2015 ජනාධිපතිවරණයෙන් මෛත්‍රි – රනිල් ආණ්ඩුව බලයට ආ පසු හරි අපූරු වේදිකා නාට්‍ය රැල්ලක් පටන් ගනු ලැබීය.

සියලුම ෆැසිස්ට් රාජ්‍යයන් ගොඩනැඟෙන්නේ මහා යක්ෂ මූණක් ලෝකයට පෙන්වමින් නොව ඉතා මානුෂික මූණක් සහ සෑම විටම ඉතා තද හික්මීමක් සහ

පිරිමි ළමයකුව පසුකරගෙන යන්නෙකු ඇසුවේ ”පුතා කරුණාකර මට කියන්න පුළුවන්ද දැන් වෙලාව කීයද කියලා.”

මෙම ඡායාරූපයේ දැක්වෙන සිද්ධිය මෙසේ ය. කෝට්ටේ පන්සලක භික්ෂූන් දෙනමක් ඝාතනය කිරීමේ සිද්ධියක සැකකරුවන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටි නිතිඥ සුමිත් සිල්වාට ගංගොඩවිල අධිකරණ භූමිය තුළදී ම බිම දමාගෙන අමානුෂික ලෙස පහර දෙන ලදී. සිදුවීම වුණේ 2012 මාර්තු මාසයේදී ය.

අනපේක්‍ෂිත මැතිවරණ පරාජයකින් පසු බලයේ සිටි හෝ නොසිටි දේශපාලන පක්‍ෂ අර්බුදයට පත්වීම අසාමාන්‍ය දෙයක් නොවේ. 1956, 1970, 1977 සහ 2015 මැතිවරණවලදී පරාජිත කඳවුරේ පසුබෑම, අභ්‍යන්තර ආරාවුල් සහ ව්‍යාකුලත්වය මතුවීම ඉහළ පරිමාවෙන් සිදුවිය. 2019දී එජාපයට වී තිබෙන්නේ එම චක්‍රයට හසුවීමය.

ශ්‍රී ලංකාව පුරා තරුණ තරුණියන් එක් වී නගර අලංකරණය සඳහා නාගරිකව ඇති තාප්ප පිරිසිදු කොට ඒවායේ සිතුවම් ඇදීමට කටයුතු කරනු දකිය හැක.

මීට සති එකහමාරකට පෙර අප රටේ සිදුවුයේ අර්ධ-ආණ්ඩු වෙනසකි. එය සම්පූර්ණ ආණ්ඩු වෙනසක් බවට පත්වන්නට නම්,

ජනාධිපතිවරණයට හරියටම සතියකට පෙර නාග ලෝකයෙන් පැමිණි නාගයෙකු සර්වඥ ධාතු 14 නමක් කැලණි විහාරයට පූජා කිරීමේ

තමන් ගණිකාවක් බව ප්‍රසිද්ධියේ කියන, ලිංගිකත්වය ගැන ප්‍රසිද්ධියේ කතාකරන ෂර්මි කුමාර් නම් කාන්තාවක පොලිසිය විසින් අත්අඩංගුවට ගැනීම ඇතැම් මාධ්‍ය විසින් නාට්‍යයක් ලෙස ආවරණය කර තිබිණි.

ජනාධිපතිවරණයෙන් ලැබූ පරජයෙන් පසු එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඉන්නේ දැවැන්ත අර්බූදයක බව පැහැදිළිව පෙනෙන්නට ඇත.

මැතිවරණවලින් පසුව වැඩියෙන්ම අවධානය යොමුවන්නේ ජයග්‍රාහකයා සහ ජයග්‍රාහක පාර්ශ්වය ගැනය. පරාජිතයන්, සාමාන්‍යයෙන් ලක්වන්නේ සිනාවට සහ අවඥාවටය. ඔවුහු තම තමන් අතර රණ්ඩු දබර ද සිදුකර ගනිති. එයින් වෙනස්ව සිතිය යුතුය යැයිද මෙම ජනාධිපතිවරණ ප්‍රතිඵල අපට යෝජනා කරයි.

''ලංකාවේ දෙමළ කතා කරන ජනයා ගැන කතා කරන්න මෝදි කවුද?