වරක් ප්‍රංශ ජාතික කීර්තිමත් ලේඛකයෙක් වන ගුස්ටාව් ෆ්ලෝබර්ට් හුදෙකලාව සම්බන්ධයෙන් ප්‍රකාශ කර ඇත්තේ "ලිවීම හුදකලා ජීවිතයක්, නමුත් ජීවත්වීමට වටින එකම ජීවිතය." බවයි.
ඇතැමුන් හුදෙකලාව, තනිකම යැයි වරදවා වටහා ගෙන නැතිවාද නොවේ. පිරිස දහසක් මධ්‍යයේ වුවද කෙනෙකුට තනි විය හැක. සරලව කියතොත් පුද්ගලයෙකුට ඔහුගේ/ඇයගේ සිතිවිල්ලක් බෙදා හදා ගත් නොහැකි තැන, තමා සිටින බව කිසිවකුට නොදැනීම හෝ තමාව කිසිවකුට නොඇසීම තුල ඕනෑම අයෙක් තනිකමට පත් විය හැකියි.
නමුත් හදෙකලාව එය එසේ නොවෙයි. හුදෙකලාව තමාගේ සමාගමය අර්ථවත්ව විඳින මොහොතකි. තමා තමාගේ සමීපතම සහායකයා වන පරිපූර්ණ අවස්ථාවකි. සංක්ෂිප්තව කිවහොත් හුදෙකලාව කලාවකි. හුදෙකලාව තුළ නිර්මාණශීලීත්වය වර්ධනය වේ. නිහඬතාවය තුලින්, ඔබට ඔබේ සිතුවිලි වලට සවන්දිය හැකිය, ඔබට ඔබ තුළ ගැඹුරට ළඟා විය හැකිය.
වර්ජිනියා වූල්ෆ්
හුදෙකලාව සම්බන්ධයෙන් ප්‍රබල ලෙස සිය මතය විවෘතව හා සෘජුව ප්‍රකාශ කල ලේඛිකාව වන්නේ වර්ජිනියා වූල්ෆ් ය. ඇය විශේෂයෙන් ප්‍රසිද්ධියට පත් වූයේ, “ප්‍රබන්ධකරණයේ යෙදෙන්න නම් කාන්තාවකට ඇයටම කියා මුදල් හා කාමරයක් තිබිය යුතුය.” යන ආන්දෝලනාත්මක ප්‍රකාශය නිසයි.
"The Room of One's Own" යනු වර්ජිනියා වූල්ෆ් විසින් සම්පාදිත සාහිත්‍ය ලෝකයේ කාන්තාවන් මුහුණ දෙන බාධක ගවේෂණය කරන නිබන්ධයකි. වූල්ෆ් තර්ක කරන්නේ කාන්තාවන්ට ඔවුන්ගේ නිර්මාණශීලිත්වය ප්‍රකාශ කිරීමට මූල්‍ය ස්වාධීනත්වය සහ පුද්ගලික අවකාශය අත්‍යවශ්‍ය බවයි.
කාන්තා අධ්‍යාපනය පිළිබඳ ඓතිහාසික සීමාවන් සහ ඔවුන්ගේ සාහිත්‍යමය දායකත්වයන් සඳහා ඇති පිළිගැනීමක් නොමැතිකම පිළිබඳවද නිබන්ධනය විමර්ශනය කරයි. කලාත්මක ප්‍රකාශනය සහ ස්වාධීනත්වය පෝෂණය කිරීම සඳහා කාන්තාවන්ට වචනාර්ථයෙන් සහ සංකේතාත්මක අවකාශ දෙකම තිබීමේ වැදගත්කම වූල්ෆ් අවධාරණය කරයි. එහිදී;
1. මූල්‍ය ස්වාධීනත්වය: සාම්ප්‍රදායික බාධාවන්ගෙන් මිදී නිර්මාණාත්මක උත්සාහයන් ලුහුබැඳීමට කාන්තාවන්ට ආර්ථික ස්වාධීනත්වය තිබීමේ වැදගත්කම වූල්ෆ් ඉස්මතු කරයි.
2. පුද්ගලික අවකාශය: සමාජීය පීඩනයකින් තොරව තම නිර්මාණාත්මක හැකියාවන් වර්ධනය කර ගැනීම සඳහා කාන්තාවන්ට පුද්ගලික භෞතික හා මානසික අවකාශයක්, "තමන්ගේම කාමරයක්" අවශ්‍ය වේ යන අදහස කේන්ද්‍රීය තේමාවකි.
3. ඓතිහාසික සීමාවන්: කාන්තා අධ්‍යාපනය පිළිබඳ ඓතිහාසික සීමාවන් සහ කලාත්මක ප්‍රකාශනය සඳහා ඇති අවස්ථා සඳහා සමාජ සම්මතයන් සීමා කළ ආකාරය නිබන්ධනය විමර්ශනය කරයි.
4. කාන්තා දායකත්වයන් පිළිගැනීම: වූල්ෆ් විසින් ඉතිහාසය පුරා කාන්තා සාහිත්‍යමය දායකත්වය සඳහා වූ පිළිගැනීමක් නොමැතිකම සහ කාන්තාවන්ගේ නිර්මාණාත්මක ජයග්‍රහණ සම්බන්ධයෙන් සමාජ ආකල්පවල වෙනසක් අවශ්‍ය බව සාකච්ඡා කරයි. 
5. කලාත්මක ප්‍රකාශනය සඳහා නිදහස: ස්ත්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය මත පදනම් වූ අපේක්ෂාවන් විසින් පනවන ලද සීමාවන් නොමැතිව කාන්තාවන්ට ඔවුන්ගේ සිතුවිලි, අදහස් සහ නිර්මාණශීලිත්වය නිදහසේ ප්‍රකාශ කළ හැකි පරිසරයක් නිර්මාණය කිරීම සඳහා නිබන්ධනය යෝජනා කරයි.
6. "කාමරයේ" සංකේතය: "තමාගේම කාමරයක්" යන සංකල්පය වචනානුසාරයෙන් මෙන්ම සංකේතාත්මක වන අතර, කාන්තාවන්ට බුද්ධිමය හා නිර්මාණාත්මකව දියුණු වීමට අවශ්‍ය භෞතික අවකාශය සහ ස්වාධිපත්‍යය නියෝජනය කරයි.
7. සාහිත්‍යයේ සමානාත්මතාවය: සාහිත්‍යයේ ස්ත්‍රී පුරුෂ සමානාත්මතාවය සඳහා වූල්ෆ් තර්ක කරන්නීය, සාහිත්‍ය ලෝකයේ පිරිමින් හා සමාන අවස්ථා සහ පිළිගැනීම කාන්තාවන්ට ලබා දිය යුතු බව අවධාරණය කරයි.
ඇය කාන්තාවන් සහ නිර්මාණශීලිත්වය අතර ඇති සංකීර්ණ සම්බන්ධය ගැන සොයා බලයි.
ඇගේ කේන්ද්‍රීය නිබන්ධනය - “ප්‍රබන්ධකරණයේ යෙදෙන්න නම් කාන්තාවකට ඇයටම කියා මුදල් හා කාමරයක් තිබිය යුතුය.” - කාන්තා නිර්මාණාත්මක ප්‍රකාශනය කෙරෙහි සමාජ හා මූල්‍ය බාධාවන්ගේ ගැඹුරු බලපෑම හෙළි කරයි. එමගින් වූල්ෆ් සාහිත්‍ය ඉතිහාසය හරහා ගමනක් අරඹයි, කාන්තා හඬවල හිඟකම ගැන තැවෙමින් සහ කාන්තාවන් අත්විඳින සම්පත් සහ ස්වයං පාලනය ක්‍රමානුකූලව ප්‍රතික්ෂේප කිරීම එයට ආරෝපණය කරයි. අධ්‍යාපනය සහ මූල්‍ය ස්වාධීනත්වය බොහෝ විට පිරිමින් සඳහා වෙන් කර ඇති පීතෘමූලික ව්‍යුහයන් විසින් පනවන ලද සීමාවන් ඇය හෙළිදරව් කරයි, කාන්තාවන්ට බුද්ධිමය කටයුතු සඳහා සුළු කාලයක් හෝ ඉඩක් නොමැතිව ගෘහස්ථ ක්ෂේත්‍රවලට සීමා වේ.
විලියම් ෂේක්ස්පියර්ගේ අඥාත සොහොයුරිය වන ජුඩිත් ෂේක්ස්පියර් පිළිබඳ ඇගේ විචිත්‍රවත් ගවේෂණය, සමාජ අපේක්ෂාවන් හේතුවෙන් අසංඛ්‍යාත කාන්තාවන්ගේ ඇණහිට ඇති හැකියාව දැඩි ලෙස නිරූපණය කරයි. ජුඩිත්ගේ නිහඬ සිහින විලියම්ගේ සමෘද්ධිමත් වෘත්තීය ජීවිතය සමඟ සැසඳීමෙන්, වූල්ෆ් නිර්මාණාත්මක හැකියාවන් විවෘත කිරීමේදී කැපවූ අවකාශයේ සහ මූල්‍ය නිදහසේ තීරණාත්මක කාර්යභාරය අවධාරණය කරයි.
වචනාර්ථයෙන් "කාමරය" ට ඔබ්බෙන්, නිබන්ධනය හරහා කාන්තාවන්ට ඔවුන්ගේ අභ්‍යන්තර ජීවිතය වගා කළ හැකි සහ විවේචනාත්මක පරාවර්තනයක යෙදිය හැකි රූපක අවකාශය ද ජය ගනී. සමාජ ඉල්ලීම් සහ ආක්‍රමණයන්ගෙන් තොර මෙම අභ්‍යන්තර රහස්‍ය විවේකස්ථානය, කාන්තාවන්ට ඔවුන්ගේ හඬ වර්ධනය කර ගැනීමට සහ ඔවුන්ගේ නිර්මාණාත්මක ගින්න පෝෂණය කිරීමට බලය ලබා දෙයි. මූල්‍ය ස්වාධීනත්වය සඳහා වූ වූල්ෆ්ගේ ඉල්ලීම හුදු සැනසිල්ලෙන් ඔබ්බට යයි; එය යැපීම අඩපණ නොකර කලාත්මක ආශාවන් ලුහුබැඳීමට අවශ්‍ය ආර්ථික ශක්තිය ඉල්ලා සිටීමකි. මූල්‍ය පාලනයක් නොමැතිකම, කලාත්මක නිර්මාණ සඳහා අත්‍යවශ්‍ය ස්වාධීන චින්තනය සහ ආත්ම විශ්වාසය යටපත් කරමින්, අන් අයගේ අභිමතය පරිදි කාන්තාවන් බැඳ තබන බව ඇය තර්ක කරයි.
නිබන්ධනය කූටප්‍රාප්තියට පත්වන්නේ සාහිත්‍ය භූමිය තුළ කාන්තාවන්ට නිසි තැන හිමිවන අනාගතයක් පිළිබඳ ප්‍රබල දර්ශනයකිනි. වූල්ෆ් කාන්තා ලේඛිකාවන්ගේ ඉස්මතුවීම සමරන අතර ඔවුන්ගේ ප්‍රගතියට බාධා කරන බාධක ඉවත් කරන ලෙස ඉල්ලා සිටී.
ශතවර්ෂ ගණනාවක් තිස්සේ නිහඬව පවතින වැඩි ප්‍රයෝජනයට නොගත් නිර්මාණශීලීත්වය - ඔවුන්ගේ "උරුමය" සඳහා හිමිකම් කියන ලෙස ඇය කාන්තාවන්ගෙන් ඉල්ලා සිටී. "තමන් වෙනුවෙන්ම වූ කාමරයක්" හුදු සාහිත්‍ය විචාරය ඉක්මවා යයි; එය කාන්තා සවිබල ගැන්වීම සඳහා වූ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයකි, සමාජ සීමාවන්ගෙන් මිදී ස්වයං ප්‍රකාශනය සඳහා තමන්ගේම මංපෙත් කපා ගන්නා ලෙස කාන්තාවන්ගෙන් ඉල්ලා සිටී.
වචනාර්ථයෙන් සහ රූපක කාමරයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමෙන්, මානව නිර්මාණශීලීත්වයේ සංධ්වනිය තුළ කාන්තා හඬ සමාන ශක්තියකින් සහ පොහොසත්කමකින් අනුනාද විය හැකි ලෝකයක් සඳහා වූ සැලැස්මක් වූල්ෆ් සපයයි.
ගැහැණියක් ලියන දේ - ප්‍රබන්ධ හෝ ප්‍රබන්ධ නොවන, ගද්‍ය හෝ පද්‍ය, පුවත්පත් කලාව හෝ බ්ලොග් සටහන් යන ප්‍රශ්නය පසෙක තබා, ලේඛකයින්ට හුදෙකලාව කෙතරම් වැදගත් ද? තමන්ගේම කාමරයක් තිබීම කොතරම් වැදගත්ද? සම්භාව්‍ය කාන්තා කතුවරුන්ගේ ලේඛන ජීවිතය ගැන ඉගෙනීමේදී, සියලුම ලේඛකයින් අත්විඳින ගැටළු සහ අරගලවල විශ්වීයත්වය කැපී පෙනේ. ලිවීමට නිස්කලංක වෙලාවක් සොයා ගැනීම සහ පෞද්ගලිකත්වය පිළිබඳ මදක් සොයා ගැනීම 19 වැනි සියවසේදී මෙන්ම වර්තමාන ලේඛන කාන්තාවන්ට ද විශාල අභියෝගයක් විය.
හැරියට් බීචර් ස්ටෝව්
•ඇමරිකානු ලේඛිකා හැරියට් බීචර් ස්ටෝව්ට ඇගේම (වර්ජිනියා වූල්ෆ් පැවඩූ ලෙස) කාමරයක් අවශ්‍ය වූයේ, පුද්ගලික අවකාශයක අවශ්‍යතාවය ප්‍රකාශ කළ පළමු පුද්ගලයා නොවේ. අන්කල් ටොම්ස් කැබින් නම් වහල් විරෝධී නවකතාව සඳහා වඩාත් ප්‍රසිද්ධ හැරියට් බීචර් ස්ටෝව් සිය සැමියාට ලියූ ලිපියක වූල්ෆ්ගේ වදන් මනාව පෙරදැරිව, “මම ලියන්න නම් මටම කාමරයක් තිබිය යුතුයි, එය මගේ කාමරය විය යුතුයි. ” ලෙස සටහන් කලාය. ස්ටෝව් දරුවන් හත් දෙනෙකුගේ මවක් වූවාය (ඔවුන්ගෙන් තිදෙනෙකු ඇයට අහිමි විය, එක් අයෙක් කුඩා දරුවෙකු ලෙස සහ අනෙක් දෙදෙනා තරුණ වැඩිහිටි වියේදී). කෙසේ වෙතත්, නිවසේ සියලු රාජකාරි සඳහා වගකිව යුතු අතරම, ඇයට ගෙවිය හැකි ඕනෑම දෙයක් ලිවීමෙන් ලැබුණු පවුලේ ආදායම වැඩි කිරීමට ඇයට අවශ්‍ය විය.
හැරියට් බීචර් ස්ටෝව්, මාතෘත්වය සහ ලිවීම. . . . . . . . . .
"පසුගිය ශීත ඍතුව පුරාම" ...ස්ටෝව් තවදුරටත් කියා සිටියේ, "මට ගොසින් නිහඬව හා තෘප්තිමත් විය හැකි ස්ථානයක් අවශ්‍යය බව මට දැනුනි." කෙසේ වෙතත්, ලිවීමේ ලුහුබැඳීමේ දී ඇගේ දරුවන් හැරුණු විට කාලය ඇයට වරදකාරී හැඟීමක් ඇති කළේය: "අපේ දරුවන් මගේ උත්සාහය මත සියල්ල රඳා පවතින වයසට පැමිණේ ... සාහිත්‍ය ප්‍රයත්නයන් මගින් මගේ අවධානය නීත්‍යානුකූලව බෙදිය හැකි ද? “ ස්ටෝව්ගේ ස්වාමිපුරුෂයා නිවසට හෝ දරුවන්ට උදව් නොකළ අතර, ඔහු තම බිරිඳගේ සාහිත්‍ය ප්‍රයත්නයන් දිරිමත් කළ අතර, අවසානයේ එය මූල්‍යමය සාර්ථකත්වය සම්බන්ධයෙන් පමණක් නොව, වහල්භාවය නිසා ඇති වූ මහජන මතයේ භූ කම්පන වෙනස් වීම 'Uncle Tom's Cabin' ප්‍රකාශනයට පත් වීමත් සමඟ ඉතා සාර්ථක විය.
ඇගේ ලිපි වලින්, පෞද්ගලිකත්වය සහ නිස්කලංක කාලය සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, ස්ටෝව් අප බොහෝ දෙනා මෙන් ම ඇයට හැකි උපරිමයෙන් සන්සුන් භාවයේ කොටස් උදුරා ගත් බව පැහැදිලි විය.
•කැනේෆියානු ලේඛිකා එල්.එම්. මොන්ට්ගොමරි: "යම් ලිවීමක් සඳහා ප්‍රමාණවත් මිනිත්තු කිහිපයක්"
එල්.එම්. මොන්ට්ගොමරි
ලිවීමට කාලය සහ පෞද්ගලිකත්වය සඳහා පීඩනයක් දැනීමට, ඔබට නිවසේ එහා මෙහා දුවන ළමයින් අවශ්‍ය නොවේ. Anne of Green Gables කතා මාලාව සඳහා වඩාත් ප්‍රසිද්ධ එල්.එම්. මොන්ට්ගොමරි, ඇයගේ පුතුන් දෙදෙනා ලැබීමට පෙර සිටම මෙම ගැටලුව සමඟ අරගල කළාය.
1910 දී තරුණ වැඩ කරන ගැහැණු ළමයෙකු ලෙස, ඇය ඇගේ සඟරාවේ මෙසේ ලිවීය, "මට ලිවීමට ප්‍රමාණවත් තරම් ඉතිරි මිනිත්තු සකස් කිරීමට උත්සාහ කිරීමට මට අපහසු විය." ප්‍රථමයෙන් ඇය සවස් වරුවේ එසේ කිරීමට උත්සාහ කළාය, ප්‍රවෘත්ති කාමරයක පිටපතක් ලිවීමේ දිනක වැඩකට පසු ඇගේ කාමරයේ තනිවම: “හොඳයි, මම එය උත්සාහ කළා. මට අලෙවි කළ හැකි අදහස් දෙකක් එකට එකතු කිරීමට නොහැකි වුනා. ඊළඟට ඇය උදේ හයට අවදිව රැකියාවට යාමට පෙර ලිවීමට උත්සාහ කළ නමුත් “හිස් බඩේ සීතල කාමරයක හොඳ වැඩ කළ නොහැකි” බව ඇය දුටුවාය. ඇගේ උභතෝකෝටික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් ගැන කල්පනා කරමින්, ඇය තවදුරටත් කියා සිටියේ, “දැන් ගෙදර ඉඳලා මම හිතුවේ ප්‍රතිභාවේ ගින්න ඇවිලෙන්න නම් නොසන්සුන් හුදකලාව අවශ්‍යයි කියලා.”
සම්පූර්ණ හුදෙකලාව සුදුසු ද?
නමුත් රැඳී සිටින්න - අපි දෙවැන්න ගැන නැවත සිතමු. සම්පූර්ණ හුදෙකලාව අවශ්‍යයෙන්ම අපේක්ෂා කිරීමට සුදුසුම නොවේ නම් ලිවීමට කාලය සහ ස්ථානය සොයා ගැනීම පහසු විය හැකිද? මොන්ට්ගොමරිගේ තත්වයේ මෙන්, තරමක් කලබලේ වැඩ කිරීමට වඩාත් හිතකර නම් කුමක් කළ යුතුද?
දැන් මගේ දරුවන් වැඩී ඇති අතර, මම කලකට පෙර ඉතා ආශාවෙන් බලා සිටි පරිපූර්ණ, උමතු නිශ්ශබ්දතාවයට මට ළඟා විය හැකි නිසා, උත්ප්‍රාසාත්මක ලෙස, මම මගේ ලේඛන සහායකයා සමඟ වැඩ කරන විට මට තවත් වැඩ සහ එය වඩාත් භුක්ති විඳිය හැකි බව පෙනේ. අපි කැෆේ එකක හෝ පුස්තකාලයක නිවැරදි පසුබිම් ශබ්දයක් සහ ප්‍රමාණවත් තරම් ප්‍රබල කෝපි එකක් සමඟ එකට වැඩ කරමු. අපි එකිනෙකා කෙරෙහි අවධානය යොමු කර තබන අතර, ප්‍රසන්න ඝෝෂාව "තමාගේම කාමරයක" තනිව සිටින විට සම්පූර්ණයෙන්ම ඔබේ හිසෙහි පවතින හුදකලා හැඟීම වළක්වයි. මහජන පුස්තකාලවල ලේඛන මධ්‍යස්ථාන සහ විශේෂයෙන් නම් කරන ලද අවකාශයන් බහුල වන්නේ මේ නිසා විය හැකිය. මෙම ස්ථානවල, ලේඛකයින් පැමිණෙන්නේ වැඩ සාකච්ඡා කිරීමට නොව, ඇත්ත වශයෙන්ම සමාන්තර නාටකයක වැඩුණු-අනුවාදයක වැඩ කිරීමටය.
හුදකලාව සහ සමාජය අතර සමතුලිතතාවය සොයා ගැනීම සෑම ලේඛකයෙකුම තමා විසින්ම සොයා ගත යුතු උපක්‍රමශීලී සමබරතාවයකි. නිහඬව සිටියත්, ආපන ශාලාවක හෝ පුස්තකාලයක වැඩ කළත්, ලේඛක මිතුරන් සමඟ හෝ නාඳුනන අය සමඟ වැඩ කළත්, අප සෑම කෙනෙකුම, උදුරාගත් වටිනා අවස්ථාවන්හිදී, වචන ගලා යාමට උපකාර වන හොඳම සහ කාර්යක්ෂමව සූත්‍රය සොයා ගැනීමට, මොන්ට්ගොමරි කළාක් මෙන්, දෛනික කාර්යබහුලත්වය සහ වගකීම් වලින් අත්හදා බැලීමට අවශ්‍ය වේ..
සටහන:
ලේඛිකා, පරිවර්තිකා
ගයාත්‍රී නදීශානි තන්තිරිවත්ත
මූලාශ්‍ර: Classic literatures/ English literature info, fb pages
