‘56 සිංහල බෞද්ධ පෙරැළියෙන් පසු බිහිව ඇත්තේ අඟුටු මිටි උගතුන් මිස බුද්ධිමතුන් නොවේ'' - ධම්මගේ කතාවට කුසල් ගෙන් ප්‍රතිචාරයක් 

 

 
රාජ්‍ය අංශයේ රැකියාදීම සිදුවන්නේ ඉන් පිටත රැකියා සුලභ නොවන බැවිනි. ඉන් පිටත රැකියා සුලභ නොවන්නේ පවතින ආර්ථිකයේ බංකොලොත්කම නිසාවෙනි. එබැවින් වඩා සාර්ථක ආර්ථිකයකට අප මාරු විය යුතුව ඇත. එවැනි සංවර්ධන ආකෘතියක් ගැන කිසිදු ඉඟියක් ඒ සාකච්ඡාවෙහි නොවුනි. 

විභාග සහතික සඳහාවන අධ්‍යාපනය වෙනුවට දැනුම වර්ධනය කෙරෙන අධ්‍යාපනයක් හදා ගන්නේ කෙසේද යන්න ගැනද කිසිවක් කතා නොවුනි. විශ්ව විද්‍යාල යනු වෘත්තීය පුහුණු මධ්‍යස්ථාන නොවේ යැයි කියූ දම්ම, දැනුම වර්ධනය කෙරෙන අධ්‍යාපනයක් හා රැකියාභිමුඛ අධ්‍යාපනයක් එකට පවත්වා ගැනීමේ හැකියාවක් ගැන කිසිදු අදහසක් නොකීවේය. ඒ ගැන අසන්නට දිලන්තගේ පණ්ඩිතකමටද නොහැකි විය.

 නිදහසින් පසු දුප්පත්කම පිළිබඳව කළ පර්යේෂණ සඳහා වැය කළ මුදල ජනතාවට බෙදුවේ නම් මෙරට දුප්පත්කමක් නැතැයි කියූ දම්ම, දැන් සමෘද්ධි අසාර්ථකව ඇත්තේ එවැනිම බෙදිල්ලක් සමගින් බැව් නොදත්තේය.

සමීර් අමීන් සරණ යමින් ගෝලීයකරණය පැහැදිලි කළ දම්මට අපේ දේශපාලන පක්ෂ එහි ස්ථානගතව ඇත්තේ කෙසේදැයි විවරණය කළ නොහැකි විය. ඔහුට කළ හැකි වූයේ රන්ජන් රාමනායකගේ පැහැදිලි කිරීම විදග්ද බසින් කීම පමණය. 

එබැවින් ඒ සාකච්ඡාවෙහි ග්‍රාමීය ආර්ථිකයේ බිඳ වැටීම්, පොදු ප්‍රවාහනයේ අර්බූදය, සෞඛ්‍ය, අධ්‍යාපනය, මහ නගර සැළසුම් සතු දිළිඳු විරෝධය ගැන කිසිදු මතක් කිරීමක් හෝ නොවුනි. පශ්චාත් යුධ උතුරු-නැගෙනහිර ජනතාවක් ඇතැයිද ඔවුන්ට සිංහල බෞද්ධ ග්‍රාමීය දුප්පතුන්ට වඩා බරපතල ගැටළු ඇතැයිද කීමට දෙදෙනාටම අවශ්‍ය නොවුනි.

ඒ දෙදෙනාගේ සියලු හිස් දෙඩවිලි සමග මට ඉතිරි වූ ප්‍රශ්නය වූයේ අපේ වර්තමාන සිංහල බෞද්ධ සමාජයේ උගතුන් සහ බුද්ධිමතුන් අතර ඇති වෙනස කුමක්ද යන්න ය. පැරණි සමාජයේ ඇසූ පිරූ තැන් ඇත්තන් යැයි කියූවේ උගතුන්ට නොව, බුද්ධිමතුන්ටය. එකල උගතුන් සිටියේ පිරිවෙන් ඇසුරෙන් බිහිවූ සංඝ සමාජයෙහි ය. ජන සමාජයේ උගතුන් වූයේ නම් ඒ රදළ ප්‍රභූ පැලැන්තියේ ය. 

නූතන ලෝකයේ උගතුන් හැදෙන්නේ විධිමත් පාසල් හා විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනයෙහි ය. එළෙසින් හැදුණු උගත්හූ බුද්ධිමතුන්ද වූහ. සමහරු ප්‍රාඥයින් වූහ. ඒ උගත්කමෙහි අද මෙන් විශ්ව විද්‍යාල, පශ්චාත් උපාධි ආදිය ගණන් හැදුණේ නැත. එබැවින් මාර්ටින් වික්‍රමසිංහලා, ජී.බී. සේනානායකලාද බුද්ධිමතුන් වූහ. ඩී. එස්.ලා, සිරිමාවෝ මැතිනිලා ලෝක නායකයින් සමග කරට කර සිට ගැනීමට හැකි බුද්ධිමත් නායකයෝ වූහ.

ඉතා කෙටියෙන් කිවහොත් උගත් බුද්ධිමතුන් හා අත්දැකීම් බහුල, “ඇසූ පිරූ තැන් ඇති” විදග්දයින් බුද්ධිමතුන් සමාජයට බිහි වූයේ ‘56 ට පෙර ය. බණ්ඩාරනායකගේ ‘56 සිංහල බෞද්ධ පෙරැළියෙන් පසු බිහිව ඇත්තේ අඟුටු මිටි උගතුන් මිස බුද්ධිමතුන් නොවේය. 


‘56 ට පෙර බිහිවූ දේශපාලන ලෝකයේ පතාකයින් වූ ඩී. එස්, ජේ. ආර්, කන්නන්ගර, පොන්නම්බලම්, චෙල්වනායකම්, ඇන්.ඇම්, පිලිප්, කොල්වින්, ලෙස්ලි, වික්‍රමසිංහ, කේනමන්, එච් ශ්‍රී නිස්සංක, ටී. බී ජයා, වැන්නන්ට තනි වන්නට ඉඩ නොදුන් කලා ලෝකයේ ලෙස්ටර්, මහාචාර්ය සරච්චන්ද්‍ර, සුනිල් ශාන්ත සහ මෑතක් වෙනකම් කීර්තිමත්ව වැජඹුන අමරදේවයන්, නිදහස් චින්තකයින්වූ කොවූර් හා අදිකාරම් වැන්නවුන්, වෘත්තීය සමිති නායකයින් වූ පෑලිස් සේරසිංහ, ශන්මුගදාසන්, ඩී.ජි විලියම්, එම්.ජී මෙන්ඩිස්, තම්පෝ, විශ්ව විද්‍යාල ඇදුරන් වූ මහාචාර්ය බිබිලේ, ඔස්මන්ඞ් ජයරත්න, ඩොරික් ද සූසා වැනි පුරෝගාමී චරිත සමග සිටගත හැකි කිසිවකු ‘56 පෙරැළියෙන් පසු මෙතෙක් බිහිව නැත.

ජනාධිපති ජයවර්ධන මීට අවුරුදු 42 ට පෙර අපව නිදහස් විවෘත වෙළඳපල ආර්ථිකයට නතු කළ පසු ගෙවුනු දසක කිහිපයේ උගත්කම හා බුද්ධිමත්කම අතර වෙනස පියවා දැමුනේ සියලු වෘත්තීන් ඉන් යැපෙන නාගරික මැද පංතික පාරිභෝගිකයින් බවට පත් කිරීමත් සමගින්ය. 

එනිසා අද උගත්කම සඳහා ඇති සහතික මත සැවොම බුද්ධිමතුන් යැයි පොදු පිළිගැනුමක් මේ සමාජයේ තහවුරුව ඇත. අතිශය දූෂිත සමාජයේ ඔවුන්ට මේ සමාජය වඩා යහපත් ලෙස ඉදිරියට ගෙන යාම සඳහා බුද්ධිමය එකතුවක් කළ නොහැකි වූවත් උපාධි, පශ්චාත් උපාධි සහතික මත දේශපාලන ප්‍රචාරකයින් ලෙස ඔවුන් උගතුන් යැයි සමාජයේ ඇණ ගසාගෙන ඇත. දම්ම විවේචනය කරන දේශපාලනයෙහිම ප්‍රකාශකයින් වන පමණින් ඔවුන් සමාජයේ බුද්ධිමතුන් වන්නාහ.

එයට හොඳම උදාහරණය නම්, සිංහල බෞද්ධ ආධිපත්‍ය තහවුරු කළ කලින් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ ඇමතිවරයෙකු යටතේ දේශපාලන පත්වීම් ලබා ගැනීමට උගත්කම දේශපාලනීකරණය කරගනු ලැබ පසුව, සිරිසේන ජනාධිපතිගෙන්ද දේශපාලන පත්වීම් ලැබූවන් මේ සමාජයේ සිංහල බෞද්ධ බුද්ධිමතුන් ලෙස පෙනී සිටීම ය. ඔවුන් ඇත්තටම උත්සාහ කරනුයේ ජ.වි.පෙ පෙනී සිටින සිංහල බෞද්ධ දේශපාලනයට වඩා තමන් බුද්ධිමත් යැයි පෙනී සිටීමට පමණි. එයටද මේ අති දූෂිත විවෘත වෙළඳපල මැද පංතියෙහි ඉල්ලුමක් ඇත.

කුසල් පෙරේරා 
2020 පෙබරවාරි 17


කුසල්ගේ විචාරයට ලක්ව ඇති ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය ධම්ම දිසානායකගේ වීඩියෝව පහත පළවේ.