‘‘අග මුල දැනගන්න...! බලාගෙන හිටපං... දැං අගයි මුලයි දෙකම පාදගන්න නැන්ද ඒවි. පිං සිද්ද වෙයි... නැන්ද මගෙන් අහන ප්‍රශ්නවලට උත්තර හදාගන්න
දෙබස අවසන් වන විට ඔවුන් ජාතික පුස්තකාලයේ ප්‍රවේශාගාරය ආසන්නයට ම පැමිණ තිබිණ. එහි ආලින්දයට ගමන් කළ යුත්තේ පිළිගැනීමේ
‘‘බේබී... බේබී... දොර අරින්න... මෙන්න බේබිගෙ යාළුවෙක් ඇවිත්...’’
ප්‍රතිෂ්ඨ දුටු දසුනෙන් ඔහු අන්ද මන්ද විය. එහෙත් ඒ කිසිවක් ම පිටතට නොපෙන්වූ හෙතෙම හැකි ඉක්මනින් සෙවුම් කාමරය වෙත පියනැගී ය.
‘නෑ අම්ම... මට එහෙම විශේෂ අසනීපයක් නෑ. ඇත්තට ම ඒ වෙලාවෙ උණේ මොනවද කියල මමවත් දන්නෑ අම්මෙ... කෝ... අපේ එකෙක්කත් මොකවත්
ඍජුව ම සචේතනීගේ උවන දෙස බලා සිටි ප්‍රතිෂ්ඨ සිය වමත ඇගේ දකුණු උරිස මත තබා ‘‘ඔයා පොඩ්ඩක් ඔහොම ඉන්න... මං උඩට ගිහිං කැම එක අරගෙන එන්නං...’’ යැයි පැවසී ය.
‘‘ටීචර්... ත්‍රීවිල් එක ආව. සමන්ති ත්‍රීවිල් එක ගාවට ඒවි. අපි යං අහිංසනා.’’
‘‘සචේති... දැං ඔයාට ඔය පොතේ නමයි ලියපු කෙනාගෙ නමයි දෙක ම අමතක ද...? අඩු ගානෙ හාමුදුරුවන්ගෙ නමවත් මතක නැද්ද...?’’
‘‘ඇත්තට ම දුලී මට මොකද්ද උණේ...’’
ප්‍රතිෂ්ඨ ඇයට පිළිතුරු සපයා අවසන් වන්නටත් පෙර ම ඔහුගේ සිරුර පුරා සිහින් විදුලි දහරාවක් ගලා යන්නා සේ දැනිණ. ඒ මන්දැයි වටහා ගන්නට ඔහුට
අමෝද්‍ය සර්ගේ උණුසුමට තුරුලු වී සිටින මොහොතේ දී ‘‘හා සර්... ආයෙමත් එහෙම වෙන්නෙ නෑ,’’ යැයි මා පවසන්නේ අවංකව ම ය. එහෙත් පසු දිනයේ
අසුනෙන් නැගී සිටි ප්‍රතිෂ්ඨ නිහඬව ම ශාලාවෙන් පිටතට පැමිණෙද්දී ඇය ද වදනකදු හෝ නොදොඩා ඔහු පසුපස ඇදුණේ කිරි පිරූ එළදෙනක පසුපස
සර්ගේ දබරැඟිල්ලට ඉලක්ක වූයේ මා ය. කිසියම් පුද්ගලයෙකු ඔහුගේ දබරැඟිල්ලෙන් තවකෙකු ඉලක්ක කරන විට එම පුද්ගලයාගේ එම අතේ ම ඇඟිලි
ඇය, ඇගේ සුකොමළ ස්මිතය පිරි මුවකමල ප්‍රතිෂ්ඨගේ දෙනෙත් තුළ බහා ලූයේ ඔහුගේ දෙනෙත් මතු නොව මනස ද නිම් හිම් නොමැති ප්‍රහර්ෂයකින්
විභාගෙ පාස් කරගන්න සිලබස් එකට අදාළ පොත් ටික කියවන්න; ජීවිතේ පාස් කරගන්න අමතර පොත් පත් කියවන්න
