව විසින් අරගලය අනාගතයේ උරුමයක් වෙනවා වෙනුවට අතීතයේ ගිලීයාමක් බවට පත් වුනා කියන එකයි මගේ නිරීක්ෂණය.

මේක කියපු ගමන්, උඹ කවුද ඩෝ ගාගෙන එන පිරිස කියන්නෙ අරගලය අවසන් කළ මුග්ධභාවය. ඉන්ක්ලුසිවිටි වෙනුවට එක්ස්ක්ලුසිවිටි (හැමෝම අඩංගු කර ගැනීම වෙනුවට ප්‍රතික්ෂේපය) අපිට ඇහෙන්න ගත්ත තැනින් අරගලයේ පොදුබව ගිලිහෙනවා කියල ගොඩක් අය තේරුම් ගත්තෙ නෑ.

මේ අරගලයේ ආරම්භය වුනේ නාගරික තරුණ පිරිස්. ඒ අය එලියට බැස්සෙ මූලිකවම විදුලිය, ඊළගට තෙල් ගෑස් නැති ප්‍රශ්නෙ හින්ද. ඒ දේවල් තමන්ට නැති කළ අසමත් පාලකයන් ඉවත් කිරීමයි, අනෙක් පැත්තෙන් මේ අත්‍යාවශ්‍ය පහසුකම් යළි ලබාගැනීමයි අරගලයේ අරමුණ.

එතනින් එහාට සිස්ටම් චේන්ජ්, ව්‍යවස්ථාවේ අඩුපාඩු, ධනවාදයේ අර්බුදයක් යන හැම දෙයක්ම අපේ එක්ස්ටෙන්ෂන්ස්.  ඒ කියන්නෙ දිගහැරීම්.

මේ සියලු ප්‍රවාද අතරත් එකිනෙකාගේ පිළිගැනීම් නොපිළිගැනීම් තිබුන. උදා විදිහට යුද්ධය නිසා සුළු ජාතීන්ට අසාධාරණයක් වුනා කියන එක නොපිලිගන්නා පිරිස් අරගලයේ ඉන්නවා. මොකද මේකෙ තේමාව ඊට වඩා පොදු එකක්.



 ‘ගෝටා ගෝ හෝම්’.
එපමණයි අරගලය.

අරගලයේ තීරණාත්මක හැරවුම් ලක්ෂය ලකුණු වුනේ මැයි 09 වෙනිදා කියලයි මං දකින්නෙ. රාජපක්ෂලා අරගලයට පොලු වලින් ගහලා ඉවර කරන්න අසමත් වුනත් ඒ ප්‍රචන්ඩත්වය හරහා සාමූහික උරග මනස අවදි කිරීමෙන් අරගලය ඛණ්ඩනය කරන්න සමත් වුනා.

ගොඩක් අය හිතන විදිහට මෙතන රනිල්ට කරන්න දෙයක් නෑ. ඒ පහරදීමට පස්සෙ අරගලයේ උවමනාවන් සහ පොදු ජනතාවගේ උවමනාවන් අතර පාලම බිඳුනා. ‍



‘ගෝටා රනිල් අශුද්ධ සංධානය පරදවමු’



මෙහෙම සටන් පාඨයක් අරගලේ තිබුනෙ නෑ. ශුද්ධ වූ සංධාන වෙනුවෙන් මිනිස්සු අරගල කරන්න ආවෙ නෑ. ඒ වෙනුවට යම් වගකීමක් ඇති ක්‍රමයක් ස්ථාපිත කරන්නයි අරගලයට මිනිස්සු ආවෙ.

මිනිස්සුන්ට ඕන වුනේ පිටත අරගලයේ පීඩනය තුලින් පාර්ලිමේන්තුවේ සිදුකරන වෙනස්කම් හරහා වගවෙන ආණ්ඩුවක් ඇති කරගන්න එක. ඒ හරහා තමන් මුහුණ දෙන ජීවන ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් හොයාගන්න එක.

 රාජපක්ෂලා හොරකම් කරපු සල්ලි අරගෙන මේ අර්බුදයට විසඳුම් හෙවීමේ ඉරිසියාකාර ‍මුග්ධ පිළියම තනිකරම ජවිපෙ ළමා මානසිකත්වය නිසා ඇති වුන එකක්. ඒ එළඹුම ආදරය මූලික අරගලය වෛරයට අරගෙන යන තැනක්.

නමුත් අරගලකරුවන් කිසිම විදිහකින් දේශපාලන පක්ෂ එක්ක නිශ්චිත රාමුවක් ඇතුලෙ කතාබහකට ගියේ නෑ. ඒ අය බොළඳ පාරිශුද්ධබවක් ආරක්ෂා කරමින් හිටියා. හැබැයි අරගලය මැද  පක්ෂ දෙකක් විතරක් ප්‍රදර්ශනය වෙමින් සද්දෙට පැවතුනා. ඒ තමයි ජවිපෙ සහ අන්තරේ හරහා පෙරටුගාමී. අනිත් හැම පක්ෂයකම අය ඉන්නවා කිව්වට ඒ කිසි කෙනෙකුට තමන්ගෙ පාක්ෂිකබව ප්‍රදර්ශනය කරන්න බැරි වුනා.

නිර්පාක්ෂිකබව රැකීම කියන එකම අර පක්ෂ දෙකට පමණක් අරගලය බාරදීමක් වුනා. ඒ අය සංදර්ශනාත්මක විරෝධතා පැවැත්වුවා. ඒ හැම දෙයක්ම පක්ෂයක ඇඩ් එකක් වග හැමෝටම අමතක වුනා.

ජවිපෙ සහ පෙරටුගාමී කියන්නෙ කල්ට් එකක්. කල්ට් එකක් පවතින්නෙ අනෙක් අය බහිෂ්කරණය කිරීම තුලමයි. ඒක හරියටම nanaසාරගේ සිංහල baudda එක වගේ. අනෙක් බහුතරයක් බෞද්ධයො නිහඩව බලා සිටියා. අන්තිමට ට්‍රෙන්ඩ් එක වුනේ nanaසාර. හැමවෙලාවකම මහා එක අනන්‍යතාවයක් ප්‍රකාශ නොකර හිඳීමේදී කල්ට් එක විසින් අනන්‍යතාවය පැහැර ගන්නවා.

මහින්දගේ පලායාමෙන් පස්සෙ පාර්ලිමේන්තුව ඇතුලෙ ආණ්ඩු බලය ලබාගන්න ඉඩක් විවෘත වුනා. කිසිම පක්ෂයක් ඒ වගකීම බාරගත්තෙ නෑ. ඒක විපක්ෂයේ අන්ත දුබල බව හොඳටම පෙනුන තැනක්. එතනදි තනි මිනිහා රනිල් ඩූ ඔර් ඩයි ගේම් එකකට බැස්සා.

අරගලයෙන් ජනතාවට යම් සාකච්ඡාවක් පවත්වා ගත හැකි ආණ්ඩුවක් ලැබුන. ඒ ඇමතිකම් බාර අරගෙන කට්ටියම එකතු වෙලා රට ගොඩදායි කියල මිනිස්සු බලන් හිටියා. බෙහෙත් නැතුව මැරි මැරී යන අතරතුර, පෝලිම්වල දවස් ගනං ඉන්න අතරතුර මිනිස්සු ඉක්මන් මැදිහත්වීමක් බලාපොරොත්තුවෙන් හිටියා.

අරගලය එක දවසෙන් රනිල්ට විරුද්ධ වුනා. අර්බුදය පාර්ලිමේන්තුවෙන් එලියෙ විසඳන එක එතන බහුතරයක හඩ වුනා. (මේ බහුතරය කියන්නෙ මේ 09 වෙනිදායින් පසු අරගල බිමේ බලය අල්ලපු ජවිපෙ සහ පෙරටු පක්ෂ දෙක)  ඒ කියන්නෙ සම්මුතියක් වෙනුවට විප්ලවයක්.

මිනිස්සුන්ට විප්ලවයක් ඕන වෙලා තිබුනෙ නෑ. ‍ගෝටා යනකං කිසි දෙයක් එපා කීම හරියට තමන්ට ඕන දේ දෙනකංම බිම බුදියගෙන ඉන්න පොඩි ළමයෙකුගේ රණ්ඩුවක් වගේ. සම්මුති හරහා තමන්ට අවශ්‍ය දේ දිනාගැනීමයි දේශපාලනය කියන්නෙ කියන එක තරුණ අරගලකරුවො ඉගෙන ගෙන තිබුනෙ නෑ.

මේ 09වෙනිදා පෙරලියත් එක්කම රාජපක්ෂවාදී මනස අරගලයේ ආත්මය වුනා. වැළඳගැනීම වෙනුවට බෙදීම මූලික වුනා. අරගලය අයිති පොඩි පිරිසක් සහ අරගලය නොවන ලොකු පිරිසක් නිර්මාණය වුනා.

රනිල් අගමැති වුනාට පස්සෙ රනිල්වාදීන් හැලුනා කියල කියන කතාව mati කතාවක්. රනිල්ට එහෙම පිරිසක් හිටියා නම් සීට් එකවත් බේරගන්න බැරිවෙලා එයාට ජාතික ලැයිස්තුවෙන් එන්න වෙන්නෙ නෑ. රනිල්වාදීන් කියල කට්ටියක් මේ රටේ නෑ.  රනිල්වාදීන් කියන්නෙ, විවෘත වෙළඳපොල පිළිගන්න, බටහිර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, මානව අයිතිවාසිකම් සහ නිදහස විශ්වාස කරන, ජාතිවාදය වර්ගවාදය පිටුදකින, ආර්තික අර්බුදයට විසඳුම් හැටියට පුද්ගලීකරණය බාරගන්න පිරිසක් කියල කියන්න පුළුවන්.  


එතකොට රනිල් අගමැති වීමෙන් පස්සෙ මේ පිරිස හැලෙන්නෙ ඇයි? රනිල් ඇතිකරන ආණ්ඩුව හරහා පාර්ලිමේන්තුව තුල සටන් කිරීමෙන් අවශ්‍ය වෙනස්කම් දිනාගත හැකියි/ යුතුයි කියල විශ්වාස කරන නිසා වෙන්න ඕන. ගොඩක් අය රනිල් විශ්වාස කරනවා කියන්නෙ ඕකට. වහාම බෙහෙත්, ආහාර, ගෑස්, විදුලිය, තෙල් සඳහා විසඳුම් ලබා දිය යුතුයි කියල විශ්වාස කිරීම.

අනෙක් පැත්තෙන් අරගලය තමන්ගේ උවමනාවන් ඉටු කරදෙන දිශාව වෙනුවට හැමදාම පට්ට ගහපු රොමාන්තික දේශපාලන අන්තවාදයන් කරා ගමන් කිරීම සිද්ද වුනා.  

මේ අරගලය බෙදීමට ලක්කරමින් අවසානය කරා රැගෙන යාමේ වගකීම ජවිපෙ සහ පෙරටුගාමීන් විසින් බාරගන්න ඕන කියලයි මං හිතන්නෙ.  ඒ අය තමයි අරගලභූමියට දේශපාලන පක්ෂ අරගෙන ආවෙ. ඊට පස්සෙ ඒ අය තමයි තමන්ගේ දේශපාලනයට එකඟ නැති පිරිස්වලට අරගල බිමේ තහනම් පැනවුවෙ.  

හැකි පමණ පිරිසක් එකතු කරගැනීම වෙනුවට අරගල බිමේදීත්, සෝෂල් මීඩියාවලදීත් ගෝත්‍රික රංචුමය පහරදීම් මගින් ඒ අය අරගලයෙන් පිරිස් පන්නා දැම්මා.



අරගල බිමට පහර දුන් වහාම මුලු රටේම මිනිස්සු එළියට බැස්සෙ තමන් විඳින පීඩාව වෙනුවෙන් කරන සටනේ මුදුන් මල්කඩට අත තිබ්බා කියන හැගීමෙන්. ඊට පස්සෙ ඒ අය අරගලයේ අයිතිකාරයො දැක්කා. අරගලය ඇතුලෙ හොරු දැක්කා. තේ‍රුමක් නැති ලොකු සටන්පාට දැක්කා. ඒ අරගලය තමන්ගෙ නෙමෙයි කියල දැක්කා. මේ දේවල් හරියටම සළකුණු වෙන්නෙ මැයි 09න් පස්සෙ.

ඉතාම මෑතක සර්ව පාක්ෂික අරගලකරුවො කියල පිරිසක් සියලු පක්ෂ වෙත තමන්ගේ යෝජනා අරගෙන යාමේ උත්සාහයක යෙදුනා. ඇතැම් දේශපාලන නියෝජිත පිරිස් එක්ක සාකච්ඡාවට එළඹුනා. රනිල් වික්‍රමසිංහගෙ ආණ්ඩුව නිශ්චිත කාරණා මත ප්‍රශ්න කරනවා දැක්කා. හැබැයි ගොඩක් පරක්කු වැඩි දෙයක් මේක.  ඒ උත්සාහයට පවා අනෙක් අය අරගලය පාවා දෙනවා කියල හඩ නැගුවා.

මේ සියල්ලට මූලික හේතුව බහුතරයේ නිහඩතාවය. අරගලයට හානි වෙයි කියල හරි වෙන මොකක් හෝ නිසා හරි මේ ගැන විවෘතව ප්‍රශ්න කරන්න, සංවාද කරන්න නොහැකිවීමේ දුබලකම. තනි නායකත්ව මණ්ඩලයක් හෝ පිහිටුවාගැනීමට අසමත් වීම.

මගේ දැනුමේ පටු සීමාවන්ට අනුව ගෝල්ෆේස් අරගලය අවසන්. ඒකෙන් මං කිසිම ආකාරයේ නරුම සතුටක් ලබන්නෙ නෑ. නමුත් කවදා හෝ සංකේතීය අරගලබිමක් වෙන්න තිබුනු හැකියාව මේ වෙද්දි සරණාගත කඳවුරක් වීමේ අවදානමක් දක්වා ගමන් කරමින් තියෙනවා.

අරගලයේ හිටපු නාගරික තාරුණ්‍යය අයින් වුනාට පස්සෙ ඉතුරු වෙන්නෙ හැමදාම අපි පාරෙ දැකපු ගෝෂාකාරී පරණ රංචුව. මේ අරගලය තනි තනි මිනිස්සුන්ගෙ අරගලයක් මිස රංචු අරගලයක් නෙමෙයි. තනියම තැන් තැන්වල පාරෙ බෝඩ් උස්සගෙන නිහඩව විරෝධය දක්වපු මිනිස්සුන්ගෙන් පටන් ගත්ත අරගලයක් මේක. නිහඩ විරෝධය කියන එක වැදගත් වෙනසක්. ඒ ඝෝෂාවේ විරෝධය නෙමෙයි.



රංචුව කියන්නෙ ගම. ‍ගෝටාගෝහෝම් කියන්නෙ නගරය. ඒත් අවසානයේදී අ‍ාපහු ගම විසින් නගරය ආක්‍රමණය කළා. නගරෙ මැද ගමක් හැදුවා. මේක මුලදි මාත් දැක්කෙ පප්පාගම වගේ ආතල් ගමක් විදිහට. ඒත් ඒක අන්තිමට ලංකාවෙ ඈත කෙලවර ගමක්ම වුනා.

ගෝල්ෆේස් අරගලය ඉවරයි කියන්නෙ අරගලය ඉවරයි කියන එක නෙමෙයි. ඒ තමයි අරගලයේ දෙවෙනි අදියර පටන් ගන්න තැන.

අවශ්‍ය දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් නියෝජිතයන්ට බලකරන එකයි දැන් වැදගත්ම තැන. ඒකට දැනුවත් පුරවැසි සහභාගීත්ව අවකාශයන් නිර්මාණය කරන්න  වෙනවා. හුදු විවේචනය සහ විරෝධය වෙනුවට වගකීම් අරන් මැදිහත් වෙන්න වෙනවා. දැන් අරගලය තියෙන්නෙ ගෝල්ෆේස් එකෙන් එළියෙ.

පරණ අරගලකරුවන් තාම කරන්නෙ රනිල්ගෙන් වරදින යමක් වේදැයි බලාගෙන ඉඳලා ඒක වටේට වටවෙලා කෑගහන එක. අපිට වෙනවා අපි බලාපොරොත්තු වෙන වෙනස බවට පත්වෙන්න. අනෙකාගේ වැරදි හෙවීමේ නිශේධනීය තැන වෙනුවට යමක් අලුතෙන් නිර්මාණය කිරීමේ සාධනීය තැන හිටගන්න.

අපි අරගල කරන්න ඕන මිනිස්සු එකට හිටගන්න තැනක් වෙනුවෙන් මිස බෙදිලා වෙන්වෙන තැනකට නෙමෙයි.


(චින්තන ධර්මදාස)
දේශපාලන හා සමාජ විශ්ලේෂක
අධ්‍යක්ෂ - facultyofsex
'සැබෑ දේශප්‍රේමියෝ' සාමාජික

This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

(උපුටා ගැනීම -අනිද්දා පත්තරේ කල්ට් අතිරේකය)