පිහිටක් පැතිය හැක්කේ එක ම එක පුද්ගලයෙකුගෙන් පමණි. මගේ අයෝද්‍ය සර් වෙනුවෙන්, සර්ගෙත් මගෙත් ආදරය වෙනුවෙන් ඒ පිහිට යැදිය යුතු ම ය...
පෙර දින රැයේ නිදි දෙවඟන ප්‍රතිෂ්ඨ කරා පැමිණියේ නම් ඒ ඉතාමත් සීමිත කාල සීමාවකට පමණි. එය ද අවම අඩහෝරාවෙන් අඩ හෝරාවට මිස එක වර
සර් මවෙත එවන සෑම ලිපියක ම පාහේ සඳහන් කර තිබුණේ ‘අවුරුද්දක් ඉවසන්න’ යනුවෙනි. මේ වන විට දෙවන වසරේ ද සමසක් පමණ ඉක්ම ගොස් තිබූ
ලේඛනාගාර ආලින්දයේ සිට පළමු මහලේ පිහිටි පර්යේෂණ කාමරයට පැමිණෙන තෙක් ප්‍රතිෂ්ඨගේ සිතුවිලි ද ඉතා වේගයෙන් ඔබ මොබ ගමන් කළේ
‘‘අනේ දුලී... ඉතිං...! ඊට පස්සෙ මොකද වෙලා තියෙන්නෙ...?’’
‘‘අනේ කමක් නෑ... එතකොට මගේ ෆෝන් බිලත් ඉතුරුයි නෙ...’’ යැයි පැවසු ප්‍රතිෂ්ඨ සිය කලිසමේ පිටුපස සාක්කුවෙන් ගත් මුදල් පසුම්බියේ තිබූ ඔහුගේ
ඇය, තව තවත් මා ඇගේ සිරුරට තෙරපා ගන්නා අතර ම ඇගේ මුව මගේ දකුණු සවනට ළං කළා ය. ඇගේ ලවන් පෙති මගේ සවනත ස්පර්ශ වන තරමට
‘‘ඉතිං බං එදා මොකද්ද උණේ කියල මං දන්නවයැ... අනික උඹල කවුරුවත් මට එදා උණේ මොකද්ද කියල කිව්ව ද... ඔක්කොම හරියට කෂාය බීපු
‘‘ප්‍රතිෂ්ඨ... ඔයා දන්නව ද ඒ කවුද කියල...?’’
‘‘ම්ම්ම්... දන්නෙ ම නැතුව පීරියඩ් එකත් ඉවර වෙලා නෙ... කමක් නෑ... අපි හෙටත් හම්බ වෙනව නෙ... ඔයාල හෙට එද්දි අමෝද්‍ය සර් සිංහල සාහිත්‍ය
ප්‍රතිෂ්ඨගේ ඇතුළු සිත ඔහුට බල කළේ ය; ඔහුට දිරි ලබා දුන්නේ ය.
කසු කුසු සහිතව ගතවූ මිනිත්තු පහක පමණ කාලය අවසන් වනවාත් සමග ම සිදු වූයේ කිසිදු දිනක බලාපොරොත්තු නොවූ සිදුවීමකි; එය පුද්ගලිකව මට
‘ම්ම්ම්... දැන් තමයි අර ප්‍රශ්නෙ අහන්න හොඳ ම අවස්ථාව... කෙළිං ම අහනව ද... එහෙම නැත්නං... නෑ... ආයෙ මොකටද වටේ යන්නෙ... කෙළිංම අහන්න
අපි දෙදෙනා ම එකිනෙකාගේ උවන දෙස බලාගත්තේ දැඩි වික්ෂිප්තභාවයකිනි. දුලීකාගේ දෙනෙත්වල ලියැවී තිබුණේ ‘‘මොකද්ද බං ඒ උණේ...?’’ යනුවෙනි. මගේ දෙනෙත්වල ද එම වදන් ඒ ආකාරයෙන්
‘‘මොකට ද කියල කියන්න ඉතිං අපි පල්ලෙහාට යන්න එපාය...’’ යැයි පැවසූ සචේති ප්‍රතිෂ්ඨගේ දෑත් අතහැර අසුන්ගෙන සිටි අසුනෙන් නැගිට, එම ශාලාවට
