හත්පොලේ ගා ගත්තු මාගලේ භික්ෂුවකගේ විඩියෝ එකක් මේ දිනවල සමාජ මාධ්‍ය ජාල පුරා අධි සීඝ්‍රයෙන් බෙදා ගැනෙනවා.
ඒ විඩියෝ එකේ අසික්කිතම කොටස තමයි පන්සලට කඩා පැන්න ගිහි මැරයින්ගේ තුච්ඡ හැසිරීම. හාමුදුරුවන් සමග සිටිය කාන්තාවන් දෙන්නට ඔවුන් සැළකුව මෘග, වනචාරි ආකාරය. එවැනි ගිහියන් සමග බැලූ විට, ඒ හාමුදුරුවන්ගේ විනය පිරිහීම සමාව දිය හැකි මනුෂ්‍ය ආවේගයක්, ලෞකික පෙළඹවීමක් පමණයි.
මේ දිනවල සංඝ සමාජයේ එවැනි විනය කඩ කිරීම් නිතර මාධ්‍යවල අසන්නට, කියවන්නට තිබුණා. ඒ වගේම දැන් සංඝ සමාජය අන්තයටම පිරිහිලා කියලා දොස් නැගෙනවා. ඇත්ත. විවෘත වෙළඳපල ආර්ථිකයෙහි සමාජ සදාචාරය, විනය, පරාර්ථකාමය වල් බිහි වෙලා තියෙන්නේ. මේ සමාජයේ සියලු ක්ෂේත්‍ර, දේශපාලන පක්ෂ, වෘත්තීය සමිති, රාජ්‍ය පරිපාලනය, අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍ය, අධිකරණය, මාධ්‍ය, නීතිය හා සාමය රැකීම, වෘත්තිකයින්ගේ හා උගතුන්ගේ සමාජ පැවතුම් වැනි කිසිවක, අවුරුදු 40 ට පෙර පැවති මනුස්සකම, සමාජශිලීත්වය නැහැ.
ඒ පිරිහුණු සමාජයේ දෙමාපියන් සාසනයට බාර දුන් දරුවන්ගෙන් පිරිණු සංඝ සමාජයෙන්, අතීතයේ තිබුණු හික්මීම අද බලාපොරොත්තුවීමම ලොකු රවටා ගැනීමක්. ඔවුන්ගේ දරුවන් ගිහි යෞවනයින් වූවත් සංඝ සමාජයේ යෞවනයින් වූවත් හැසිරීමේ වෙනසක් නැති බව දැකිය හැක්කේත් තේරුම් ගත හැක්කේත් අන්තරේ පෙළපාලි හා විරෝධතාවන්වල ඔවුන් හැසිරෙන ආකාරයෙන්.
ප්‍රශ්නය, ඇයි එහෙම වෙන්නේ කියන එකයි. නිකාය අනුව බෙදුණු අතීතයේ සිට සංඝ සමාජයේ අති බහුතරයක් මහණ වෙන්නේ ස්ව කැමැත්තෙන් නෙවෙයි. ගිහි ජීවිතයේ අප්‍රමාණ ගැටළු සමග ඇතිවූ කලකිරීම නිසා බුදු දහමේ සරණ සොයා නොවේ. පොදුවේ කතා කළොත් සියල්ලන්ම පාහේ මහණ වෙනවා නෙවෙයි, කුඩා දරුවන් හැටියට මහණ කෙරෙනවා. බහුතරයක් දරුවන් මහණ කෙරෙන විට වයස අවුරුදු 07 - 08 ට වැඩි නැහැ. මහණ කෙරුණු පසු ළමා සොල්දාදුවන්ට වඩා වෙනසක් දකින්නත් නැහැ.
එවැනි මහණ කිරීම් සඳහා හේතු ලෙස මට බොහෝවිට අසන්නට ලැබී තියෙන්නේ, පවුලේ දුප්පත්කම, දරුවගේ හඳහනෙහි දරුවට, පියාට හෝ පවුලට ඇති අපල, පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවන්ගේ ඉල්ලීම නැතිනම් පන්සලේ වත්කම් පවුලෙන් පිට යාම වළකා ගැනීමට ඊළග විහාරාධිපති කිරීම සඳහා සුදුසුකම් ලබන්නට මහණ කෙරෙන කතා. ඒ හේතු කවරක් වුනත් ළමා ජීවිතය මුළුමනින් දඬුකඳේ ගහලා, ළමා මනසක වැඩීමට අවශ්‍ය දෙමාපිය ආදරය, සෙනෙහස, නිදහස අහිමි කරලා, රළු වියළි ආශ්‍රමික ජීවිතයක, ඇතැම් අවස්ථාවල ළමා අපචාරයන්ටත් ගොදුරුවන ජීවිතයක් සමගයි මේ කුඩා සාමනේර හිමිවරුන් උපසම්පදාව දක්වා වැඩෙන්නේ. උපසම්පදාව ලබා ගැනීමේත් අසීරුකම් තියෙනවා. දුප්පත් පවුල් පසුබිමක් ඇති බහුතරයට උපසම්පදාව සඳහා අවශ්‍යවන වියදම් දැරීම අපහසු නිසා දැන් සාමනේර භික්ෂුන් සංඛ්‍යාව වැඩි වෙනවා කියලත් කියනවා.
මේ කුඩා සාමනේර භික්ෂුන් ගැන කතාව ඉතාම සරළව විස්තර කෙරෙන ගීතයක් මේක ලියන අතරතුර මට මතක් වුනා. ප්‍රියානන්ද විජේසුන්දර ලියා, සනත් නන්දසිරි ශූරීන් ගයන
“බෝ මලුවේ මල් සුවඳක පැටලී අම්මා පෙව් කිරි සුවඳ ගලා එන්නේ
සුපුරුදු උණුහුමකට සිත ඈඳී ගේ දොර සෙල්ලම් පිටිය මතක් වෙන්නේ
දං බෝවිටියා කැලේ මැදින් එන්න හිතයි නුඹ ලඟට සැනින්....” යන ඉතා අර්ථාන්විත ගීතයයි.
ප්‍රියානන්දගේ මේ ගී සංකල්පනාව කුඩා දරුවකුගේ සිතක ඇති විය හැකි වේදනාව කියා පාන්නේ ඉතා සංයමයකින්. තමන්ගේ තේරීමක් නොවන නමුත් සමාජ සම්මතයන් හා සමාජ ඉල්ලුම නිසා නිදහස් විය නොහැකි පැවිදිකමක ඇති පීඩාව සමග දරුවකුගේ බලාපොරොත්තු සිතෙහි තෙරපෙන හැටි තමයි ප්‍රියානන්ද කියන්නේ. ළමා ජීවිතය ඒ වගේ අහිමි කෙරුණු බහුතරයක් සාමනේර භික්ෂුන් යෞවනයින් හැටියට මේ සමාජය හා ගනුදෙනු කරන්නේ සංඝ සමාජයේ විනයට වගේම, සමාජ සම්මතයන්ට සහ බලහත්කාරයට යටත්වයි.
නමුත් ඇතැමුන්ට හරියාකාර නවාතැන් ඇති පන්සලක්වත් නැහැ. ඒ වගේම ඔවුන්ට මේ සමාජයේ දකින්න අහන්න ලැබෙන්නේ කෙළෙස් ප්‍රහීන කිරීමට ඇති උත්තේජන නෙවෙයි. කෙළෙස් ප්‍රගුණ කරන්නට ඇති උත්තේජනයි. අන්ත පිරිහුණු, අපරාධ ගහණ, මුදල් සමග බොහෝ දේ ඉටුකර ගත හැකි මේ සමාජය හා ගනුදෙනුවට ඔවුන් තරුණ භික්ෂුන් හැටියට එන්නේ, චීවරය නිසා පැනවෙන සීමාවන්ගෙන් අසහනයට පත් කෙරෙන තාරුණ්‍යයක් සමගයි. ඒ පරස්පරය විඳගෙන ඉන්නා භික්ෂුන් වගේම මේ සමාජයේ දේශපාලන වශයෙන් චීවරයට ලබා දී තියෙන බලය භාවිත කිරීමට පෙළඹෙන භික්ෂුන්ද ඉන්නා බව අපි කවුරුත් දන්නවා.
මේ සංඝ සමාජය හා විනයක් සදාචාරයක් නැති ආත්මාර්ථකාමී ගිහි සමාජය අතර ලොකු වෙනසක් නැති බව තමයි ඉන් නැවත නැවතත් කියන්නේ. ඒ නිසා මං යෝජනා කරන්නේ, සංඝ සමාජයේ විනය ගැන කතාව සංඝ සමාජයට භාර දීලා අපි මේ සමාජයේ විනය, සදාචාරය හා අනාගත දියුණුව ගැන කතාවට බහිමු කියලා. මේ සමාජය නූතන දියුණු සමාජයක් හැටියට හැදුවොත් සංඝ සමාජයත් පෙර මෙන් විනයානුකූල පැවිදි සමාජයක් බවට පරිවර්තනය වෙයි.
(කුසල් පෙරේරා)ප්‍රවීන දේශපාලන විචාරක හා ජ්‍යෙෂ්ඨ මාධ්‍යවේදී
(උපුටා ගැනීම - කුසල් පෙරේරාගේ ෆේස්බුක් ගිණුමෙන් )
2023 ජූලි 08
සබැඳි ලිපි :
