මම කියවපු ''ලොකු ‘ර’ යන්න'' - (ජයසිරි අලවත්ත)

මලික් තුසිත ගුණරත්නගෙ පළමු කෙටිකතා සංග්‍රහය නිකුත් වෙන්නෙ 1997 වසරෙ. ඒ, ‘‘ප්‍රේම ආතුරයන්ගෙ කතාව’’ නමැති කෙටිකතා සංග්‍රහය.

අනතුරව ඔහු 2006 වසරෙ ‘‘සඳරේඛා’’ නමැති කෙටිකතා සංග්‍රහය පාඨක ප්‍රජාව අතරට පත් කරනවා. ඔහුගෙ තෙවන කෙටිකතා සංග්‍රහය නිකුත් වෙන්නෙ 2009 වසරෙ. ඔහු එය නම් කරන්නෙ ‘‘රත්තරන් දත’’ යන මැයෙන්. හතරවන කෙටිකතා සංග්‍රහය නිකුත් වෙන්නෙ 2012 වසරෙ. එය නම් කරන්නෙ ‘‘චන්දරේ! මචාං!! යන මැයෙන්.

ඔහුගෙ පස්වන කෙටිකතා සංගහය තමයි ‘‘කිත්තා බයිසිකලේ වික්කා’’ මේ කෘතිය නිකුත් වෙන්නෙ 2014 වසරෙ. ඒ කෘතිය 2015 වසරෙ පවත්වපු ගොඩගේ ජාතික සම්මාන නිර්දේශිත කෘතික් ලෙස නම් කෙරෙනවා. ඒ එක්ක ම මේ කෘතිය 2015 වසරෙ ජාතික ඵලදායිතා ලේකම් කාර්යාලය අධ්‍යාපන අමාත්‍යංශය සමක එකතු වෙලා සංවිධානය කරපු ‘කියවන්නෝ දිනන්නෝ’ තරගයට අදාළ කරගෙන සරසවි ශිෂ්‍ය ප්‍රජාවට කියවන්න කියල නිර්දේශ කරනවා.

තුසිත ඔහුගෙ හයවන කෙටිකතා සංග්‍රහය වන ‘‘සමනයා’’ කෘතිය නිකුත් කරන්නෙ 2019 වසරෙ.

අපි හැමෝට ම හීන තියෙනව. ඒ වගේ ම ඒ හීන හැබෑ කරගන්න හුඟක් මහන්සි වෙනව. ජීවිතේ එක් සැතපුම් කණුවක් ළඟදි මවපු හීනෙට ළඟා වෙන්න බැරි වුණා ම හීනෙ වෙනස් කරගන්නව; ලොකු හීනෙ මධ්‍යම ප්‍රමාණෙට ගන්නව. තව ටිකක් ජීවන කණු පහු කරද්දි ඒ මධ්‍යම ප්‍රමාණෙ හීනෙ තවත් කුඩා කරගන්නව. දිගින් දිගට ම හීනෙ හැබෑ කරගන්න ම උත්සාහ කරනව. මේ නිර්මාණයේ ඉන්න සුනේත්‍රත් එහෙම කෙනෙක්.

මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිතේ ඒකාකාරි වෙද්දි ඒ අයට ජීවිතේ ගැන කලකිරීමක් ඇති වෙනව. ඒ වගේ ම කලකිරීමක් තමයි මේ නිර්මාණයේ ඉන්න සුරේනිගෙ මනසටත් වද දෙන්නෙ. හැබැයි ඒක කඩන්න පුළුවන් විදියක් තියනව. ඒ තමයි චන්නගෙ ඇමතුම. චන්න කවදාවත් Good Morning නොකියන එක ම තමයි සුරේනි චන්න කෙරෙහි බැඳෙන්නෙ. ඒකෙන් පැහැදිලියි සුරෙනි වෙනසක් බලාපොරොත්තු වෙන බව; ඒකාකාරිත්වයෙන් මිදෙන්න කැමති බව

මෙතනදි කතුවරය හරි ප්‍රබල මානව හැඟීමක් මතු කරනව. ඒ තමයි ලිංගික සතුට. සුරේනිටයි කමල්ටයි තමන්ගෙ ගෙදරදි මොකක් හෝ ඒතුවක් නිසා ලිංගික තෘප්තිය ලබාගන්න තරං අවස්ථාවක් නෑ. ඇත්ත... දරුවො හතරදෙනෙකුගෙ වැඩයි මිනිහගෙ වැඩයි කරන්න ගියාම සුරේනිට වුනත් ලිංගික සතුට ඉල්ලගන්නවත් හිතෙන්නෙ නැතුව ඇති. හැබැයි සුරේනි කල් යල් බලල චන්න එක්ක ගිහින් ඒ සතුට ලැබුවට පස්සෙ කොහොමද සුරේනිගෙ මානසික පීඩාව පහව යන විදිය; කමල්ව වුනත් ආයෙ ලිංගික සම්භෝගයට පොළඹවාගන්න පුළුවන් වෙන විදිය. ඒ තමයි පවුල් කුටුම්බ ඇතුළෙ පවතින යථාර්ථය.

අනෙක් පැත්තෙන් ගත්තම ඇත්තට ම මේක තමයි ලයිෆ් එකේ රියල් එක. මේක සිග්මන් ෆ්‍රොයිඩ් හරි ලස්නට විග්‍රහ කරල තියෙනව. එයා කියනව ඕනම සැමියෙකුටයි බිරිඳකටයි ජීවිතේ එක්තරා කාල සීමාවකදි තමන්ගෙ ම සෙක්ස් ලයිෆ් එක අමතක වෙනව කියල. එයා කියන්නෙ ඇත්තට ම අමතක වෙනව නෙවෙයි නීරස වෙනව කියල. එතනදි එයා කියන්නෙ එක්කො මේ දෙන්න ටික කාලයක් වෙනම ම ඉඳල ආයෙ නැවුම් වෙන්න ඕන කියල. එහෙම නැත්නම් දෙන්න ම පිටස්තර සම්බන්ධයකට යන්න ඕන කියල. ඒ ඛණ්ඩනය තමයි සුරේනි සහ චන්න අතර වෙන්නෙ. කතුවරය මෙතනදි කමල්ගෙ පාර්ශ්වයෙන් එහෙම යමක් ඉදිරිපත් නොකරට බොහෝ විට කමල්ටත් එහෙම සහකාරියක් ඉන්න ඇති. ඒක මගේ උපකල්පනයක්.

අපි අනෙක් ප්‍රස්තුතය ගමු. ඒක වැදගත්. ඇත්ත... සමහර ආචාර්ය මහාචාර්යවරු ඉන්නව සමහර වචන, අදහස්, සංකල්ප, අත්දැකීම් අයිති ඒ සම්බන්ධයෙන් පළමුවෙන් ලියපු කෙනාට විතරයි කියල හිතෙන. කතුවරය පරාක්‍රම කොඩිතවක්කුගෙ කවියට සමපාත කවිය ගැන කතා කරද්දි පරාක්‍රම භාවිත කරපු වචන ඒ විදියට ම පාවිච්චි කරපු එක හැරුණ ම අනෙක් කිසිම තැනක විජේවික්‍රම කියන කවියගෙ අනන්‍යතාවට හානි වෙලා නෑ. හැබැයි මේක කියවල කවි ලියන අයටත් යම් අදහසක් ගන්න පුළුවන්. එක ම ප්‍රස්තුතය වුනත් වෙනත් වචනවලින් ලියන්න පුළුවන් වෙන්න ඕන; වෙනස් ආකෘතියකින් ඉදිරිපත් කරන්න පුළුවන් වෙන්න ඕන. අන්න එතනදි නම් මහාචාර්යවරය වැරැදි නෑ. ඒ වගේ ම කවියා වැරදිත් නෑ. ඒකට ඔහු උදාහරණයකුත් දෙනව නෙ... රුවන් බන්දුජීවගෙ කවියට සමපාත කවිය තමයි හොඳම උදාහරණය. ඇත්තට ම එහෙම වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි එහෙමයි කියල විජේවික්‍රමගෙ කවිය ප්‍රතික්ෂේප කරන්න අපිට බෑ. ඒ වගේ ම නව්‍යමය නිර්මාණයක් කියල බාරගන්නත් අපිට බෑ.

මේ නිර්මාණය මට දැනුණෙ මිනිස්සුන්ගෙ භාව චංචලත්වය ගැන කිසියම් කතිකාවක් මතු කරනව කියල. විශේෂයෙන් ම ජීවිතේ එක් එක් අවධිවල දි වගේ ම එක් එක් අවස්ථාවලදි තමන්ගෙ ඒකායන අරමුණු එක්ක ජීවිතේ ගැටගහද්දි ඊට අදාළ විදියට ජීවිතේ හැඩය වෙනස් කරගන්න මිනිස්සු පෙලඹෙන විදිය.

සෙව්වන්දි තරුණියක් විදියට රැකියාවකට ප්‍රවේශ වෙන තැන ඉඳල අවසානෙ තමන්ගෙ දරුවගෙ අනාගතය ගැන කිසියම් තීරණයක් ගන්න තැන වෙනකන් එයා එයාගෙ ජීවිතේ මොන තරම් නම් වෙනස් කරගන්නව ද...? එතනදි එයා අනෙකාගෙ හදවතට, මනසට දැනෙන හොඳ හරි නරක හරි මායිම් කරන්නෙ නෑ. එයා එයාගෙ ගමන යනව. ඒක පෘතග්ජන මිනිස් ජීවින්ගෙ ස්වභාවය

අනන්ත හමුවීමේ ඉඳල ඇය ගුවන් විදුලි නාලිකාවෙන් ඉවත් වෙතුරු ඔහු සමග පත්වපු සබඳතාව, නීතිඥවරියකත් වුණාට පස්සෙ සිදුවුණ වෙනස්කම්, ඒ එක්ක ම අනන්තට සමාජයේ සිවිල් බලයක් තියෙනව කියල දැනගත්තට පස්සෙ ඇගේ මනස කොහොමද ක්‍රියා කරන්නෙ...? මිනිස්සු එහෙම තමයි. තමන්ට වුවමනා තැනදි කලකදි තමන්ට අවශ්‍ය නොවුණ කෙනා වුනත් තමන්ගෙ ජීවිතයට සමීප කරගන්න උත්සාහ කරනව. ඒක මිනිස් සිතේ පවතින ප්‍රබල හැඟීමක්. අවසානෙදි ඇය තමන්ගෙ ගූඪ ආසාවක්, වුවමනාවක් සපුරගන්න භාවිත කරන්නෙ තමන්ගෙ ම දියණිය. කතාවෙ ප්‍රබලත්වය මතු වෙන්නෙ එතන කියලයි මට හිතෙන්නෙ.  

සමනලයෝ ඉගිළ ගියහ

 

මේ කතාවෙ වැලි ගොඩ දාන සේන ගැන කතා කරාට, විප්ලවවාදී සංවිධානයක ක්‍රියාකාරිකයෙක් ගැන කතා කරාට, මධ්‍යම ගමනා ගමන මණ්ඩලයෙ බස් රථ රියදුරෙක් ගැන කතා කරාට හමුදා සෙබළෙක් හෙවත් රණ විරුවෙක් ගැන කතා කරාට මම මේ කතාවෙ දැකපු යටි පෙළ තමයි සම සරාගිකත්වය.

 

සම සරාගිකත්වයත් එක්ක ම විප්ලවාදින්ගේ ජීවිතයෙ නොපෙනෙන, නෙපෙන්වන පැත්ත. නොපෙනෙන පැත්ත කිව්වම මෙතනදි ඔවුන්ගෙ ලිංගික ජීවිතය ඉතාම වැදගත්. මොකද රංජිත් පීරිස් නමැති පුද්ගලය ලියපු  ‘‘පණ ඇති දෙවිවරු’’ නමැති අමුද්‍රිත පොතක විප්ලවවාදින් සිරගෙදරදි තමන්ගෙ සහකාරය බොදාගන්න බැරුව ඇනකොටාගත්ත විදිය ලියල තියෙනව. ඒ වගේ ම මොහාන් රාජ් මඩවලගෙ පළමු කෙටිකතා සංග්‍රහය වන ‘‘බෝදිලිමා’’ කෘතියෙත් මේ සම්බන්ධයෙන් ලියල තියෙනව. සරත් ආරියරත්නගෙ ‘‘මේ කාගේ මේ කමතා’’ කෘතියෙත් මේ සම්බන්ධයෙන් ලියවෙනවා. පුදුමෙ කියන්නෙ මේ විප්ලවවාදි සංවිධානයෙ යාව ජීව සාමාජිකයො ලියපු අත්දැකීම් ඇතුළත් පොත්වල මේ ගැන නොලියවුණ එක.

 

ඒ වගේ ම තමයි සේන ගංජා හෙවත් කංසා බොන එක. මේ සම්බන්ධයෙන් වුනත් විප්පලවාදීන් ඇත්ත හංගනව. හැබැයි මම දන්න, දැනටත් ඒ ඒ සංවිධානවල ක්‍රියාකාරි විප්ලවාදියො ඉන්නව මත්පැන්, දුම් වැටි වගේම ගංජා හෙවත් කංසා උරන අය. ඒ ගැන අපේ විරුද්ධත්වයක් නෑ. වැරද්ද තියෙන්නෙ ඒ ඇත්ත ජීවිතය හංගන එක. මට හිතෙන්නෙ මේ කෙටිකතාව එහෙම චරිතවලට එල්ල කරපු අතුල් පහරක් කියල.

ඔවුන්ගේ ඒ සැඟවුණ ලිංගික ජීවිතය පිළිබඳ කෙරෙන හොඳ ම ඉඟිය තමයි පණ්ඩක පුත්‍ර වස්තුව සහ අර්ධනාරී නමැති කෘති දෙක කතාව ඇතුළට රැගෙන ඒම. මෙහි එන සේනපුර, තිස්ස වගේම අජන්ත කියන්නෙ අලුත් චරිත නෙවෙයි. ඒ අය මේ අපි අතර ම ඉන්න චරිත. හැබැයි අපිට එයාලව හඳුනගන්න ටිකක් විතර අමාරුයි. ඇත්තට ම ඒකට වැරැදිකාරයො එයාලම විතරක් නෙවෙයි. සමාජයක් විදියට මමයි ඔබයි අපි හැමෝම ඒකට වැරදිකාරයො.

සූරියා සහ කුරුසයා

 

අපි ජන කියමනක් තියෙනව අනුන්ගෙ ඇහේ තියෙන පොල් කෙන්ද අයින් කරන්න කලිං තමන් ඇහේ තියන පොල් පරාලය අයින් කරගෙන ඉන්න කියල. මේ කතාවෙ සරල අදහස මට දැනුණෙ එහෙමයි. ඇත්තට ම මේ වගේ ම කාන්තා චරිතයක් මම දැකල තියෙනවා විතරක් නෙවෙයි දැනටත් දකිනවා. ඇය ඇවිදින්න යනව ද එහෙමත් නැත්නම් විදුලි පහන් නිවන්න යනවද කියල කියන්න මම දන්නෙ නෑ. හැබැයි එයා එයාගෙ නිවස පිහිටපු තැන ඉඳල පාර දෙපැත්තට අවම කිලෝමිටර් දෙකක් විතර ඇවිදිනව. ඒ ගමන් සියලු විදුලි පහන් නිවාගෙන යනව. හැබැයි එයාගෙ නිවස ඉස්සරහ තියෙන විදුලි පහන තමයි අන්තිමට නිවන්නෙ. සුරියසේනත් හරියට ඒ වගේ.

 

මේ නිර්මාණයේ තියෙන වැදගත්ම තැන තමයි අනෙකා පිළිබඳ අවතක්සේරුවෙන් බලන එක සහ එසේ බැලීමෙන් සහ ක්‍රියා කිරීමේ අවසානයේ තමන් බරපතළ අර්බුදයකට ලක් වෙන බව. ඒක තමයි කෘස් හෙවත් කුරුසයා අවසානෙදි කරන්නෙ. ඒක එයා හිතා මතා නොකළත් ස්වයංවම සිද්ධ වෙනවා. මෙතනදි තමන්ට නැති යමක් අනිකා සතුවීම සම්බන්ධයෙන් සිතේ පැන නගින ඊර්ෂ්‍යාව ක්‍රෝධය වගේ ඉඟියකුත් පිළිබිඹු වෙනවා. තවත් පැත්තකින් බැලුවම කතුවරය මේ චරිත දෙක් නම් තියල තියන විදියට ආගම් භේදය පිළිබඳ පොඩි ඉඟියකුත් එනවා. මොකද තොරණ සහ වෙසක් තිබුණට අපිට නත්තලක් දකින්න ලැබෙන්නෙ නෑ. මේක සමහර විට කතුවරයාගේ අවිඥානය පොළා පැනීමක් වෙන්නත් පුළුවන්. මේක මගේ උපකල්පනය. ඒ ගැන කතුවරය අහිතක් හිතන්න එපා. කොහොම වුනත් මතු පිටින් තමන්ගෙකම ගැන කියවන සහ ප්‍රදර්ශනය කරන පාර්ශ්වයට වඩා එසේ නොකරන අය සමාජශීලියි කියල මේ කතාවෙන් ප්‍රකට කෙරෙනවා.

උන්මාද සිතුවම්

 

මේ කතාවෙ නම් මට යටි පෙළක් කියවන්න තරම් දෙයක් ලැබුණෙ නෑ. හැබැයි මංගලිකා නමැති චරිතය ‘‘දෝන කමලාවතී’’ කෙනෙක් කරන්න උත්සාහ කරාද කියල නම් පොඩි සැකයක් ඇතිවුණා. ඒ එක්ක ම ඒ චරිතයේ හැඩරුව... විශේෂයෙන් ම ඇගේ ස්ථුල භාවය නිසා ම අතීතයේ දි එයාට අකමැති වුණ රවින්ද්‍ර පසු කලක දි එයාගෙ ශාරීරික පහස පතන්න... සරලව ම කිවොත් ඇයත් එක්ක සම්භෝගයේ යෙදෙන්න යොමු වෙච්ච එක මොන තරම් උත්ප්‍රාස ජනකද කියලත් හිතුණ. ඒ එක්ක ම එතනදි ආයෙත් මට සිග්මන් ෆ්‍රොයිඩ්ගෙ නියාමය සිහිපත් වුණා.

විදුහල්පතිතුමාගේ චාරිකාව

 

 

ඇත්තට ම ‘‘විදුහල්පතිවරුගෙ කතා’’ අපි වුවමනාවටත් වඩා අහල තියෙනව නෙ... ඒ නිසා මේ කතාවෙ පළමු අර්ධය ඒ තරම් බර සාර නැහැ. හැබැයි විදුහල්පතිවරයා වෙනුවෙන් ම සූදානම් කරන පාටියෙදි එදා පාසලේ හොඳ ම ශිෂ්‍යයා ලක්ෂාන්ගෙ පැමිණීම ම ඔහුගෙ පැවැත්ම පිළිබඳ පුංචි ඉඟියක් දෙනවා. මං හිතන්නෙ අපිට මේ කතාවෙ ගන්න තියෙන සාරයත් ඒක ම තමයි. පාසලේ දි විනීත ම ශිෂ්‍යයා වුණ කෙනා කොහොම ද චණ්ඩියෙක් හෝ මැරයෙක් හෝ පාතාල නායකයෙක් වුණේ...? එයා දහම් පාසල් ගියාද නැද්ද කියලත් ඉඟියක් දීල තිබුණ නම් මේ කතාවට තව ආලෝකයන් ලැබෙනවා. මගේ උපකල්පනය නම් එයා දහම්පාසල් නොගිහින් ඉන්න විදියක් නෑ.

 

ඒ කොටසෙන් පස්සෙ තමයි මේ රටේ පවතින අධ්‍යාපන ක්‍රමය ප්‍රශ්න කරන්නෙ... හැබැයි විසඳුම් හෝ යෝජනා නැහැ. හරියට දැන් විපක්ෂයේ ඉන්න දේශපාලන පක්ෂ වගේ. පවතින ආණ්ඩුව පට්ටගහනව. හැබැයි විකල්ප යෝජනා ඉදිරිපත් කරන්නෙ නෑ. එයාල බලයට ආවම කරන්නං කියල තමයි කියන්නෙ. ඒක සමස්ත දේශපාලනයෙ ම තියෙන දුරුවලතාවක්.

පාසලෙන් පිටවුනාට පස්සෙ ඒ බොහෝ තරුණ පිරිමි පහසුම රැකියාව විදියට එක කාලයක් යුද හමුදාවට බැඳුණ වගේ පස්සෙ පස්සෙ පහසු ම රැකියාව විදියට තෝරගත්තෙ ත්‍රී රෝද රථ රැකියාව. දැන් පරම්පරාවෙ හුඟ දෙනෙක් ආහාර ඩිලිවරි රැකියාවලට යොමු වෙලා. මෙන්න මේ ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් හොයන්න කියල කතුවරය කියනව කියලයි මට හැඟුණෙ.

අවසන් නිගමනය

දැන් මම පොත ගැන සමස්ත අදහසක් දක්වන්නම්. මේ නිර්මාණ අතර ‘‘අර වැඩේ මොකද පුතේ?’’, ‘‘සමනලයෝ ඉගිළ ගියහ’’ සහ ‘‘Good Morning’’ නිර්මාණ ත්‍රිත්වය ඇරුණහම අනෙක් නිර්මාණවල හුගක් දුරට කෙටිකතාමය ලක්ෂණ අඩුයි. ඒ වගේ ම කතුවරයා කෙටිකතා කලාව පිළිබඳ යාවත්කාලීන වෙලා නැහැ වගේ දැනෙනවා. සමහර කතා කතුවරයා මීට පෙර ලියපු කතාවලටත් වඩා පසුපසට ගිහින් කියල දැනෙනවා. හැබැයි කතුවරයගෙ හැම නිර්මාණයක ම නිර්මාණයට අදාළ: රූපක, සංකේත, ව්‍යංගාර්ථ සහ වක්‍රෝක්ති හරි අපූරුවට පාවිච්චි කරනව. ඒක නිර්මාණකරුවගෙ හොඳ දක්ෂතාවක්.

 

 

අනුරසිරි හෙට්ටිගේ - ප්‍රින්ස් සේනාධීර - අනිල් හේරත් - කාන්චනා ප්‍රියකාන්ත - උපේක්ෂා ඉමාලි ප්‍රේමතිලක

 

ලේඛකයෙක් හෝ ලේඛිකාවක් පරිණත වෙන්න වෙන්න පාඨකයො බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ නව්‍ය නිර්මාණ. එහෙම නිර්මාණාත්මක කෙටිකතා රචකයො දෙන්නෙක් මට මතක් වෙනව. එක්කෙනෙක් අනුරසිරි හෙට්ටිගේ. හැබැයි එයාගෙ අලුත් පොත මම තවම කියවල නැහැ. අනෙක් කෙනා තමයි ප්‍රින්ස් සේනාධීර. මං හිතන්නෙ එයා තවම පළ කළේ කෙටිකතා සංග්‍රහ දෙකක් විතරයි. ඒ දෙක අතරින් දෙවන කෙටිකතා සංග්‍රහය පළමු කෙටිකතා සංග්‍රහයට වඩා හුගක් ඉදිරියෙන්. තව මම කියවපු හොද කෙටිකතා පොතක් තමයි අනිල් හේරත්ගෙ ‘‘සැණෙළි වියුම්’’ එයාගෙත් අලුත් පොත මට කියවන්න බැරි වුණා. හැබැයි එයා තමන්ගෙ පළමු පොතෙන් ම ලොකු පිම්මක් පැන්න කියල කියන්න මං ලෝබ නෑ. කාන්චනා ප්‍රියකාන්තගෙත් අලුත් පොත තවම කියෙව්වෙ නැති වුණාට එයා ‘‘කර්මක්ෂ’’ කෙටිකතා පොත තුළින් ඉදිරි පියවරක් තිබ්බ. මේ මෑතක මම තව හොඳ කෙටිකතා පොතක් කියෙව්ව. ඒතමයි උපේක්ෂා ඉමාලි ප්‍රේමතිලකගෙ ‘‘රුයිත හාරත කතන්දර’’ කෙටිකතා සංග්‍රහය. මම දන්න තරමට ඒ කෙටිකතා පොත එයාගෙ පළමු කෙටිකතා පොත. හැබැයි ඒකත් ඉදිරි පියවරක්. ඇත්තට ම දැං අපි කෙටිකතා කියල කතන්දර කියෙව්ව හොඳට ම ඇති. මං ඒකෙන් අදහස් කරන්නෙ නෑ කතන්දර නැති කෙටිකතා තියෙනව හරි වුවමනා හරි කියල. හැබැයි කෙටිකතාවෙ නව්‍යතාවක් තියෙන්න ඕන. අනාගතයෙ කෙටිකතා ලියන්න බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්න ලේඛක ලේඛිකාවොයි දැනට ලියමින් ඉන්න ලේඛක ලේඛිකාවොයි මේ ගැන අවධානය යොමු කරනවා නම් අපේ කෙටිකතාව නව්‍යමය ඉසව්වකට අරගෙන යන්න පුළුවන්.


(ජයසිරි අලවත්ත)
නිදහස් ලේඛක
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
 
2023/07/09

---