මෙතැනින් කොතැනට ද..  - මහේෂ් හපුගොඩ 

 

  

"..ගීතයෙන් හා සංගීතයෙන් පමනක් නොව නිර්භීත ලෙස අදහස් පලකිරීමෙන්ද ලංකාවේ සමාජ මනස පෝෂනය කල ජිප්සීස් සුනිල් පෙරේරාට සදාකාලික සුව නින්දක්.."

 

 

කලාකරුවා සතු සමාජ වගකීම් නිසි ලෙස තේරුම් ගත් අව්‍යාජ මිනිසුන් අතර උදාර මිනිසෙකි..

 

 

 

 

ආදරණීය සුනිල් අයියා ....

 

ඊයේ රෑ මම ගන්ස් ඇන්ඩ් රෝසස් ලගේ Sweet Child of Mine ඇහුවා. මීට කලින් ගොඩක් වාරයක් මම ඒක අහල තියනවා. නමුත් මොකක්දෝ එකකට ඊයෙත් ඒක අහන්න හිතුණා. 

 

ඒ ගීතය ගැන කරපු ස්ලෑෂ් ගේ ඉන්ටවිව් එකකුත් බැලුවා. නිරායාසයෙන් ගලා ආපු ඒ සිංදුවේ ආරම්භක ගිටාර් ඛණ්ඩය ලෝකේ අයිකොන් එකක්. රොක් අයිකොන් එකක්. ඒ සිංදුව කරපු Gibson Les Paul ගිටාරය පවා කෞතුක වස්තුවක්. 

 

උදේ බලද්දී ජිප්සීස් සුනිල් පෙරේරා අවසන් ගමන් ගිහිල්ලා. 

 

අපේ පොඩි කාලේ ඇහුණ අමුතු ටියුන්ස් කිහිපයක් පිටිපස්සේ හිටපු මනුස්සයෙක් සුනිල්. 

 

කුරුමිට්ටෝ, පහසුවටත් වාසියටත්, ලිඳ ළඟ සංගමය, හිනා හිනා, ඔබ දුටු ඒ මුල් දිනේ, ඕයේ ඔජායේ, ලුණු දෙහි, සයිමා කට් වෙලා, පිටි කොටපන් නෝනේ වගේම මුල්ම නන්ස්ටොප් එක ඇතුලේ පොඩි වෙනස් බවක් තිබ්බා. 

 

අර ප්‍රබුද්ධ වගේ එකක තිබ්බ ඔතෑනි මෙලන්කොලික බව වෙනුවට නිකම් ලයිෆ් කික් එකක් ඒ හැම සිංදුවකම තිබ්බ. 

 

ජීවිතේ එන්ජෝයි කරන්න, දේවල් දිහා සරලව බලන්න, ෆන් ටයිප් එකේ ආයාචනයක් ඒවා ඇතුලේ හැංගිලා තිබ්බා. 

 

ඒ ගැන මට සීරියස් හැඟීමක් ආවේ නිහාල් පීරිස් ගේ 'රූකාන්තලා, නන්දා මාලිනිලා, අමරදේවලා සහ අපි' පොතෙන්. ඒ පොත මගේ ජීවිතේ හැරවුම් ලක්ෂයක්.  

 

ඒ ජනප්‍රිය සංස්කෘතියේ විශාල චරිතයක් තමයි ජිප්සීස් සුනිල්. 

 

ඒවා ඇතුළෙත් යම් සමාජ යථාර්තයක් තිබ්බා. ඔහු කැසට් වල කෙලින්ම ගැහුවා 'ප්‍රබුද්ධයන් ට අජීර්ණ විය හැක' කියල. ඒ අධිපති විසංයෝජනය හොඳ දෙයක් වුණත් මට මගේ පොඩි කාලේ ඒ වයසේ හැටියටත් ඒ ගැන ලොකු ප්‍රසාදයක් ඇතිවුණේ නැහැ. 

 

ලොකු අදායමක් එන්න ඇති ඒවායින්. හැබැයි මේකද අපි ලෝකෙට ගෙනියන්න ඕනි සංගීතය කියල මට අදටත් හිතාගන්න බැහැ. 

 

අද ගන්ස් ඇන්ඩ් රෝසස් අහන මට ඒ වෙලාවේ ඇතිවුණ ඒ හැඟීම ගැන ඊටත් වඩා අදහසක් අද තියනවා. ඒ ගැන පස්සේ ලියන්නම්. 

 

ජනප්‍රිය ආකෘතියක් ඇතුලේ උණත් ගොඩක් ලොකු කතාවක් අපිට මේ ලෝකෙට ප්‍රධානය කරන්න පුළුවන්. මම හිතන්නේ නැහැ සුනිල් අයියා ඒ අතිරේක දුර (extra mile) යන්න උත්සාහ කළා කියල. 

 

ගොඩක් ජනප්‍රිය දේවල්, ලිංගිකත්වය, රැඩිකල් බව, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැන කතා කරන අපේ කඳවුරේ තියන ලොකුම ප්‍රශ්නෙත් ඒක. 

 

දැක්ක දුටුව පමණින් දේවල් උස්සනවා උනාට අපේ සමාජය ඇත්තට සකස් වෙලා තියන විදිය ගැන මීට වඩා ටිකක් ගැඹුරින් හිතුවොත් හොඳයි. නැත්නම් අපි ආයේ ආයෙත් පරාදයි. 

 

සුනිල් අයියා අපේ පශ්චාත් යටත් විජිත (නිදහසෙන් පසු) ලාංකික සමාජයට උඩින් ගලාගිය වලාකුළක් වගේ කියල මට හිතෙනවා. 

 

වැහි පොද ටිකක් වැටුණා තමයි. හැබැයි ලොකු අස්වැන්නක් නෙළන්න ඒ වැස්ස ප්‍රමාණවත් උණේ නැහැ. සමහර වෙලාවට ඒක එයාට අවශ්‍ය නොවෙන්නත් ඇති. 

 

ලොකුවට මියුසික් දන්නේ නැහැ කියල කියන්න සුනිල් අයියා බය වුණේ නැහැ. ඒ වගේම එයාගේ විදියට එයා ෆයිට් එකේ හිටියා. නමුත් එයාගේ ෆයිට් එක වෙනුවෙන් ඕනි බර එයා ළඟ තිබ්බද මම දන්නේ නැහැ. නමුත් මේ ගමන යන්න ඒක බාධාවක් කර ගන්න ඕනිත් නැහැ. 

 

ඇක්සල් රෝස් ලියපු Sweet Child of Mine සිංදුව අන්තිමට සිංදුවක් කරන්න ස්ලෑෂ් පොඩි එකතුකිරීමක් කරනවා. ඒ තමයි 'දැන් අප යන්නේ කොතැනටද' (Where do we go now) කියල අහන කොටස. මම ඒක මේ සටහනේ මාතෘකාව කරන්නම්. කමක් නැහැ නේද? 

 

 

ඒ සිංදුවේ තියන විදියට ගත්තොත් අපට ඉහලින් තියන ආකාසේ පැහැදිලිවත් නිල් පාට තවරලාවත් නැහැ... හැබැයි වලාකුළකට ගමන් කරන්න ඒක බාධාවක් වෙන්නෙත් නැහැ. 

 

ලොකු ලොකු දේවල් පස්සේ ගිය නැති ඒ වළාකුල වෙනුවෙන් මේ සටහන. 

 

 

 

සුබ ගමන්! 

 

 

පහුගිය දවස් ටික ළඟ ළඟ පෝස්ට් කීපයක්‌ වැටුණ නිසා මේ ඇති නේ...

 

ඔයා වැඩිය ආස වෙන්නේ නැති B.B. King ගේ මෙම The Thrill Is Gone ගීතය තිළිණයක් ලෙස..