මීට වසර හතරකට පෙර, 2020 පෙබරවාරි 14 වෙනිදා ඩුබායි නගරයේ සිට කටුනායක ගුවන් තොටුපලට රුසියාවේ හිටපු තානාපති උදයංග වීරතුංග රැගෙන ආවේ පොලිස් ආරක්ෂාව මැද ය.
ගොඩක් අය වෙන්වීම් විශ්වාස කරනවා. ඒත් මං ආදරේදි වෙන්වීම් විශ්වාස කරන්නෙ නෑ.
මම මේ ජායාරූපය කියවන්නේ වෙනස් ම විදිහකට.. ජවිපෙ සාමාජිකයෙක් හෝ NPP හිතවාදියෙක් විදියට නෙවෙයි.. Pele ගේ චිත්රපටයේ විචාරකයෙක් විදියට...
ජවිපෙ ඉන්දියාවට ගියේ අමුල් බටර් හෝ විද්යුත් බයිසිකල් හෝ ගැන කතා කරන්නට යැයි කිසිවෙකු සිතනවා නම් එය විහිළුවකි.
මේ කතාවේ ඛේදනීයම පරාජය හිමිව ඇත්තේ විමල්ටය. එදා ජවිපෙ හැරදා වෙනත් පක්ෂයකට ගිය
සුනිල් හඳුන්නෙත්ති ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ (ජවිපෙ) දේශපාලන මණ්ඩල සභිකයා තම පක්ෂ නායකත්වයේ දඹදිව ගමනට අදාළ කුහකකම් ගැන ලියපු සටහනක් පසුගිය දිනක දැක ගන්නට ලැබුණා.
ජාතික ජන බලවේගය ඉන්දියාවට ගිය එකෙන් සිද්ද වෙච්ච වඩාත්ම වැදගත් වාසිය උනේ ප්රචාරක වාසිය.
මේ කතාවේ ලොකුම පරාජිතයා වීමට නියමිතව ඇත්තේ ආර්. ප්රේමදාසගේ පුත් සජිත් ප්රේමදාසය.
ආචාර්ය දර්ශන ලියනගේ කියන්නෙ ජාතික ජනබලවේගෙට විරුද්ධව එළිපිට අදහස් කියන විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරයෙක්.
ලංකාවේ ජනගහනයෙන් සියයට දහයක් (සමහරු කියන්නේ සියයට විස්සක්) පමණ තාවකාලික ව හෝ ස්ථිරව පදිංචි ව හෝ වැඩ කරමින්
තමන්ගේ රට ගැන කිසිම අවබෝධයක් හෝ ඉතිහාසය ගැන ගැන මෙලොව හසරක් නොදන්නා බලය වෙනුවෙන් ඕනෑම දෙයක් කිරීමට පසුබට
මාර්ගත සුරක්ෂිතභාවය පිළිබඳ පනත් කෙටුම්පත පාර්ලිමේන්තුවෙන් සම්මත වී කතානායකවරයා අනුමැතිය ලබා දී මේ වන විට රටේ නීතියක් බවට පත්ව ඇත.
