සෞරග්‍රහ මණ්ඩලයේ කේන්ද්‍රය පෘථිවිය නොව සූර්යයා බවත්, පෘථිවිය නිශ්චලව තිබෙන අතර සූර්යයා පෘථිවිය වටා කැරකෙන බවත් අදහන
මිනිස්සු 21 වන ශතවර්ෂයේද එමට වෙති. විද්‍යාවෙන් බිහිවුණු නවීන තාක්‍ෂණ ක්‍රම උපයෝගි කරගෙන මොවුහු තම අවිද්‍යාත්මක මතය ව්‍යාප්ත කරන්නට උත්සාහ කරති.
ලංකාවේ ආර්ථික කඩාවැටීමට රාජපක්‍ෂවරුන් වගකිව යුතුය යන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුව නොපිළිගන්නා පිරිසකුත් මෙරට සිටීම ඉදින් පුදුමයක්ද? දේශපාලකයෝද අප මෙන්ම මිනිස්සුය. මිනිසුන්ට වැරදි වේ, මිනිස්සු වැරදි කරති. එය අරුමයක් නොවිය යුතුය. නමුත් දේශපාලනය ඇදහිල්ලක් වූ තැන සහේතුක අවිශ්වාසයට (rational doubt) ඉඩක් නොමැත. ඒ වෙනුවට නිර්මාණය වනුයේ අහේතුක අන්ධ භක්තියයි.
දත්ත අනුව මෙරට ජනගහනයෙන් 1/3ක් පමණ දරිද්‍රතාවෙන් පෙළෙති. තවත් 15%ක් පමණ දරිද්‍රතාවට ගොදුරු වීමේ අවදානමෙන් ජීවත් වෙති. ජනතාවගෙන් අති බහුතරයකට තමන් 2019 වන විට අත්කරගෙන සිටි ජීවන ජයග්‍රහණ අහිමිවී ගොසින්ය. මේ දැවැන්ත සමාජ-ආර්ථික සෝදාපාළුවට හේතු කුමක්දැයි දත්ත, සාක්‍ෂි-සාධක තුළින් සලකා බැලීම යනු හුදෙක් දේශපාලන අවශ්‍යතාවක් පමණක් නොව පුරවැසියන් ලෙස පුද්ගලික අවශ්‍යතාවක්ද වේ. අප කොතරම් දේශපාලනයෙන් වියුක්ත වූවත් දේශපාලනය පිළිකුල් කළත් දේශපාලනයෙන් අපට ගැලවීමක් නොමැති බව 2022 සමාජ-ආර්ථික කඩාවැටීම සාක්‍ෂි දරයි.
ගිනි පෙනෙල්ලෙන් බැට කෑ මිනිහා අඩුම තරමින් ගිනි පෙනෙල්ල හඳුනාගත යුතුය. ගිනි පෙනෙල්ල හඳුනා නොගෙන කණාමැදිරියාට පමණක් බය වීමෙන් වනුයේ යළිත් කවර හෝ ගිනි පෙනෙල්ලකින් බැට කෑමට මග විවර කර ගැනීමය. ආර්ථික කඩාවැටීමට රාජපක්‍ෂවරුන් වගකිවයුතු යැයි නොඅදහනවුන් භාවිත කරන ප්‍රධාන තර්කයක් නම් කොවිඩ් වසංගතයයි. රට වැටුණේ වසංගතයෙන් රට වැසුණු නිසා බව රාජපක්‍ෂ පිළ කියයි. වසංගතය ලෝකයටම බලපෑවේය. වසංගතයෙන් ලෝකයම වැසිණ. ලොව සියලු රටවල ආර්ථික ක්‍රියාකාරකම් නතර විණි. නමුත් අපට වඩා අඩු දියුණුවක් තිබූ, අපට වඩා ආර්ථික වශයෙන් දුර්වල වූ රටවල් පවා වසංගතය නිමා වූ පසු අප මෙන් කඩා වැටුණේ නැත.
2019 නොවැම්බරයේ රාජපක්‍ෂවරුන් ලංකාව යළි බාරගන්නා විට අපි පහළ මැදි ආදායම් රටක් වීමු. ඉන්ධන නැවකට ගෙවීමට ඩොලර් මිලියන් 6ක් 7ක් නොමැති නිසා ණයට ඉන්ධන ටික ගොඩබාන්න යැයි නැව් කප්පිත්තාගෙන් රටේ ජනාධිපතිවරයා පුද්ගලිකවම දූරකථන ඇමතුමකින් (අසාර්ථක) ආයාචනයක් කරන මට්ටමට අප වසර දෙකහමාරක් තුළ වැටුණේ වසංගතය නිසා නොව 2019 නොවැම්බර් 19 වෙනිදා සිට යළි යළිත් ගැනුණු වැරදි තීන්දු තීරණ නිසාය.
ගතවූ සතියේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුවේ වැදගත්කම නම් මේ සියල්ල එහි සවිස්තරාත්මකව සඳහන් වීමය. ආර්ථික ඛාදනය ඇරඹුණේ 2019 බදු කප්පාදුවෙනි. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුවෙන් පෙන්වා දෙන පරිදි බදු කප්පාදුව ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාගේ මැතිවරණ පොරොන්දුවකි. විපක්‍ෂයේ පිරිසකගෙන් විනා ඒ දිනවල කවුරුවත් ඊට (ප්‍රසිද්ධියේ) විරුද්ධ වූයේ නැත. ඇමති මණ්ඩලයේ සිට පොදු සමාජය දක්වා සියල්ලෝම එම විනාශකාරී තීරණයට කැමති වූහ. අද බෝඩ් ලෑලි උස්සාගෙන කෑගසන කිසිම වෘත්තිකයෙකු එදා එම තීන්දුවේ ආදීනව රටට පෙන්වා දුන්නේ නැත.
ඒ අබුද්ධික තීරණයේ සිට ක්‍රම ක්‍රමයෙන් අර්බුදය නිර්මාණය වූ අයුරු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුවේ විස්තර කරයි. බදු කප්පාදුවෙන් අපේක්‍ෂිත යහපත් ප්‍රතිඵල නොලැබෙන බව පැහැදිලි වූ විට හෝ එය වෙනස් කිරීමට රාජපක්‍ෂවරුන් කටයුතු නොකළ බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තවදුරටත් සඳහන් කරයි. ඊළඟ වැදගත් කරුණ එයයි එනම් සාක්‍ෂි සාධක හමුවේ හෝ වරද වරදක් ලෙස නොදැකීමයි, හා එයින් බැහැර නොවීමයි. 2021 වසර තුළත් වරද නිවැරදි කර ගැනීමේ හැකියාව තිබුණි. නමුත් එහි අවශ්‍යතාවක් රාජපක්‍ෂවරුන්, ඇමති මණ්ඩලය හෝ ඔවුන්ගේ අනුගාමිකයන් දුටුවේ නැත.
සූර්යයා යනු තාරතාවක් විනා ග්‍රහලෝකයක් නොවේ. එහෙත් ජ්‍යොතිෂයේ තවමත් හිරු සැලකෙනුයේ ග්‍රහයකු ලෙසය. ජ්‍යොතිෂය වැනි මිනිසුන්ට පුද්ගලික වූ අවිද්‍යාවක එය එසේ වූවාට කමක් නැත. නමුත් දේශපාලනය එවැනි ඇදහිල්ලක් නොවිය යුතුය.
මේ රටේ බොහෝ ප්‍රශ්නවල ඉතිහාසය දශක ගණනාවක් ඈතට දිවූවද රට කඩාවැට්ටවූ සුවිශේෂ අර්බුදය ඇරඹුණේ 2019දී බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුව තුළින් යළිත් සනාථ වේ. 75 වසරක් තුළ අප බොහෝ දේ වරද්දා ගත් බව සැබෑය. නමුත් 2019 වන විට අප පහළ මැදි ආදායම් රටක් දක්වා වර්ධනය වූයේ ඒ සියලු වැරදි මැදය. 2019දී මෙරට ජනතාවගෙන් ලක්‍ෂ 69ක් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ පාලනයක් වෙනුවෙන් කතිරය නොගැසුවා නම් රට කඩාවැටෙන්නේ නැත. රට කඩා වැටුණේ ඒ වැරදි ජනතා තීන්දුව නිසාය. රාජපක්‍ෂවරුන්ට රටේ ආර්ථිකය හා ජන ජීවිතය සමග සූදු කෙළින්නට වේදිකාව සකස් කළේ එම ජනතා තීන්දුවයි.
රාජපක්‍ෂවරුන් වැරදිය. නමුත් වැරදි රාජපක්‍ෂවරුන් පමණක් නොවේ. සර්වජන ඡන්දය ලැබූ දා පටන් මෙරට ආණ්ඩු තෝරා පත් කළේ ජනතාවය. ඉතින් 75 වසරක පොදු අර්බුදයටත් 2019න් පසු නිර්මාණය වූ සුවිශේෂ අර්බුදයටත් ඡන්දය දුන් නොදුන් ඡන්දදායක ජනතාව වන අපත් වගකිව යුතු නොවේ ද?
වැඩකරන අපේ විරුවා?
69 ලක්‍ෂයක් ජනතාව (මෙයින් 99%ක් පමණ සිංහලයෝද, ඉනුත් බහුතරයක් සිංහල-බෞද්ධයෝද වූහ.) ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ අපේක්‍ෂකයා දුටුවේ වැඩකාරයෙකු, වීරයෙකු හා දේශප්‍රේමියකු ලෙසය. මේ දැක්මේ පදනම කුමක්ද?
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා හමුදාවට බැඳුණේ 22 හැවිරිදි වියේය. ඒ 1971 කැරැල්ල අතරතුරය. ඔහු විසි වසරක් හමුදාවේ සේවය කොට ලුතිනනන් කර්නල්වරයකු ලෙස 1991 වසරේදී විශ්‍රාම ගියේය. ඉන් පසු ඇමරිකාවට සංක්‍රමණය වූ ඔහු 2003දී ලාංකීය පුරවැසිභාවය අත්හැර ඇමරිකානු පුරවැසිභාවය ගත්තේය. 2005දී ලංකාවට පැමිණ තම සහෝදරයාගේ ජනපතිවරණ ව්‍යාපාරයට සම්බන්ධ විය. 2015 තෙක් ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයා ලෙස කටයුතු කළ ඔහු 2019දී ජනපති ධුරයට තේරී පත්විය.
රටක ජනාධිපතිවරයකු වීමට මේ පුද්ගලයාට ඇති සුදුසුකම් මොනවා ද?
හමුදාවේ මැදි නිලධාරියකු ලෙස විශ්‍රාම ගිය ඔහු යුද්ධ මෙහෙයුම් පිළිබඳ උපායමාර්ගික තීරණ ගැනීමට තරම් ජ්‍යෙෂ්ඨත්වයක් නොලැබීය. ඔහු සාමාන්‍ය ලාංකිකයකු ලෙස ලාංකීය සිවිල් සමාජය තුළ ජීවත් වූයේ වසර කිහිපයක් පමණි. ජීවිතයෙන් වැඩි කාලයක් ඔහු ගත කළේ එක්කෝ හමුදාව තුළය. නැතහොත් රටේ ජනාධිපතිවරයාගේ බලගතු සොහොයුරා ලෙසය. මෙවන් පුද්ගලයකුට රටක සාමාන්‍ය ජන ජීවිතය පිළිබඳව, සිවිල් ජන සබඳතා පිළිබඳව ජීවිත අත්දැකීමක් තිබිය හැකිද? ජීවිතයේ වැඩි කලක් ඔහු ගත කළේ ඉහළින් දෙන අණට හිස නමා පහළට අණ දීමෙනි. රටේ ජනාධිපතිවරයා වූ පසු ඔහුට අණ දෙන්නට කිසිවෙක් නොවීය.
ඉන්පසු ඔහු තමාව දුටුවේ සියලු දැනීමෙන් කෙළ පැමිණි බහුශ්‍රැතයකු ලෙසය. රටේ කඩාවැටීමට ප්‍රධානතම හේතුවක් වූයේ රටේ ජනාධිපතිවරයාගේ මහ මෙරකටද වඩා උස ඒ වැරදි දැක්මයි.
මේ හිස් පුද්ගලයා බලහත්කාරයෙන් බලය ඩැහැගත්තේ නැත. 69 ලක්‍ෂයක් ජනතාව ඉතාමත් කැමැත්තෙන් ඔහුට ඡන්දය දුන්හ. 2019 ඔහුටත් 2020දී මහින්ද රාජපක්‍ෂ හිටපු ජනාධිපතිවරයාටත් මහා බලයක් ලබාදුන්නේ ජනතාවයි. 2022 ජනවාරියේදී පවා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා රනිල් වික්‍රමසිංහ, සජිත් ප්‍රේමදාස හා අනුර කුමාර දිසානායක යන මහත්වරුන්ට වඩා ජනප්‍රිය වූ බව ජනමත විමසුමකින් හෙළිවිය. 2022 ජනවාරියේදී ජනාධිපතිවරණයක් පැවැත්වූවා නම් යළිත් ජය ගන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාමය. මේ රසායනික පොහොර භාවිතය හිටිඅඩියේම තහනම් කොට හා මුළුමනින්ම තහනම් කොට කෘෂිකර්මය උඩු-යටිකුරු කළාටත් පසුවය. 69 ලක්‍ෂයෙන් බහුතරයකට ඇස් පෑදුණේ විදුලි කප්පාදුව හා ඉන්ධන හා ගෑස් පෝලිම් හටගත් විටය.
‘බදු යළි ස්ථාපිත කිරීම හා/හෝ වැඩිකිරීම තුළින් අහිමි වූ රාජ්‍ය ආදායම යළි ගොඩනගාගැනීමට කටයුතු නොකිරීම නිසා ආර්ථිකයටත් ඒ හරහා සමස්ත සමාජයටත් අහිතකර බලපෑමක් ඇතිවූ බව පැහැදිලිය’ යයි ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තම තීන්දුවේ සඳහන් කළේය. වන්නට යන විනාශය මහ බැංකුවේත් අනෙකුත් ආයතනවලත් නිලදරුවන් ඇතැමකු දැන සිටින්නට ඇත. නමුත් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වැනි මහදැනමුත්තකුට දැනමුතුකම් දෙන්නට තරම් කොඳුනාරටියක් තිබූ කිසිවකු රාජ්‍ය සේවයේ නොසිටි බව පැහැදිලිය.
මේ නොහැකියාව වටහා ගැනීමට නම් 2020 ජුනි මස ගෝඨාභය ජනපතිවරයාත් මහ බැංකු ඉහළ නිලධාරිනුත් අතර වූ හමුවම ප්‍රමාණවත්ය. මහ බැංකු නිලධාරීන් හා දේශපාලන බලධාරීන් අතර මත ගැටුම්, වාද විවාද සාමාන්‍ය දයකි. මෙම සිද්ධියේ විශේෂත්වය නම් ගෝඨාභය ජනපතිවරයා මෙම හමුවට ජනමාධ්‍ය කැඳවා රූපවාහිනි කැමරා ඉදිරිපිට මහ බැංකු නිලධාරීන්ට බැන වැදීමය. (එක් අන්තර්ජාල පරිශීලකයෙකු ලියුවේ ‘අපේ තාත්තා මට බයිනවා වගේමයි’ යනුවෙනි.) එදා ඔහු මෙසේද කීවේය.
‘මහ බැංකුවත් භාණ්ඩාගාරයත් තමයි මොනිටර් ඇන්ඩ් ෆිස්කල් පොලිසි එක කරන්නේ. හැබැයි ඒක වෙන්න ඕන රටේ ජනාපධිතිතුමාගේ ඉකොනාමික් පොලිසි එකට හරියන්න. ඕගොල්ලො ළඟ විවිධ ටූල්ස් තියෙනවා මේකට. ඒ ටූල්ස් පාවිච්චි කරන්නට ඕනා. හැබැයි අපේ මහ බැංකුව කිසිම ටූල් එකක් පාවිච්චි කරන්නේ නැහැ. නිකම් නිදාගන්නවා.. මේ මනි ස’කියුලේෂන් එකනේ. මේක සිම්පල් දෙයක්නේ. මේක බේසික්ස් ඔෆ් ඉකොනොමික්ස් නේ. ඕගොල්ලන්ට වගකීමක් තියෙනවා මේ ක්‍රයිසිස් එක යටතේ නිදාගන්නේ නැතුව..
දැන් මම දීලා තියෙනවා ඕගොල්ලන්ට ක්‍රමවේදයක්. ඒක ඕගොල්ලන්ට කරන්න බැරිනම් හෙට උදේ වෙනකොට ඕගොල්ලන්ට දෙන්න පුළුවන් ක්‍රමවේදය මට ඉදිරිපත් කරන්න. මට ජනතාව දීලා තියෙනවා විශාල බලයක්. මේ රට හදන්න කියලා..’ කොළයක් දෙස වරින් වර බලමින් ජනාධිපතිවරයා වේගස්වරයෙන් කතා කරද්දී මහ බැංකු නිලධාරීහු ලුතිනන් කර්නල්වරයාගෙන් බැනුම් අසන සාමාන්‍ය සොල්දාදුවන් මෙන් බිම බලාගෙන මුවින් නොබැන සිටියෝය.
මේ වාග් විකාරය තුළ ගෝඨාභය ජනපතිවරයා එක් ඇත්තක් කීවේය. එනම් බුද්ධියක් හෝ දැක්මක් තබා හැදියාවක් නොමැති පුද්ගලයකුට මෙරට බහුතර ජනතාව දැවැන්ත ජනවරමක් දුන් බවය. කටුස්සාට රන් මාලය පැළඳූ කථාව අපි අසා ඇත්තෙමු. 2019දී වූයේ කටුස්සාට ඔටුනු පැළඳවීමයි. ඉදින් වසර දෙකහමාරකින් රට බංකොලොත් වීම පුදුමයක්ද?
රාජපක්‍ෂ කඳවුර ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ අපේක්‍ෂකයා වෙනුවෙන් අති දක්‍ෂ ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරයක් ගෙන ගිය බව සැබෑය. නමුත් 69 ලක්‍ෂයක් ජනතාව හිස් මිනිසකුව ගැලවුම්කාරයකු ලෙස දැකීම තුළින් 69 ලක්‍ෂය අයත් රටේ සමාජ බුද්ධි මට්ටමේ ඌනතාව හෙළි නොවන්නේද? ඒ වරදෙන් උගත් පාඩම යළිත් රාජපක්‍ෂ කෙනකු බලයට පත්නොකිරීම පමණක් නම්, එය වැදගත් වුවද ප්‍රමාණවත් නොවේ. ගෝඨාභය ජනපතිවරයාගේ ප්‍රධාන වරද රාජපක්‍ෂ කෙනකු වීම නොව දැනුම, බුද්ධිය, දැක්ම හා සමාජීය අත්දැකීම යන සිව්අංශයෙන්ම ශුන්‍ය වීමත් තමන්ගේ ශුන්‍යත්වය නොදැනීමත්ය. විශේෂයෙන්ම ආර්ථිකයක් ක්‍රියාත්මක වන අයුරු පිළිබඳ ‘අ’යන්න හෝ ‘ආ’යන්නවත් නොදැන සිටි ඔහු තමාව දුටුවේ ආර්ථිකය පිළිබඳව සියල්ල දන්නකු ලෙසය. වැරදුණේ එතැනය. ඉදිරියට වැරදිය හැක්කේද එතැනය. 2024ටත් ඉන් එපිටටත් මෙම සත්‍යය පොදුය.
ගැලවුම්කාර මිරිඟුවේ ඊළඟ පියවර?
එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවර්ධන වැඩසටහන ලංකාවේ ජනතා අදහස් පිළිබඳ පුළුල් මත විමසුමක් කළේය. මේ මස ප්‍රකාශිත එහි ප්‍රතිඵලවලට අනුව, ජනතාවගෙන් 69%ක් පාර්ලිමේන්තුව විශ්වාස නොකරන අතර, 78%ක් දේශපාලන පක්‍ෂ අවිශ්වාස කරති. ජනතාවගෙන් 40%ක් අධිකරණය විශ්වාස කරන නමුත් වඩාත්ම ජනතා විශ්වාසය දිනාගෙන ඇත්තේ අධිකරණය නොව ආරක්‍ෂක හමුදාවන්ය. ජනතාවගෙන් 60%ක් ආරක්‍ෂක හමුදාවන් විශ්වාස කරති. (13%කට හමුදාවන් කෙරෙහි විශ්වාසයක් නැති අතර 22%කට විශ්වාසයක් හෝ අවිශ්වාසයක් නොමැත. 5%ක් මෙම ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දුන්නේ නැත.)
ලාංකීය ජන විඥානය කෙතරම් ප්‍රශ්නකාරීද යන්න වටහා ගැනීමට මෙයම ප්‍රමාණවත්ය.
ජනතාවගෙන් 60%ක් තුළ ඇති මෙම විශ්වාසයේ පදනම ජනවාර්ගික-ආගමික හැඟීම් බව ගම්‍ය කිරීම අපහසු නැත. ලංකාව බහු ජනවාර්ගික, බහු ආගමික, බහු භාෂයික රටකි. මේ රටේ ජනවාර්ගික විවධත්වයෙන් තොර ආයතන දෙකක් තිබේ. එකක් සංඝ සමාජයයි. දෙවැන්න ආරක්‍ෂක හමුදාවයි. මේ ආයතන දෙකේම අධිපතිධාරි විඥානය ලාංකීය නොව සිංහලයි. මෙම ආයතන දෙකම පෙනී සිටිනුයේ ලාංකීය ලංකාවක් වෙනුවෙන් නොව, සිංහල/සිංහල-බෞද්ධ අධිපතිධාරී ලංකාවක් වෙනුවෙනි.
වසර 75ක් පුරා අපට වැරදුණා යන කතා සැබැවින්ම සත්‍ය වනුයේ ජනවාර්ගික/ ආගමික සංහිඳියාව සම්බන්ධයෙනි. 1948 කඳුරට දෙමළ ජනතාවගේ ප්‍රජා අයිතිවාසිකම් අහිමි කිරීමේ සිට අද නැගනෙහිර පළාතේ පුරා විද්‍යාවේ නාමයෙන් සිංහල- දෙමළ ගැටුමක් යළි ඇවිළවීමේ උත්සාහයන් දක්වා නොකැඩී දිවෙන හුය මෙයයි.
1956 ‘සිංහල පමණයි’ උන්මාදය නොවන්නට භාෂා පරතරය ජනවාර්ගික ගැටුමක් හා 25 අවුරුදු යුද්ධයක් දක්වා වර්ධනය වන්නේ නැත. මේ නිසා අපට අහිමිවූ මිනිස් හා භෞතිකමය සම්පත් කොතෙක්ද? බුද්ධි ගලනය පටන් ගන්නේ එතැනිනි. සංවර්ධනයට යෙදිය යුතුව තිබූ ධන කන්දරාව අවි ආයුධවලට වැය වුණේ එලෙසය. පළවෙනි ඊළාම් යුද්ධයට වැය වූ මුදල කඩිනම් මහවැලි ව්‍යාපෘතියට වැයවූ මුදලට වඩා 10 ගුණයක් බව ගණන් බලා තිබුණි.
යුද්ධය නිමා වී වසර 14කට අධික කාලයක් ගතවුවද යුද්ධ වියදම් නම් අඩු වී නොමැත. අදත් රටේ ධනයෙන් වැඩිම කුට්ටිය වැය වනුයේ ආරක්‍ෂක හමුදාවන් වෙනුවෙනි. යුද්ධයෙන් පසු ජනතාවට සාමයේ ආර්ථික වාසිය නොලැබුණේ එය වසරින් වසර ඉහළ යන යුද්ධ වියදම්වලින් ගිලගත් නිසාය. 2020දී කොවිඩ් වසංගතය මැද සෞඛ්‍ය වියදම් කප්පාදු කළ රාජපක්‍ෂ පාලනය ආරක්‍ෂක වියදම් ඉහළ දැම්මේය.
අද වුවද රජයේ වියදම් අඩු කිරීමේ හොඳම මග ආරක්‍ෂක හමුදාවන්ට වැයවෙන දැවැන්ත මුදල අඩු කිරීමය. සිවිල් රාජ්‍ය ආයතනවල මෙන්ම හමුදාවේද බරපතළ අතිරික්ත සේවක ගැටලුවක් තිබේ. රජයේ වැටුප් වියදම්වලින් අඩක් වැයවනුයේ හමුදාවන් වෙනුවෙනි. නමුත් මෙම වියදම් අඩු කිරීමට ආණ්ඩු හා දේශපාලන පක්‍ෂ බිය වෙයි. මන්ද ‘දේශ ද්‍රෝහී’, ‘ජාති ද්‍රෝහී’, ‘රට පාවා දෙන්නා’ වැනි ලේබල අලවා ගැනීමට ඇති අකමැත්ත නිසාය. ලංකාව ආර්ථික අගාධයෙන් ගොඩ ඒමට නම් මේ යුද්ධ -වියදම් විෂම චක්‍රයෙන් ගැලවීම අත්‍යවශ්‍යයි. නමුත් ජනතාවගෙන් 60%ක් හමුදාව විශ්වාස කරන හා රටේ වඩාත්ම ජනතා විශ්වාසය දිනාගත් ආයතනය හමුදාව වන සන්දර්භයක් තුළ කිසිම නායකයෙකු මෙම ගැටය ලිහීමට තරම් නිර්භය වෙතැයි සිතිය නොහැක.
ක්ලෝඩ් ලෙෆෝ (Claude Lefort) නම් ප්‍රංශ දාර්ශනිකයාගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ න්‍යායට අනුව, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යනු හිස් අවකාශයකි. ප්‍රංශ විප්ලවයට පෙර රාජ්‍ය බලය නියෝජනය කළේත් සංකේතවත් කළේත් රජුය. 16 වන ලුයි රජු හිස ගසා දැමීමත් සමග මෙම සංකේතත්වය නිමා විය. රාජාණ්ඩුව තුළ තිබූ ඒකත්වය වෙනුවට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ඇත්තේ විවිධත්වයයි. රාජාණ්ඩුව තුළ වූ ඒකමතිකත්වය වෙනුවට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තුළ ඇත්තේ බෙදීමයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නම්වූ හිස් අවකාශය නායකයකුගෙන් හෝ පක්‍ෂයකින් පිරවීමට දරන උත්සාහය තුළින් ඒකාධිපතිත්වයට පාර කපන බව ලෙෆෝගේ මතය විය.
ලංකාවේ ඡන්දදායකයන් තුළ ඇති ගැලවුම්කාර සිහිනය තුළින් අපේක්‍ෂා වනුයේ අපේ සියලු ප්‍රශ්න වසර 5කින් නිමා කොට සංවර්ධිත රටක් හා සෞභාග්‍යවත් ජනතාවක් බිහිකරන නායකයෙකි. මෙය කිසි දිනෙක සැබෑ විය හැකි සිහිනයක් නොවේ. එක නායකයකු අසාර්ථක වූ විට අපි ඊට වඩා ශක්තිමත් නායකයකු සොයමු. මැතිවරණය ඊළඟ ගැලවුම්කාරයා බලයට පත්වීමේ උත්සාහයකට ලඝු වීමේ ප්‍රතිඵලය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවට එක් නායකයකු/පක්‍ෂයක් ආදේශ කිරීමය. ‘වැඩ කරන අපේ විරුවා’ නිර්මාණය වූයේ එලෙසය. අර්බුදය සදාතනික කරනුයේ නායකයන් නොව ජනතාවය.
දේශපාලන පක්‍ෂ හා සිවිල් නායකත්වයන් තුළින් තමන් අපේක්‍ෂා කරන ‘ගැලවුම’ නොලැබුණ විට ජනතාව ගැලවුම්කාර වේශය ආරූඪ කිරීමට පෙළඹේද යන පැනයට දිය හැකි නිවැරදිම පිළිතුර ‘ඔව්’ යන්නයි. එකම ගැටලුව නම් මේ අසමසම විනාශකාරී තේරීම කරන දිනය කවදාද යන්න පමණකි.
(තිසරණී ගුණසේකර)
සමාජ හා දේශපාලන විශ්ලේශිකා
(අනිද්දා පුවත්පතින් උපුටා ගැනිණ)
