වජ්ජා’වජ්ජ 87- මාව හරියට ම තේරම් ගත්තෙ ඔයා විතරයි- (ජයසිරිගේ නවකතාවේ අවසන් කොටස )
ඇගේ සමස්ත උවන ම කළු වලාවකින් වැසිණ.
ඇගේ සමස්ත උවන ම කළු වලාවකින් වැසිණ.
ප්රතිෂ්ඨ ආසන්නයේ ම කාරය නතර කළ සචේති එහි වම්පස ඉදිරි දොරෙහි වීදුරුව පහත් කර ‘‘නගින්න ප්රතිෂ්ඨ,’’ යැයි පැවසුවේ වසර කිහිපයක් ඉක්ම ගොස් තිබුණ ද ඇගේ උවනතෙහි පෙර පැවති පූර්ණ ස්මිතය එලෙස ම විදහා පාමිනි.
මේ දැන් උදා වී තිබෙන්නේ ඒ කාලය පසු කර තවත් දෙවසරක් ඉක්ම ගිය මොහොතකි.
ඇය නිවසට ඇතුළු වූ සැණින් ම ‘‘ආ... කොහොමද මනාල යුවළ... කතා කරගන්න තියෙන දේවල් කතා කරගත්ත ද...?
ඇය ‘‘හම්ම්ම්...’’ යැයි පවසමින් හිස වනා ඇගේ ශ්වෙත වර්ණැති දසන් විදා ආදරණීය ස්මිතයක් පෑවා ය.
‘‘හනේ හනේ... ඔයා තවම ඇඳුමක් දාගත්තෙ නැද්ද... කොහ්... නින්ද ගිහින්ද...?’’
‘‘ඇයි... ඔයාට වොෂ් දාන්න බැරි ද...? කම්මැළිය... හරි... ඒකට කමක් නෑ. එහෙනං අපි කාමරේට යං... මං වොෂ් එකක් දාගෙන එනකං ඔයා කාමරේට
සියල්ල අසා සිටි ප්රතිෂ්ඨ දිගු සුසුමක් ඉහළට ගෙන මන්දගාමීව එය පහත හෙලන අතර ම මෙතෙක් ඇගේ හිස පිරිමදිමින් සිටි අත ඇගේ බඳවටා යවා,
එක පෙළට හාදු කිහිපයක් ම ප්රතිෂ්ඨගේ දෙකොපුලෙහි තැවරූ ඇය එක් වර ම දෙපා පොළොව මත තබා, කඳ ඍජු කර නැගී සිට ‘‘දැනට ඇති...
‘‘හරි... දැං ඔයාට මගෙං අහන්න තියෙන ඕන දෙයක් අහන්න,’’ යැයි පවසමින් ඇගේ වමතැඟිලි අතර ප්රතිෂ්ඨගේ දකුණතේ ඇඟිලි සිරකරගන්නා අතර ම දකුණත ඔහුගේ ඉඟ වටා යැව්වා ය.
ප්රතිෂ්ඨ මෙතෙක් අතුරු ප්රශ්න කිසිවක් නොනැගුවේ ද ඇගේ ජීවිත කතා පොතේ පිටු ඇය කැමති ආකාරයකට පෙරළන්නට ඉඩ සලසමිනි.
ප්රතිෂ්ඨ ද පිළිවදන් සැපවූයේ උදව්ව කුමක් ද යන්න ඇගේ මුවෙන් ම පවසන්නට ඉඩ හසර විවර කරමිනි.
‘‘හම්ම්ම්... හරියට ම හරි... හැබැයි මං හිතුවෙ නෑ ඔයාට ඒක මතක ඇති කියල. ඇත්තට ම මමත් හිතලමයි අද මේ ඇඳුම ඇන්දෙ. ඒ උනාට දැං ඔයා කියනකං ආයෙත් මටත් ඒක අමතකවෙලයි තිබුණෙ...’’
අනතුරුව මඳ දුරක් ධාවනය වූ යතුරු පැදිය: බෝගන්විලා ලතාවලින් වැසීගත් පවුරකට සවි කර ඇති ගේට්ටු පළු යුගලෙන් එකක් පමණක්
‘ඔවු... මට සචේතනිත් එක්ක රඟපාන්න වෙන්නෙ මෙච්චර කාලයක් ඇසුරු කරපු කාන්තා චරිත එක්ක රඟපාපු චරිතය අභිභවන චරිතයක්.