රජය ආදායම් වැඩිකරගත්විට රජයේ ණයගැනීම් හා මුදල් මුද්‍රණය අවම වේ. එවිට බැංකු පොළී අනුපාතික පහළ යයි. එය ව්‍යපාරවලට හොඳය. උද්ධමනය අඩු වේ. එය පාරිභෝගිකයන්ට හොඳය.
නැතිනම්, බදු වැඩි නොකර මුදල් අච්චු ගැසිය හැකිය. රජයට විදේශ ණය ගත නොහැකි නිසා දේශීය වශයෙන් තව තවත් ණය ගත හැකිය. එය ස්ථාවර විසඳුමක් නොවේ. ආර්ථිකය දිගටම කඩාවැටේ. බංකොලොත්භාවයෙන් ගොඩඒමක් නැත. මොසැම්බික් වැනි රටවල වූයේ එයයි.
බදු වැඩිකිරීම බලපාන පිරිස ධනවත් සුළුතරයකි. ඒ අයට බදු කප්පාදු කර උපරිම සහන දුන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට ද උන් පහරදී පන්නා දැමූහ. දැන් රනිල් පන්නන්න ද ඔවුහු මුදල් විසිකරති. 2015-19 යහපාලන ආණ්ඩුව පැන්නීමට ඔවුන් කටයුතු කළේ ද ඍජු බදුවලින් ඇතිවූ බලපෑම නිසාය. ගෝඨාභය බදු කප්පාදු කළේ ඔවුන් සතුටු කරන්නටය. සතුටු වුණාද?
දැක්මක්, සංස්කෘතියක්, සදාචාරයක් නැති මේ වසල වෙළඳ හා කළමනාකාර පැළැන්තිය කිසිවකින් සතුටු වන්නේ නැත. සතුටු කරන්නට ද බැරිය. උන්ගෙන් හිතන තරම් බදු ගන්නට ද බැරිය. එකවුන්ට් වංගු ගසා හෝ නිලධාරීන්ට පගා දී ඒවා නොගෙවා සිටින හැටි උන් දන්නවාය.
හොරු අල්ලන පක්ෂවලට ද උන් සම්මාදම් දෙති. වැඩ සිදුවන්නේ එසේය.
ඔය වසල පැළැන්තිය සතුටු කර ආණ්ඩු කරන්නට යන කාටත් කන්නට වන්නේ ගෝඨාභය කාපු කෑමම තමාය. රනිල්ට ද කන්නට සිදුවිය හැකිය. රනිල් එය අවබෝධ කරගෙන තිබේද, ප්‍රශ්නයට මුහුණ දෙන්නට යන්නේ කෙසේදැයි අප දන්නේ නැත.
(අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ)
දේශපාලන හා සමාජ විශ්ලේෂක
praja.lk
The LEADER Whatsapp Group එකට එකතුවෙන්න
