ඒ තුච්ඡ සතිය: සියැසින් දුටු සාක්ෂිකරුවකුගේ සටහනක්

දශක හතරකට පෙර දිවයින දකුණු දිග සිසාරා සතියක් තිස්සේ ඇවිළ ගිය දෙමළ විරෝධී ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා විසින් බිලිගනු ලැබූ තුන් දහසකට වැඩි මිනිස් ජීවිතද, දේපළද 'දෙමළ කුමන්ත්‍රණයකම' ඵලයක් යැයි අලුත් ඉතිහාස සංස්කරණයක් දැන් දැන් පැතිර යයි. ඒ අනුව, දෙමළ ජනයාට හිමි ගේ දොර, යාන වාහන සමග මිනිස් ජීවිතද මහමග ගිනිබත් කළ වර්ග නාශක සංහාරය දෙමළ ජනයා විසින්ම ක්‍රියාවට නංවන ලද එකකැයි කියැවේ. මේ කතා මහත් අභිරුචියෙන් වැළඳ වැඩිමනත් ලෙස බෙදා හදා ගනු ලබන්නේ එකී සංහාරයෙන් දශකයකට හෝ දෙකකට පසු උපන් පරම්පරාවන්ට අයත් සාමාජිකයෝ වෙති. නමුත් මේ ඉතිහාස ශෝධක ප්‍රබන්ධ සාහිත්‍යය මගින් අපරාධ වැළලීමට මුලපුරන ලද්දේ එකී ප්‍රචණ්ඩ දවස් ඇසින් දැක, ඒ ගිනිබත් නගර ඔස්සේ රහස් සතුටින් ඇවිද ගියවුන්ම විසිනි.

 

වටහා ගැනීමට අපහසු භයංකරම කාරණය, එම වාර්ගික මෙහෙයුම මුළුමනින්ම පාහේ, කලින් සැළසුම් කර, ක්‍රියාවට නංවන ලද්දක් වීම ය. දෙමළ හා ඉන්දීය (සම්භවයක් ඇති දෙමළ) නිවෙස්, වළෙඳසැල් හා කම්හල් කල්තියා පැහැදිලිවම සිතියම්ගත කර තිබුණි. සියලු සංසිද්ධි, විශාල භූ ප්‍රදේශයක් පුරා ඉතා වේගයෙන් පැතිර ගියේ, ඒවා ස්වයං සිද්ධව පැන නැඟුණු බව ඒත්තු ගැන්වෙන ලෙස වුවත් සිද්ධීන් තුළ දක්නට වූයේ එකම ප්‍රහාරක රටාවකි. ‘බීබීසී’ය වාර්තා කළ පරිදි එය, ‘දෙමළ ජනයාගේ ආර්ථික පදනම මුළිනුපුටා දැමීම අරමුණු කරගත් ප්‍රහාරයකි’. එනයින් එය, දෙමළ වර්ග සංහාරය පිණිස වූ ප්‍රයත්නයකි.

මරා දමන ලද හමුදා සොල්දාදුවන් දහතුන්දෙනාගේ අවසන්කටයුතු පිණිස, ආණ්ඩුව විසින් බොරැල්ල කනත්ත යොදා ගන්නට ගත් තීරණය නිසා අති විශාල සෙනඟක් ඒ කරා ඇදෙන්නට විය. මියගිය සොල්දාදුවන්ගේ සිරුරු, ඔවුන් ජීවත් වූ ගම්බිම් වෙත නොයවා කොළඹ මහා කන්තට ගෙන ඒමට ආණ්ඩුව තීරණය ක‍ෙළේ ඇයිදැයි කිසිවකුත් දැන සිටියේ නැත. ‘ත්‍රස්තවාදීන්’ට එරෙහිව සිංහලයන් අතර වෛරය වපුරා දේශපාලන අරමුණු නෙළා ගැනීමේ අදහසක් ඒ යට තිබූ බවට සැක සංකා පහළ වෙමින් තිබුණි. මේ අතර, දහස් ගණනක සිංහල සෙනඟ, වෝඩ් පෙදෙසේ පිහිටි ජනාධිපති නිවස (ඔහුගේ නිල නිවස නොවේ) වට කර මළ සිරුරු ඉල්ලා උද්ඝෝෂණය කරන්නට වූහ. සෙනඟට කඳුළු ගෑස් එල්ල විය. නමුත් ආණ්ඩුව උන්නේ පසු බසිමිනි. එම රාත්‍රියේ මෙම පිරිසෙන් කොටසක් සැළසුම් සහගත වාර්ගික ප්‍රහාරයට අවතීර්ණ වෙමින්, කනත්තට ආසන්න, රොස්මිඩ් පෙදෙසේ බොරැල්ල අන්තයේ වූ දෙමළ නිවාසවලට ගිනි තැබීම ඇරඹූහ.

උදෑසන මුද්‍රණයෙන් පිටවන සියලු පුවත්පත්, ඝාතනයට ලක්වූ යුද හමුදා සෙබළුන් දහතුන්දෙනාගේ අවමඟුල් උත්සවය සියලු රාජ්‍ය ගෞරව සහිතව එදින උදෑසන පවත්වන්නට නියමිත බව කියැවෙන ආරක්ෂක අමාත්‍යවරයාගේ ප්‍රකාශය ප්‍රධාන සිරස්තලය කරගෙන තිබුණේ, ආණ්ඩුව විසින් පැනවුණු ප්‍රවෘත්ති වාරණය ද නොතකමිනි.

මෙය අන් කිසිවක් නොව‍්, පැහැදිලිවම මහජනයා කුපිත කිරීම පමණක් ම අරමුණු කරගත් වාර්තාකරණයක් විය. බොරැල්ල කනත්ත අසලට රැස්ව සිටි දහස් සංඛ්‍යාත පිරිස් දස අත විහිදී යමින් දෙමළ ගොඩනැඟිලි කොල්ලකෑමත් ගිනිතැබීමත් ඇරඹූහ. හෝරා කිහිපයක් ඇතුළත, එදා මෙදා තුර අහසට නැඟුණු දරුණුම ගිනිජාලාවන්ගෙන් කොළඹ නගරය වෙලා ගැනුණි. වෙන් වෙන් වශයෙන් තෝරා බේරාගත් දෙමළ වෙළඳසැල් සහ නිවාස කොල්ලකා පුළුස්සා දැමුණේ, බොහෝ දෙමළ ජීවිත පවා විනාශකර දැමෙන අතර ය. පළමු දින දෙක තුළ පමණක් එය 500ක් දෙනා ඝාතනය කෙරී ඇති බවට ගණන් බලා තිබුණි. එමෙන් ම, පුළුස්සා දැමුණු 500කට අධික මෝටර් රථ සහ ලොරි රථවල සුන්බුන් මං මාවත් පුරා දක්නට ලැබුණි. දමිළ සහ ඉන්දියානුවන්ට අයත් රටබීමහල් කොල්ලකෑ මැරයෝ බීමත්ව සිටියහ. ඉන්දීය හිමිකාරීත්වයක් සහිත‍, ‘වික්ටෝරියා ස්ටෝර්ස්’ රටබීමහල් ජාලය මුළුමනින්ම කොල්ලකෑමට ලක්විය. දෙමළ නිවාස, වෙළඳහල් හා කම්හල් කල්තියාම සලකුණු කර තිබූ බවට කිසිදු සැක සංඛාවක් නොතිබුණි. ආණ්ඩු හිතවාදියකු ලෙස ප්‍රකට ප්‍රකෝටිපති ඒ.වයි. ඥානම් (ලෝක බැංකුව විසින් ණය මුදලක් අනුමත කළ එකම ධනපතියා ඔහු ය) හා බලපුළුවන්කාර මහරාජා සංවිධානය ද ඇතුළු, ප්‍රමුඛ‍පෙළේ කෝටිපති දෙමළ හා ඉන්දීය ව්‍යාපාරික කර්මාන්ත හිමිකරුවන්ට අයත්ව තිබූ කම්හල් ජාලා දහහතක් බිමට ම සමතලා කර දැමුණි.

ලැයිස්තුව දිගු ය; නො නිමි ය.

දෙමළ ජනගහණය අධික උප නගරයක් වූ වැල්ලවත්ත දිස්වූයේ බෝම්බ හෙළා සුන්බත් කළ නගරයක් මෙනි. එය, මුළුමනින්ම පාහේ නැවත ගොඩනැගිය යුතු තරමේ විනාශයකි. පෙනී ගිය අයුරින්, දරුණුවටම විනාශ කර දමා තිබුණු භූමි කලාපය වූයේ , දෙමළ හා ඉන්දියානු වෙළඳ ප්‍රජාව ව්‍යාපාරික ආධිපත්‍ය දැරූ, කොළඹ අගනගරයේ වාණිජ මධ්‍යස්ථානය වූ පිටකොටුවයි. එකදු දෙමළ හෝ ඉන්දියානු ගොඩනැගිල්ලක් විනාශ නොවී ඉතිරිව තිබුණේ නම් ඒ අහම්බයකිනි.

වඩා කැපී පෙනුණු කාරණය වූයේ, සියල්ල මෙසේ සිදුවෙමින් පැවතිය දී පොලීසිය සහ සන්නද්ධ හමුදා කිසිදු මැදිහත්වීමක් නොකර සිටීම ය. ඔවුන් මෙසේ ඇස්වසාගෙන සිටියා පමණක් නොව, ඇතැම් විට කොල්ලකෑම්වලට ද සක්‍රීයව දායක විය. මෙනයින් සාපරාධී ම අපරාධකරුවා වූයේ යුද හමුදාව ය. ලොරි රථ තුළ ගමන්ගනිමින් සිටි හමුදා භටයන් කොල්ලකරුවන්ට වෙත ඉතා උද්යෝගයෙන් අත් වනන අයුරු හා කොල්ලකරුවන් පෙරළා හමුදා භටයන්ට අතවනන ඇයුරු ඇසින් දුටු සාක්ෂි අතර පැවතුණි. මැරයන් විසිරුවා හැරීමට කිසිදු ක්‍රියාමාර්ගයක් නො ගැනුණි. කඳුළු ගෑස් පවා භාවිතා කෙරුණේ නැත. සාපරාධී කල්ලි උන්නේ විශ්වාසයෙන් පවා සන්නද්ධව ය.