කඩිනමින් ම අත්බෑගයට අත යවූ සචේතනී ඉන් පිටතට ගත් කුඩා පණාවකින් හිසකේ පිටුපසට පීරා ‘‘දැන් හරිද...?’’ යැයි විමසුවේ කුඩා දැරියක මෙනි.
වදනකුදු මුදා නොහළ හෙතෙම යළි වීදුරුව ඉහළට යවා කාරය පණගන්වාගෙන මන්දගාමී ලෙස ඉදිරියට ඇදී ගියේ අප වෙතින් සමුගෙන යා නොහැකි බව
‘‘පිස්සුද අනේ... මං ඉක්මනට ආවෙ නෑ... ඔයා තමයි ගාට ගාට මෙතනට ඇවිත් තියෙන්නෙ...’’ යැයි පැවසූ සචේතනී මන්දස්මිතයකින් මුව සරසාගන්නා
අමෝද්‍ය මේ නොකියා පවසන්නේ කුමක් ද යන්න වටහා නොගැනීමට තරම් මා බොළඳ නොවේ. ඒ ඔහුගේ අවංක භාවය යි. ඉදින් මා ද ඔහුගේ ඒ අවංක
සචේති, ප්‍රවිෂ්ඨට නොපැවසුව ද ඇය කිසියම් චිත්ත පීඩාවකින් පෙළෙන බව මේ වන විට ඔහු අවබෝධ කරගෙන තිබිණ. නමුදු ඒ කිසිවක් ම විමසන්නට
මා එසේ පැවසුවේ දිවසත් අයියා ද අසල සිටින වගක් නොහැඟී අමෝද්‍ය මගේ සිරුරට තුරුල් කරගන්නා අතර ය. ඒ මොහොතේ වුව ද අමෝද්‍ය ඊට
‘‘ඔය ඉතිං... ආයෙ කල්පනා කරන්න ගත්ත. හරි... මං අද රෑට හස්බන්ඩ් ඉස්සරහ ම හාමුදුරුවන්ට කොල් එකක් දාල විස්තරේ කතා කරගන්නංකො... බය
‘ඔවු... දැන් පහුගිය දේවල් ගැන හිතල වැඩක් නෑ. ඉස්සරහ ගැන හිතන්න... මේ මොහොතේ සිට ආරම්භ වෙන්නෙ අලුත් ජීවිතයක්. ඒකට සුදානම් වෙන්න.
උදෑසන 9.55ට පමණ, Silent ආරට යොමු කර තිබූ ප්‍රතිෂ්ඨගේ ජංගම දුරකතනයෙන් එක්වන ම ආලෝකයක් දැල්විණ. ඒ, ඇමතුමක් හේතුවෙන් නොව කෙටි පණිවිඩයක් හේතුවෙන් බව ඔහු ක්ෂණිකව ම හඳුනාගත්තේ ය.
ඒ මොහොතේ සිට මේ දක්වා අපේ හමුවීම්, අදහස් හුවමාරු කරගැනීම් යනාදි සියල්ල සුනුවිසුනු කර දමන ලද්දේ මා විසින් ම ය. මා ඒ වෙනුවෙන් වන්දි
‘‘ඇයි ප්‍රතිෂ්ඨ ඔයා කල්පනා කරන්නෙ... මෙහ්... මං යෝජනාවක් කරන්න ද...?’’
‘‘ඇයි අයියෙ ‘ඒත්’ කියල නැවැත්තුවෙ... අමෝද්‍ය කැමති නැද්ද මං එයා ළඟට එනවට... එහෙම නම් එයාට ඒක කෙළිංම කියන්න කියල අයිය කියන්න.
තවත් තත්පර හත අටක කාලයක් ඔවුන් දෙදෙනා මතු නොව අවට පරිසරය ම පසු කර ගිය සැණින් සචේතනීගේ උවනෙතේ ඉරියව් වෙනස් විය. ඒ වෙනස
‘‘හම්ම්ම්... ඒකත් එහෙම ද... හරි... එහෙනං මං ඔයාට අදහසක් දෙන්නං. හැබැයි මේක ක්‍රියාත්මක කරන්න නං ඔයාට අයෝද්‍යගෙ කැමැත්ත
ලේඛනාගාරයෙන් පිටතට පැමිණි සැණින් ප්‍රතිෂ්ඨගේ වම් උරිසේ ගෑවෙන නොගෑවෙන තරම් ආසන්නව ගමන් කළ සචේතනී මඳ දුරක් ගොස් ‘‘කොහොමද
