සර්ව පාක්ෂික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීම සහ පවත්වාගෙන යාම මේ අවස්ථාවේ රට ඉදිරියේ ඇති ප්‍රධානතම අභියෝගයයි.
අප කැමති වුවත් නැතත් අයි.එම්.එෆ්. සහන නැතුව ඉදිරියට යෑම මිස වෙන මගක් නැත. එම සහන ලැබීම යම් යම් කොන්දේසි මත රඳා පවතී.
මෙම කොන්දේසි, එනම්
(1) රජයේ ආදායම වැඩි කිරීම
(2) වියදම් අඩු කිරීම සහ
(3) වඩාත්ම අවදානමට ලක්විය හැකි පුද්ගලයින් සඳහා සමාජ ආරක්ෂණ දැලක් සැපයීම.
බැලු බැල්මට සරල වුනත් ඝර්ෂණ ඝට්ටන පටන් ගන්නේ ඒවා වැඩි විස්තර සහිතව ක්‍රියාත්මක කරන විටය.
සාමාන්‍යයෙන් රටේ අළුත් ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාත්මක වන්නේ ඒවා ආණ්ඩු පක්ෂයෙන් සම්පාදනය කර කැබිනට් අනුමැතිය ලබා පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කර පාර්ලිමේන්තුවේ විවාදයට භාජනය කිරීමෙන් පසුවයි.
නමුත් අද අපට පැහැදිලි ආණ්ඩු පක්ෂයක් හෝ විපක්ෂයක් නැත. ඇත්තේ කවුද කින්ද මන්ද යන්න තෝරා බේරා ගත නොහැකි බෙහෙවින් ඛණ්ඩනය වූ පාර්ලිමේන්තුවකි. එය තවදුරටත් ඛණ්ඩනය වෙනු ඇත. අලුතෙන් පෙළ ගැසෙනු ඇත.
සර්ව පාක්ෂික ආණ්ඩුවක් කෙසේ වෙතත් අවම වශයෙන් පවතින පක්ෂ, කල්ලි හෝ ස්වාධීන මන්ත්‍රීන් වැඩිම ප්‍රමාණයක් පෙළ ගස්වා ගත් බහු පාක්ෂික සන්ධානයක් සාදා ගනිමින් එවැන්නකට ක්‍රියාත්මක වීමට සුදුසු නව පාර්ලිමේන්තු ස්ථාවර නියෝග මාලාවක් සමග රට ඉදිරියට යා යුතුව ඇත.
විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන්ගේ කණ්ඩායම් විසින් දැනටමත් එවැනි සන්ධානයක් සඳහා පොදු අවම වැඩපිළිවෙලක් සම්පාදනය කරමින් සිටිති. නමුත් එය ප්‍රමාණවත්ද?
එවැනි සන්ධානයක් තුල වගකීම් බෙදාගන්නේ කෙසේද?
# අනවශ්‍ය ලෙස පිම්බුණු කැබිනෙට්ටුවක් ඇතිවීම හෝ කුඩා කැබිනෙට්ටුවක තනතුරු නොලබන සන්ධාන හවුල්කරුවන් ඉච්ඡාභංගත්වයට පත්වීම වැළැක්වීම සඳහා අවම අමාත්‍ය ධුර සංඛ්‍යාවක් පිළිබඳව යම් අවබෝධයක් තිබිය යුතු නොවේද?
# අමාත්‍ය මණ්ඩලය සීමා වන විට තීරණ ගැනීම්වලින් කොන්වෙන සන්ධාන හවුල්කරුවන් එක් කරගැනීමට ක්‍රමවේදයක් අවශ්‍ය නොවේද?
# ඩොනමෝර් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේ පැවති 1931-1947 ආණ්ඩු සමයේ පැවැත්වුනු විධායක කමිටු ක්‍රමය පිළිබඳව S.W.R.D බණ්ඩාරනායක මහතාගේ උපුටා දැක්වීමක් මෙහිදී අදාළ විය හැකිය.
''හුදු දේශපාලන ප්‍රශ්න මත පක්ෂ දෙකක් ලෙස පාර්ලිමේන්තුවක් බෙදේ යයි බලාපොරොත්තු විය නොහැකි රටවල, පක්ෂ භේදයකින් තොරව සියලුම මන්ත්‍රීවරුන්ට විධායක වැඩකටයුතුවල යම් පංගුවක් හිමිවන ක්‍රමයක් පැවතිය යුතුයි. ඩොනමෝර් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේ සියලුම පක්ෂවල පසුපෙළ මන්ත්‍රීවරුන් අතර විධායක කාර්යයන් බෙදාගත් අතර විරුද්ධ පක්ෂ මන්ත්‍රී වරුන් අතර පමණක් නොව ආණ්ඩුවේ පසුපෙළ මන්ත්‍රීවරුන් අතර පවා වර්ධනය වීමට ඉඩ ඇති ඉච්ඡාභංගත්වය වැළකිනි. ලංකාවේ යම් කලකට ක්‍රියාත්මක වූ විධායක කමිටු ක්‍රමය එහි යම් යම් අඩුපාඩු තිබුණත් එය සම්පූර්ණයෙන්ම ඉවත් කිරීම වරදක් බව මගේ අදහසයි.” [උපුටා ගැනීම එස්.ඩබ්ලිව්.ආර්.ඩී බණ්ඩාරනායකගේ කියමනක්, Jane Russel, 1982, p.. 214]
සිව්වන කාරණය වන්නේ සිවිල් ජනතාව, විශේෂයෙන්ම රාජපක්ෂ පාලනය අවසන් කිරීමට පාරට බැස්ස තරුණයින්ගේ කාර්යභාරයයි. ඔවුන් විසින් තීරණාත්මක පශ්චාත්-රාජපක්ෂ දේශපාලන වේදිකාවේ හුදු නරඹන්නන් ලෙස වාඩි වී බලා නොසිටිනු ඇත. ඔවුනට අන්තර් ආණ්ඩුවක යම් කාර්ය භාරයක් තිබිය යුතු නොවේද?
මෙම කරුණු සැලකිල්ලට ගනිමින් සහ වෙනත් විශ්ලේෂකයින් විසින් ඉදිරිපත් කරන ලද තර්ක සංශ්ලේෂණය කරමින් සර්ව පාක්ෂික රජයක් පිහිටුවීමට සහ පවත්වාගෙන යාමට අත්‍යවශ්‍ය කරුණු හතරක් ඉදිරිපත් කිරීමට මම කැමැත්තෙමි. එනම්,
(1) පොදු අවම වැඩසටහනක්
(2) තාර්කික කැබිනට් අමාත්‍යාංශ කට්ටලයක්
(3) අධි බලැති පාර්ලිමේන්තු ආංශික කාරක සභා පද්ධතියක්
(4) මෙම කමිටුවලට තරුණ සහභාගීත්වයක්
වෙනත් වැදගත් කරුණුද තිබිය හැක. නමුත් මේවායින් පටන් ගනිමු.
(1) පොදු අවම වැඩසටහනක්:
අන්තර්වාර ආණ්ඩුවක් සඳහා දේශපාලන පක්ෂ ඇතුළු විවිධ කණ්ඩායම් ක්‍රියාකාරී වැඩසටහන් ඉදිරිපත් කර ඇත. සාධාරණ සමාජයක් සඳහා වූ ජාතික ව්‍යාපාරය විසින් මෙම යෝජනා වලට පොදු කරුණු ග්‍රහණය කර ගනිමින් පොදු අවම වැඩසටහනක් සම්පාදනය කර ඇත.
හර්ෂ ද සිල්වා විසින් ට්විටර් පණිවිඩයකින් දන්වා ඇති පරිදි එම පොදු අවම වැඩසටහන පදනම් කරගනිමින් විපක්ෂයේ සැලකිය යුතු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කණ්ඩායමක් විසින් ආර්ථික ස්ථාවර කිරීමේ වැඩසටහනක් සඳහා දැනටමත් එකඟතාවයකට පැමිණ ඇත.
අරගලයේ තරුණයන්ද විවිධ අවස්ථාවල තම ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කර ඇත. ඔවුන් තවදුරටත් දේශපාලන පක්ෂ ප්‍රතික්ෂේප නොකරන බව පෙන්වමින් ඔවුන් විසින් පක්ෂ සමඟ සාකච්ඡා පවත්වමින් සිටිති.
මෙම අවස්ථාවෙහිදී, පොදු අවම වැඩසටහනක් සඳහා එකඟතාවයක් ලබා ගැනීම ප්‍රධානම මෙන්ම යම් තරමකට ලෙහෙසි කටයුත්තයි.
නමුත් එම වැඩසටහන් ක්‍රියාත්මක කිරීමට අන්තර් ආණ්ඩුවක් අළුත්ම ව්‍යුහයන් හා ක්‍රමවේදයන් සොයා ගත යුතුව ඇත ඊළඟ කරුණු තුන අවශ්‍ය ව්‍යුහාත්මක වෙනස්කම් පිළිබඳවයි ගැන ය.
(2) තාර්කික කැබිනට් අමාත්‍යාංශ කට්ටලයක්:
2019 නොවැම්බර් ජනාධිපතිවරණයේ සිට 2020 අගෝස්තු මහ මැතිවරණය දක්වා ක්‍රියාත්මක වූ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ අතුරු කැබිනට් මණ්ඩලයේ සිටියේ අමාත්‍යවරුන් 15 දෙනෙකු පමණි. මහ මැතිවරණයෙන් පසු මෙය වහාම කැබිනට් අමාත්‍යවරුන් තිස් දෙනෙකු සහ රාජ්‍ය අමාත්‍යවරුන් හතළිස් දෙනෙකු ලෙස ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් අවසර ඇති උපරිමයට පුළුල් කරන ලදී.
නමුත් පහළොස් දෙනෙකුගේ අතුරු අමාත්‍ය මණ්ඩලයක් පවත්වා ගත හැකි බවට 2019-2020 අන්තර්වාර කාලය සාක්ෂියකි.
අද අපට අන්තර්වාර තත්වයකට පමණක් නොව, දරුණු හා දීර්ඝ ආර්ථික අර්බුදයකටද මුහුණ දීමට සිදුව ඇත. මෙහිදී ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාකාරිත්වය ප්‍රශස්ත ලෙස පවත්වා ගැනීමට සරිලන කැබිනෙට්ටුවක් අවශ්‍යය.
වෙරීටේ පර්යේෂණ ආයතනය විසින් “ ශ්‍රී ලංකාව සඳහා තාර්කික කැබිනට් මණ්ඩලයක්” යන ඔවුන්ගේ 2020 විශ්ලේෂනාත්මක වාර්තාවේ දක්වා ඇති පරිදි, රජයක ප්‍රශස්ත කාර්ය සාධනය සඳහා එක් එක් අමාත්‍යවරයාට අදාළ ක්ෂේත්‍ර වල හෝ අංශ වල ඛණ්ඩනය හෝ නොගැලපීම අවම කළ යුතුය. එවැනි ඛණ්ඩනයන් සහ නොගැලපීම් අවම ලෙස සකසන ලද අංශ පහළොවක් සහ එක් එක් අංශයට වගකියන අමාත්‍ය ධූර පහළොවකට සීමාවූ ආදර්ශ කැබිනට් මණ්ඩලයක් ඔවුන් හදුන්වා දී ඇත.
එම අංශ පහත සඳහන් ලෙස වේ.
1. පවුල සහ ප්‍රජාව
2. සමාජය සහ සංස්කෘතිය
3. අධ්‍යාපනය සහ පර්යේෂණ
4. සෞඛ්‍ය
5. කෘෂිකර්මය
6. කර්මාන්ත සහ වෙළඳ
7. මහජන උපයෝගිතා
8. වරාය, නාවික සහ ගුවන් සේවා
9. මුල්‍ය හා සැලසුම්
10. ස්වදේශ කටයුතු සහ රාජ්‍ය පරිපාලනය
11. විදේශ කටයුතු
12. ආරක්‍ෂාව
13. ශ්‍රමය
14. යුක්තිය සහ
15. පරිසරය
සෑම අංශයකටම විෂයයන් දෙකක් හෝ වැඩි ගණනක් තිබිය හැක. මෙහිදී අප විසින් වෙරිටේ ආයතනය නම් කළ ආර්ථික කටයුතු අංශයට කර්මාන්ත හා වෙළඳ විෂයන් දෙක අඩංගු නිසා සරලව එම අංශය ලෙස නැවත කර්මාන්ත හා වෙළඳ අංශය ලෙස නම් කර ඇත.
මහජන උපයෝගිතා විෂය ඉතා පුළුල් එකකි. එයට දුම්රිය, මහාමාර්ග, ප්‍රවාහනය, තැපැල්, සන්නිවේදනය, බල ශක්තිය, නාගරික සංවර්ධනය හා, නිවාස යන විෂයයන් අයත්වේ. සමස්තයක් ලෙස මෙම අංශ පහළොව ලොව පුරා පවතින සියලුම කැබිනට් මණ්ඩල වලට පොදුවන අංශ බවද සඳහන් කළ යුතුය.
කැබිනට් මණ්ඩලයක් ප්‍රකාශ කරන විට එම ලැයිස්තු සාමාන්‍යයෙන් මුදල්, ආරක්ෂක, විදේශ කටයුතු ආදියෙන් ආරම්භ වන නමුත් ඉතිරි ධූර ඉදිරිපත් කිරීමට පිළිගත් ක්‍රම වේදයක් නැත.
මෙහිදී අප දක්වන ලැයිස්තුව සමාජයට බලපෑමක් ඇති අංශ වලින් ආරම්භ කර (එනම් අංශ 1-6), පසුව ආර්ථිකයට බලපෑමක් ඇති අංශ එකතු කරමින් (6-9), තුන්වෙනුව එම අංශ වල ක්‍රියාකාරිත්වයට අවශ්‍ය පුළුල් පදනම සපයන අංශ වලින් (එනම් අංශ 10-15) අවසන් කර ඇත.
මෙවැනි තාර්කික නමුත් සීමිත අමාත්‍යාංශ පහළොවකින් යුත් කැබිනට් මණ්ඩලයකට සර්ව පාක්ෂික හවුලක් එකඟ කරවා ගැනීමට නම් පාර්ලිමේන්තුවේ කාරක සභා යනු මන්ත්‍රීවරුන් සඳහා වඩාත් ආකර්ෂණීය විකල්ප බවට පත් කළ යුතුය.
(3) අධි බලැති පාර්ලිමේන්තු කාරක සභා ක්‍රමයක්:
දැනටමත් පාර්ලිමේන්තුවේ ස්ථාවර නියෝගවලට අනුව ස්ථාපිත කාරක සභා ක්‍රමයක් තිබේ. ඊට අමතරව 1931-1947 ඩොනමෝර් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේ ක්‍රියාත්මක වූ විධායක කාරක සභා ක්‍රමයක් පිළිබඳ අත්දැකීම් ද අපට තිබේ.
සමස්තයක් වශයෙන් ගත් කල, කාරක සභා යනු පාර්ලිමේන්තු සභා ගර්භයේ බොහෝ විට දක්නට ලැබෙන එදිරිවාදී හා කලබලකාරී මතහරඹ නොව යම් තැන්පත් බවකින් සම්මුතියන්ට එළඹීමට කෙරෙන සංවාද සඳහා අවස්ථාවක් ලැබෙන ස්ථාන බවට සාක්ෂි ඇත.
කාරක සභා ක්‍රමයේ වෙනත් වාසිද ඇත.
උදාහරණ ලෙස ලෙස ජයම්පති වික්‍රමරත්න විසින් සිය 'කලාපවල බලය බෙදාගැනීම' නම් ග්‍රන්ථයේ 5 වන පරිච්ඡේදයේ මෙසේ සටහන් කරයි.
“නිදහසට පෙර 1931 සිට 1947 දක්වා ක්‍රියාත්මක වූ ඩොනමෝර් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේ විධායක කාරක සභා ක්‍රමයක් පැවතුනි. ……. දේශපාලන පක්ෂ නොපැවතීම නිසා කැබිනට් මණ්ඩල ආණ්ඩුවක් අසීරු වුන අවස්ථාවක විධායක කාරක සභා මගින් සුළු ජාතීන්ට ආණ්ඩුවට සහභාගි වීමට ඉඩ සැලසුනි.
දේශපාලන මත අනුව පක්ෂ බෙදෙන තත්වයක් නොමැති විට විධායක ක්‍රමයේ වැදගත් කම පිළිබඳව මීට පෙර උපුටා දැක්වූ බණ්ඩාරනායක මහතාගේ අදහස්ද වික්‍රමරත්නගේ නිරීක්ෂණය තවදුරටත් තහවුරු කරයි.
මෑත පාර්ලිමේන්තුවේ යම් යම් උදාහරණ ද ශක්තිමත් කාරක සභා ක්‍රමයක වැදගත්කම පෙන්වා දෙයි.
2015-2020 කාලපරිච්ඡේදයේ 8 වැනි පාර්ලිමේන්තුව විසින් පිහිටුවන ලද ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවලට ස්ථාවර නියෝග 111 මගින් අර්ථ දක්වා ඇති පරිදි පුළුල් බලතල ඇත -- එනම් “පාර්ලිමේන්තුවට සහාය වීම සඳහා - පාර්ලිමේන්තුව විසින් සම්මත කරන ලද අන පනත් විශ්ලේෂණය, තක්සේරුව, පරිපාලනය, ක්‍රියාත්මක කිරීම, සහ සඵලතාවය ඇගයීම; කිසියම් නව හෝ අතිරේක නීති සම්පාදනය කිරීමේ අවශ්‍යතාවය හෝ යෝග්‍යතාවය සහ ඒවා සකස් කිරීම, සලකා බැලීම සහ බලාත්මක කිරීම; හෝ කිසියම් නීතියක් වෙනස් කිරීම සහ අවශ්‍ය හෝ සුදුසු පරිදි අතිරේක නීති සම්පාදනය කිරීම” ලෙසය.
මෙම ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා සභාපතිවරුන්ගෙන් සමහරෙක් එම බලතල හොදින් භාවිතා කළ අතර ඔවුන් මෙම කාරක සභාවල වටිනාකම ගැන මෙන්ම දුෂ්කරතා ද පෙන්වා දෙමින් අදහස් පළ කර ඇත.
උදාහරණයක් වශයෙන්, ගරු තුසිතා විජේමාන්න මහත්මියගේ සභාපතිත්වයෙන් යුත් කාන්තා හා ස්ත්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය පිළිබඳ කාරක සභාව විසින් ලිංගික අධ්‍යාපනය, අවම විවාහ වයස සහ දෙමාපියන් විවාහ වී සිටින්නේ ද යන්න උප්පැන්න සහතිකයෙන්ද විමසීම යන්න ඇතුළු කාලීන ප්‍රශ්න රාශියක් තම කාරක සභාව හරහා ඉදිරියට ගැනීමට යෙදුනි. උප්පැන්න සහතිකයයෙන් එම අනවශ්‍ය ප්‍රශ්නය ඉවත් කර ගැනීම වැනි ප්‍රශ්න නිරාකරණය කිරීමට කාරක සභාව සමත් වූ නමුත් අදාළ අමාත්‍යවරුන්ගේ කැපවීමේ අඩුපාඩු සහ යහපාලන ආණ්ඩුවේ අවසන් වසර දෙක තුළ ඇති වූ කැළඹිලි ස්වභාවය හේතුවෙන් තම ධූර කාලය තුළ සියළු ප්‍රශ්න නිමාවකට ගෙන ඒමට එම කාරක සභාවට නොහැකි විය.
ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා ක්‍රමයේ තවත් හොඳ අංගයක් වනුයේ මෙම කාරක සභාවල සභාපතිත්වය ලැබෙන්නේ ඇමති, නියෝජ්‍ය ඇමති, හෝ රාජ්‍ය ඇමති නොවන මන්ත්‍රීවරුන්ට නිසා ක්‍රියාශීලී තරුණ මන්ත්‍රීවරුන්ට තමන්ගේ හැකියාව පෙන්වීමට ඉඩ ලැබීමය. තමන්ගේ පෙර තනතුරුවල කාර්ය සාධනයක් ඇතත් නැතත් කැබිනට් පත්වීම් අපේක්ෂා කරන ජ්‍යෙෂ්ඨ දේශපාලනඥයන් සිටින ශ්‍රී ලංකාව වන රටකට මෙය විශේෂයෙන් වැදගත් වේ.
ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා නැවත පණ ගැන්වීම සඳහා 2020 ජූලි 05 වැනි දින පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළ සභා ලැයිස්තුව මීට පෙර 8 වැනි පාර්ලිමේන්තුවේ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා දහසයට බොහෝ දුරට අනුගතව නමුත් රටේ දැවෙන ප්‍රශ්න පිළිබිඹු වන පරිදි නැවත නම් කර ඇත.
දෙවනුව එම යෝජිත අංශ වල ඛණ්ඩනය හෝ ඒවා අතර නොගැලපීමක් නැති බව සහතික කරනු සඳහා වෙරිටේ පර්යේෂණ ආයතනයේ තාර්කික කැබිනට් අමාත්‍යාංශ ලැයිස්තුව හා එම ආංශික කාරක සභා ලැයිස්තුව පහත දැක්වෙන ලෙස පෙළ ගස්වා ඇත.
වත්මන් පාර්ලිමේන්තුවේ අනෙකුත් අදාළ කාරක සභා වන්නේ 1978-2018 සිට හුදෙක් උපදේශක කාරක සභා ලෙස හා ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා පැමිණීමත් සමඟ 2018 දී විෂය පථය අඩු කර අමාත්‍ය උපදේශක කාරක සභා ලෙස නම් කරන ලද කාරක සභාවන්ය.
මෙම උපදේශක කාරක සභා වලට අදාළ ස්ථාවර නියෝග 112 ට අනුව විෂයභාර කැබිනට් අමාත්‍යවරයා සභාපතිවරයා වූ අතර එහි සාමාජිකත්වය අදාළ රාජ්‍ය අමාත්‍යවරු, නියෝජ්‍ය අමාත්‍යවරු සහ පාර්ලිමේන්තුවේ තෝරාගැනීම් පිළිබඳ කාරක සභා මගින් නම් කළ අතිරේක සාමාජිකයින් පස් දෙනෙකුගෙන් සමන්විත විය.
රාජපක්ෂ නායකත්වයෙන් යුත් 9 වැනි පාර්ලිමේන්තුව ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා අවලංගු කිරීමට ඉඩ හැරිය නමුත් එම හිඩැස පිරවීම සඳහා අමාත්‍ය උපදේශක කාරක සභා ශක්තිමත් කළේ නැත. 2020 සිට මෙම අමාත්‍යංශ උපදේශක සභා රැස්වීම්වල මැතිවරණ කොට්ඨාස මට්ටමින් ඇති ගැටලු විසදීමට මිස වැදගත් ප්‍රතිපත්තිමය ප්‍රශ්න වලට අවධානයක් යොමු කළ නැති බව එම සභා වාර්තා වලින් පෙනේ.
අන්තර්වාර ආණ්ඩුවේ කාලසීමාව සඳහා පැරණි විධායක හා නව ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා වල දෙමුහුන් ආකෘතියක් ලෙස විෂයභාර අමාත්‍යවරයා විසින් සභාපතිත්වය දරන ආංශික කාරක සභා සුදුසු විය හැක.
එහිදී සභාපතිවරයා විසින් සියලුම විෂයයන් අනු කමිටු වලට බෙදා හැර එක් එක් අනු කමිටුවේ සභාපතිත්වය කැබිනට් නොවන මන්ත්‍රීවරයකුට පැවරීම තුලින් පසු පෙළ මන්ත්‍රීන් බල ගැන්වීමේ අරමුණ ඉෂ්ඨ කර ගත හැක.
අනුකමිටු සභාපතිවරුන්ට තම විෂයය යටතේ ඇති සියලු කටයුතු අධීක්ෂණය කිරීමටද අවස්ථාව ලැබිය යුතුය. අමාත්‍යවරයාගේ කාර්ය භාරය වන්නේ අනුකමිටුවල කටයුතු සම්බන්ධීකරණය කිරීම හා කමිටුවේ අවසාන තීරණය අනුමැතිය සඳහා කැබිනට් මණ්ඩලයට රැගෙන ගොස් එම තීරණ ක්‍රියාත්මක කිරීමයි.
ඩොනමෝර් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේ පැවතුනු විධායක කමිටු ක්‍රමය මගින් එම පාර්ලිමේන්තුව තුළ වඩාත් සහභාගිත්ව තීරණ ගැනීමට ඉඩ සැලසුන බව ජයම්පති වික්‍රමරත්න සිය 'කලාපවල බලය බෙදාගැනීම' නමැති ග්‍රන්ථයේ 5 වන පරිච්ඡේදයේ සඳහන් කරයි.
“ඩොනමෝර් ව්‍යවස්ථාව යටතේ අමාත්‍ය මණ්ඩලයක [හෝ කැබිනෙට්ටුවක්] යනු සම්ප්‍රදායික බ්‍රිතාන්‍ය කැබිනට් මණ්ඩලයට සමාන සාමූහිකව තීරණ ගන්නා හෝ සමාන දේශපාලන මතයක් කණ්ඩායමක් ලෙස පැවතුනේ නැත. අමාත්‍යවරු තම විධායක කමිටුවල තීරණ වාර්තා කරන්නන් ලෙස මිස කැබිනෙට්ටුවේ තීරණ සාමූහික ලෙස ආරක්ෂා කරන අය ලෙස ක්‍රියා නොකරහ.”
අතිශයින් ඛණ්ඩනය වූ වත්මන් පාර්ලිමේන්තු සන්දර්භය තුළ අන්තර්වාර ආණ්ඩු කාලසීමාවක් සඳහා වැඩිම පක්ෂ හෝ කණඩායම් ගණනකට බලය බෙදා හැරීමේ එකම යාන්ත්‍රනය ඉහළ බලැති ආංශික කාරක සභා ක්‍රමයක් විය හැක.
(4) අන්තර්වාර ආණ්ඩුවට තරුණ නියෝජනයක්:
රාජපක්ෂලා එළවා දැමීම සඳහා දිවි පරදුවට තබා කටයුතු කළ පිරිස් මේ වන විටත් අන්තර්වාර ආණ්ඩුවක් සඳහා තමන්ගේ සහභාගිත්වයක් තිබිය යුතු බව දන්වා ඇත.
ව්‍යවස්ථානුකූලව ප්‍රතිපාදන නැති නමුත් පාර්ලිමේන්තුවේ ස්ථාවර නියෝග හරහා එක් එක් ආංශික කාරක සභාවට ස්ථීර නමුත් මන්ත්‍රී නොවන සාමාජිකයන් ලෙස තරුණ තරුණියන් 4 ක් එක් කිරීමේ ප්‍රතිපාදන ඇතුළු යෝජනාවක් පසුගිය ජූලි පස්වැනිදා සභා ගත කළේ කළේ රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා ය.
මීළඟ තීරුවේ සර්ව පාක්ෂික අන්තර්වාර ආණ්ඩුවක තරුණ නියෝජනය සහතික කිරීම පිළබඳව වෙනත් ක්‍රම වේද සමගම වැඩි දුර කතා කරමු .
(ආචාර්ය සුජාතා ගමගේ)
සම සම්බන්ධීකාරක
ශ්‍රී ලංකා අධ්‍යාපන සංසදය
2022 ජූලි 12
කාටත් කලින් අභ්‍යන්තර දේශපාලන පුවත් බලන්න,
The LEADER Whatsapp Group එකට එකතුවෙන්න.
