ජනපතිවරණ සංදර්ශනය සහ වික්‍රමසිංහගේ ගේම් පොලිටික්ස් - (සුමිත් චාමින්ද)

මැතිවරණ පැවැත්වීමේ සමකාලීන ලාංකේය ක්‍රමවේදය කදිමට පැහැදිලි කරන ප්‍රකාශයක් පසුගියදා ධම්මික පෙරේරා විසින් සිදු කොට තිබිණ. එනම්, තමන් ඉදිරි ජනපතිවරණයට ඉදිරිපත් වන්නේ තමන්ට එයින් ජය ගත හැකිය යන සහතිකය ඇතොත් පමණක්ය. යන්නයි. මේ මූල්‍ය කතිපයාධිකාරීන් ඊනියා වෙළඳපල තරඟය ගැන කල්පනා කරන ආකාරයමය. නිදහස් තරඟයේ මූලධර්මය යනු හුදෙක් ධනවාදයේ වැදගත්කම අවධාරණය කිරීමටත් රාජ්‍ය සුභසාධනය ගැන කතා කරන වාමාංශිකයින්ට පිළිතුරු දීමටත් තිබෙන උද්දෘතයක් පමණි.

 

 

තමන්ට ජයග්‍රහණය කළ හැකි නම් පමණක් තරඟ පැවැත්වීමේ ක්‍රමවේදය වික්‍රමසිංහ හටද කිසිසේත්ම ආගන්තුක වූවක් නොවේ. විශේෂයෙන්ම පක්ෂ නායකත්වය අරභයා වසර ගණනාවක් පුරා පැවති අභ්‍යන්තර අරගලවලට ඔහු මුහුණ දුන් ආකාරයෙන් එය මනාව අවබෝධ කරගත හැකිය. පසුගිය අරගල සමයෙන් පසුව උදා වූ සුවිශේෂී දේශපාලන වාතාවරණය තුළ 'ජයගැනීම සඳහා පමණක් පවත්වන තරඟ' පිළිබඳ ලාංකේය දක්ෂිණාංශික ප්‍රවේශයේ තවත් පැතිමානයක් දැකගත හැකි විය. එනම්, තම පක්ෂයට ජයගත නොහැකි නම් අඩු තරමින් තමන් අයත් දේශපාලන ප්‍රභූතන්ත්‍රයේ වෙනත් කණ්ඩායමක් අතට හෝ බලය මාරු කරගත හැකිය යන සහතිකය නොමැතිව මැතිවරණ කරා යා යුතු නැත යන්නයි. මන්දයත්, අරගලයෙන් සියලුම ප්‍රධාන ධාරාවේ දක්ෂිණාංශික නායකත්වයන් අභියෝගයට ලක් වීම නිසාත් 1977 න් පසුව ගොඩ නැගුණු සමස්ත ප්‍රභූතන්ත්‍රයම ස්වකීය පැවැත්ම පිළිබඳ අර්බුදයකට ලක් වීම නිසාත්ය. නිසැකවම මැතිවරණ දේශපාලනය තුළ ලාංකේය දේශපාලන ප්‍රභූතන්ත්‍රයට විශාලතම අභියෝගය වූයේ ජවිපෙ/ජාජබ නැගීමය. මේ නව තත්ත්වය තුළ වික්‍රමසිංහ ඇතුළු ප්‍රභූතන්ත්‍රයේම තෝරාගැනීම වූයේ පළාත්පාලන මැතිවරණ නොපවත්වා සිටීමය. නියමිත පරිදි පළාත්පාලන මැතිවරණ නොපවත්වා සිටීම වික්‍රමසිංහගේ තෝරාගැනීමක් ලෙස පමණක් තේරුම්කිරීම වැරදිය. මැතිවරණ නිසිපරිදි පවත්වන්නට බලකරන ව්‍යාපාරයක් දියත් නොකර සිටින්නට සජබ ඇතුළු දේශපාලන ප්‍රභූතන්ත්‍රයේ සෙසු කොටස්ද ප්‍රවේසම් විය. ලාංකේය ලිබරල් සිවිල් සමාජය තම නිෂ්ක්‍රීයත්වය මගින් එම තෝරාගැනීමට සහාය දැක්වීය. 

සෙසු මැතිවරණවලට පෙර ජනාධිපතිවරණය පෙරට ගැනීමේ උත්සුකය ආරම්භ වූයේ කිසිදු දක්ෂිණාංශික පක්‍ෂයකට සිය අහිමි වූ ජනතා සුජාතභාවය යළි පිළිසකර කරගත නොහැකි වීමේ පසුබිම තුළය. පළාත්පාලන මැතිවරණ නොපවත්වන බව ප්‍රසිද්ධියට පත්වීමෙන් පසුව ජනාධිපතිවරණය දේශපාලන න්‍යායපත්‍රයේ මුලට ඒමේ කතාව ආරම්භ විය. ඒ නිමේෂය තුළ දේශපාලන ප්‍රභූතන්ත්‍රයේ ප්‍රධාන කොටස්කරුවන් අතර කිසියම් අප්‍රකාශිත මාර්ග සිතියමක් පවතින බවද පෙනී ගියේය. මහා මැතිවරණයකට වෙනස්ව ජනාධිපතිවරණයකදී ප්‍රධාන දෙපිළකට ජන්ද බෙදී යාමේ රටාවක් නිර්මාණය වන බැවින් ප්‍රධාන අපේක්ෂකයින් දෙදෙනා ප්‍රභූතන්ත්‍රයේ අයවලුන් වන තාක් දුරට ඔවුනගේ පැවැත්ම පිළිබඳ අභියෝගය සමනය කරගත හැකිය. පළාත්පාලන මැතිවරණයකදී, පළාත්සභා මැතිවරණයකදී හෝ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකදී ජවිපෙ/ජාජබ කෙරෙන් එල්ල විය හැකි අභියෝගය ජනාධිපතිවරණයකදී ඒ ආකාරයෙන්ම එල්ල නොවනු ඇතැයි ඔවුන් කල්පනා කරන්නට ඇත. ජනාධිපතිවරණයකදී තීරණාත්මක වන සුළුතර ජනවර්ගවල ජන්ද දිනාගැනීමට ජවිපෙ/ජාජබ විශේෂ ප්‍රයත්නයක් නොදරන වාතාවරණයක මේ ගණන් බැලීම වටහාගත හැකිය. 

 

නමුත්, මේ අතරම කිව යුත්තේ වික්‍රමසිංහ හට ඔහුගේම මාර්ග සිතියමක්ද පැවතියා විය යුතු බවයි. එනම්, අයි.එම්.එෆ් වැඩපිළිවෙළ මගින් ජනිත කෙරෙන සමාජ විරෝධතා විශාල කැළඹීමක් කරා ගමන් කිරීමට පෙර තෝරාගත් පදනමක් යටතේ දරිද්‍ර ජනයාට මූල්‍ය සහ සෙසු ආධාර බෙදා හැරීමේ වැඩසටහනක් යළි ආරම්භ කිරීමත්, එමගින් බිඳ වැටුණු තම අනුග්‍රාහක ජාලයන් ප්‍රතිසංස්කරණය කරගැනීමත්, වැඩිම මහජන කෝපයකට ඉලක්ක වූ ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පක්‍ෂය කිසියම් දුරකට නිෂ්ක්‍රීයව තබා ගැනීමත්, ආර්ථික යුද්ධය ජයගත් නායකයා ලෙස දෘෂ්ටිවාදීව තමාවම මූර්තිමත් කරගෙන ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වීමත් ඔහුගේ මුල් මාර්ග සිතියමේ අංග විණැයි අනුමාණ කළ හැකිය. මා එසේ කියන්නේ සැබවින්ම වසරේ මැදභාගය වන විට ක්‍රියාවට නැගෙමින් පැවතියේ එවන් මාර්ග සිතියමක් බවට කරුණු ඉදිරිපත් කළ හැකි බැවිනි. වික්‍රමසිංහ 13 වන සංශෝධනය පිළිබඳ සාකච්ජාව පෙරට ගැනීමෙන්ද සජබ ශ්‍රේණීන්ට ආමන්ත්‍රණය කිරීමෙන්ද පෙනී යන්නේ ඔහු ඉදිරි මැතිවරණයකදී පොහොට්ටු පක්ෂයේ සහයෝගය මත පරායත්තව සිටින්නට කැමැත්තක් නොදැක්වූ බවයි. ඒ වෙනුවට සුළුතර ජනවර්ගවල ආකර්ෂණය දිනාගැනීමටත්, බලයට පත්ව දිගු කාලයක් යනතෙක් ඔහුට සංචාරයක් නොදුන් මෝඩි ආණ්ඩුවේ අවධානය දිනාගැනීමටත්, සාම්ප්‍රදායික එජාප ජන්දවලට ආමන්ත්‍රණය කොට ඒවා සක්‍රීය කිරීමටත් වික්‍රමසිංහ ප්‍රයත්න දරමින් සිටියේය. (පසුගිය මැතිවරණ ප්‍රතිපල නිරීක්ෂණය කරන විට හඳුනාගත හැකි වැදගත් ජන්ද චර්යාවක් නම් පක්ෂය පසුබෑමට ලක්වන තත්ත්වයන් තුළ බොහෝ 'එජාප ජන්ද' ජන්දපොළට ගමන් නොකරන්නේය යන්නයි. එම ජන්ද දෝලනය වීමට වඩා නිෂ්ක්‍රීයව සිටින්නට ප්‍රිය කරයි). 

 

 

 

එසේනම්, සිදුවිය හැක්කේ කුමක්ද? සමාජ පීඩනය තුලනය කෙරෙන මාධ්‍යයක් වශයෙන් මැතිවරණ පැවැත්වීම අවශ්‍ය වන්නේ නම් සහ එම මැතිවරණයෙන් දැනට ක්‍රියාත්මක කෙරෙමින් පවතින ආර්ථිකමය සහ භූ-දේශපාලනික මෙහෙයුම බාධාවට ලක් නොවිය යුතු නම්, එම මැතිවරණය ජනාධිපතිවරණයක් විය නොහැකිය. දැනට දේශපාලන පක්ෂවල පවතින දරුණු කැඩී බිඳී යාම් හමුවේ ජනාධිපතිවරණයකින් පැහැදිලි ජයක් අපේක්ෂා කළ හැකි කිසිවෙකුත් පෙනෙන තෙක් මානයක නැත. ප්‍රංශයේ මෙන් ජනාධිපතිවරණයේ දෙවන වටයක් ශ්‍රී ලංකාවේ මැතිවරණ ක්‍රමය තුළ නොපවතින අතර කිසිදු අපේක්ෂකයෙකු සියයට පනහක ජන්ද ලබා නොගන්නා තත්ත්වයක් තුළ අපේක්ෂා කළ හැක්කේ අතිශය වියවුල් වාතාවරණයකි. මෙරට දේශපාලන සංස්කෘතිය හැඩ ගැසී පවතින ආකාරය අනුව දෙවන මනාපය යනු ප්‍රායෝගික විකල්පයක් නොවේ. මේ සියල්ලටමත් වඩා විපක්ෂයේ ජන්ද බෙදී යාමට සැලසෙන පරිදි ජවිපෙ/ජාජබ ජනප්‍රියත්වයේ කිසියම් නැගීමක් වික්‍රමසිංහ අපේක්ෂා කළේ නම්, දැන් එම නැගීම ඔහු ඇතුළු ප්‍රභූ තන්ත්‍රයේ අපේක්ෂාවන් තියුණු ලෙස ඉක්මවා යන මට්ටමක පවතී.