“චීන්නු කොරොන වසංගතය පාලනය කර ගත්තා. එවැනි සාර්ථකත්වයක් ලැබුණේ චීනයේ පවතින කොමියුනිස්ට් දේශපාලන ක්‍රමය නිසා.

ජාතීන් හොඳින් පරික්ෂාවට ලක් වනුයේ අර්බුද කාලවලදීය. මේ අපේ පෞද්ගලික අභිමතාර්ථ පරයා මනුස්සකම ඉස්මතු විය යුතු කාලයයි. සියලු භේද භින්න හා එකිනෙකා අතර වෙනස්කම් පසෙක තැබිය යුතු කාලයයි.

සමස්ථ ලෝකයමත්, රටක් වශයෙන් අපිත් මේ මොහොතේ ඉන්නේ තීරණාත්මක තැනක. ලොකු පොඩි, දුප්පත් පොහොසත්, සංවර්ධිත හෝ දිළිඳු මේ කිසිදු බේදයකින් තොරව කොරෝනා වෛරසය ලෝකය පුරා පැතිර යමින් තියෙනවා. දිනෙන් දින අහන්න දකින්න ලැබෙන දේවල් එක්ක අපි හැමෝම ඉන්නේ යම් අවිනිශ්චිත මොහොතක. ඊළඟට කුමක් සිදුවෙයිද කියන දෙගෙඩියාවෙන්. 

මේ දිනවල කොරෝනා වයිරසය නිසා සමාජ-ආර්ථික ක්‍රියාවලිය සාමාන්‍ය අයුරින් පවත්වා ගෙන යාමට සමාජයටම නොහැකිව ඇති නිසාත් වයිරසය පාලනය කර ගැනීමට ආණ්ඩුව පනවා ඇති ඇඳිරි නීතිය නිසාත් සමාජයේ බහුතර පිරිසක් අනාථවී ඇත. 

ආණ්ඩුවේ නොසැලකිල්ල, අවතක්සේරුව, බල ලෝභය සහ දුර්වලතාවය නිසා රටට පැමිණි COVID19 (කොරෝනා) වසංගතය

ජාතික රෝහලේ හදිසි අනතුරැ ඒකකයට පැමිණෙන රෝගීන්ගෙන් 10% ක් පුරැෂයන්ගේ පහර කෑමට ලක්වූ කාන්තාවන් බව එම රෝහලේ ප්‍රධාන හෙද නිලධාරීනීයක හා ජාතික පුහුණු සම්බන්ධීකාරිනී පුෂ්පා රම්‍යානි සොයිසා පවසන්නීය.

කොරෝනා වසංගතය ගැන දැන් මුළු ලෝකයම දන්නවා. මුලින් චීනය දැන් ඉතාලිය, දරුණු ව්‍යාසනයකට මුහුණ දෙමින් ඉන්නවා. මුළු යුරෝපයම හැරුණු කොට ඇමෙරිකාවෙත් වසංන්ගත තත්වය නරක අතට යනවා. ලංකාවෙත් අවදානම් කලාපයක් ලෙස බස්නාහිර පළාත නම් කරලා.... මේ සියල්ල මැද මනුෂ්‍ය ජීවිතය හා සමාජය ගැන අමුතු දේවල් හිතෙනවා...

කොවිඩ්-19 ව්‍යාප්තිය පිළිබඳව මගේ පැරණි ශිෂ්‍යයෙකු පසුගියදා දුරකථනයෙන් මගෙන් තොරතුරු විමසා සිටියා.

ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කිහිපවර “ලොක්ඩවුන්” අවශ්‍ය නැතැයි කීමේ වැදගත් තේරුමක් ඇත. චීනය එයට මුහුණ දුන් ආකාරයට සිංගප්පූරුව හා තායිවානය එයට මුහුණ දුන්නේ නැත. එංගලන්තය, ජර්මනිය, ප්‍රංශය, ස්වීඩනය, ස්විට්සර්ලන්තය, නෙදර්ලන්තය වැනි රටවල් ඊටත් මඳක් වෙනස් විය. ඒ රටවල “ලොක්ඩවුන්” කතා නොවිණ. 

සමන් වගආරච්චිගේ මරණය පිළිබඳ වාමාංශික අර්ථකතන කිහිපයක් කියවීමෙන් අනතුරුව ඒ ගැන යමක් ලිවිය යුතු යැයි මම සිතුවෙමි.

හිතන්න.

ඇඳිරි නීතිය දිගටම ඇදෙන්නේය. අඟහරුවාදා උදය දක්වා කොළඹ, ගම්පහ සහ පුත්තලම දිස්ත්‍රික්කවලට දීර්ග කෙරුණු ඇඳිරි නීතිය