යුක්තිය පසිඳලීමේ ක්‍රියාවලිය තුළ යුක්තියක් නැති බව අප විසින්ම ලෝකයාට කියා සිටීම -ගාමිණි වියන්ගොඩ

'කැච්-22' (Catch-22) යනුවෙන් හැඳින්වෙන ඉංග්‍රීසි යෙදුමක් ජාත්‍යන්තර ව්‍යවහාරයේ තිබේ.

 

 

 එම යෙදුම ජනප්‍රිය ව්‍යවහාරයට ආවේ, ඇමරිකානු නවකතාකරුවෙකු වන ජෝසප් හෙලර් විසින් ලියන ලද 'කැච්-22' නමැති නවකතාව ඇසුරෙනි. 

 

 

මේ යෙදුමේ දළ අදහස වන්නේ, නඩත්තු කළ නොහැකි තාර්කික පටලැවිල්ලක් යන්නයි. 

 

තාර්කිකත්වයත් ඇති තැන සාමාන්‍යයෙන් පටලැවිල්ලක් තිබිය නොහැකි මුත්, තාර්කිකත්වයක් ඇති නිසාම දෙකොන පැටලෙන තත්වයක් පිළිබඳ අදහස එහි ගැබ් වෙයි. 

 

එය ඒ නවකතාවේම එක් උදාහරණයකින් දැක්වුවහොත් මෙසේ ය: 

 

එක් ගණිකාවක්, එහි ප්‍රධාන චරිතය වන යොසේරියන් සමග විවාහ වීම ප්‍රතික්ෂේප කරයි. හේතුව, ඇගේ තර්කය අනුව, ඔහු පිස්සෙකු වන බැවිනි. තමා පිස්සෙකු යැයි ඈ සිතන්නේ මන්දැයි ඔහු ප්‍රශ්න කරයි. එවිට ඈ කියන්නේ මෙවැන්නකි: 

 

කන්‍යාවක් නොවන ගැහැනියක් විවාහ කරගැනීමට යන පිරිමියා පිස්සෙකි. යම් දවසක ඈ විවාහ වෙතොත්, ඒ සිහිමොළේ ඇති පිරිමියෙකු සමග පමණි.

 

 උපාලි අබේරත්න 'පළිගැනීමේ කොමිසමේ' වාර්තාව ජනාධිපති අතට

 

 

 

 

 වරාය නගර කෙටුම්පත, මෙතෙක් කල් ෆෙඩරල් ක්‍රමය ගැන දකුණේ මවාගෙන සිටි බිල්ලා පඹයෙකු බවට පත්කරයි. ඉදිරියට, ෆෙඩරල් ක්‍රමයක් ඉල්ලා සිටීමට අවශ්‍ය කරන පන්නරය දෙමළ ජනතාවට ලබා දෙයි. 

 

එනම්, අනාගතයේදී එය 'කැච්-22' තත්වයකට තුඩුදෙන බවයි. ඒ ගැන පසුවට සාකච්ඡා කිරීමට බලාපොරොත්තු වන අතර අද සාකච්ඡා කෙරෙන්නේ, පළිගැනීමේ කොමිසමට අÞළ කාරණා ගැන පමණි. ('පළිගැනීමේ කොමිසම' යැයි සඳහන්ව ඇත්තේ භාෂාව හැසිරවීමේ වැරදීමකින් නොවන බව කරුණාවෙන් සලකන්න).  

 

 

 

 

 

 

යහපාලන ආණ්ඩුව කාලයේ, රාජපක්ෂවාදී පිරිස් දේශපාලනික දඩයමකට හෝ පළිගැනීමකට යටත් වී ය යන්න වර්තමාන පාලකයන්ගේ ප්‍රබල තර්කයකි. 

 

ඒ සියල්ලන්ම (බැසිල් රාජපක්ෂ, යෝෂිත රාජපක්ෂ, උදයංග වීරතුංග, ජාලිය වික්‍රමසූරිය, උදය ගම්මන්පිල, පිල්ලෙයාන්, විමල් වීරවංශ, නිශ්ශංක සේනාධිපති, වසන්ත කරන්නාගොඩ ආදී සියල්ලන්ම) රාජපක්ෂවාදීන් වීමත්, අනිත් පැත්තෙන් ඔවුන්ව නීතිය ඉදිරියට ගෙන ඒමට එදා 'බාගෙට' කටයුතු කළ යහපාලන ආණ්ඩුවේ අයත්, ඉන් පිටස්තර (අනුර කුමාර දිසානායක වැනි) අයත් රාජපක්ෂ-විරෝධීන් වීමත් නිසා, යම් දඩයමක් හෝ පළිගැනීමක් මේ කියන රාජපක්ෂවාදී පුද්ගලයන් සම්බන්ධයෙන් ක්‍රියාත්මක වී ය යන චෝදනාවට 'තාර්කිකත්වයක්' ලබා දෙයි. 

 

 

එපමණක් නොවේ. තව කාරණයක් ගැනත් සිහිකැඳවා ගත යුතුව තිබේ: 

 

යහපාලන කාලයේ මේ කියන පුද්ගලයන් නීතිය ඉදිරියට ගෙනාවේ, පොලීසිය, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව සහ අධිකරණය යන යුක්තිය පසිඳලීමේ සම්මත ආයතන පද්ධතිය හරහා ය. 

 

එහෙත් අද ඔවුන් නිදොස් කොට නිදහස් කරන්නැයි නිර්දේශ කොට ක්‍රියාත්මක කිරීමට යන්නේ, රාජපක්ෂවාදී ජනාධිපතිවරයෙකු පත්කළ දූෂිත පුද්ගලයෙකුගේ ඊනියා කොමිසමක් සහ රටේ සම්මත නෛතිත පද්ධතියට උඩින් ක්‍රියාවේ යෙදවෙන, පාර්ලිමේන්තුවේ යෝජනා සම්මතයක් හරහා ය. 

 

 

 

එය ප්‍රාථමික නිරීක්ෂණයකි. ඉන් එහාට, වඩාත් සංකීර්ණ සහ වඩාත් ගැඹුරු ආකාරයකින්, රාජපක්ෂ චර්යාව තුළින් එම තත්වය තවදුරටත් විදාරණය වෙයි. 

 

 

අධිකරණය සහ නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවට උඩින් පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි ඡන්දයකින් පමණක්, අර කියන අතීත වැරැද්ද අද නිවැරදි කිරීමට ගෝඨාභය ආණ්ඩුව සැරසෙන්නේ එබැවිනි. 

 

හොඳයි, දැන් අපි ඒ තර්කය වෙනත් පැත්තකින් සලකා බලමු.  

 

 

යුද්ධ කාලයේ ඇතැම් සිදුවීම් මුල් කරගෙන දෙමළ ජනතාව ජාත්‍යන්තරය ඉදිරියට යද්දී ලංකාවේ ආණ්ඩුව උත්තර දුන්නේ, එක පැත්තකින් එම චෝදනා එකහෙලා ප්‍රතික්ෂේප කරමිනි. 

 

අනිත් පැත්තෙන්, ඇත්තෙන්ම දෙමළ ජනතාවට දුක්ගැනවිලි ඇතොත්, අපේ යුක්තිය ඉෂ්ට කිරීමේ ක්‍රියාවලිය තුළ හෙවත් අපේ අධිකරණය තුළ ඒවාට ආමන්ත්‍රණය කිරීමේ විශාල අවකාශයක් ඇති බව පෙන්වා දෙමිනි.

 

මීට කාලයකට පෙර, ක්‍රිෂාන්ති කුමාරස්වාමි නමැති දෙමළ තරුණිය දූෂණය කොට ඝාතනය කළ හමුදා නිලධාරීන් හය දෙනෙකු අපේ අධිකරණ ක්‍රියාවලිය තුළින් එල්ලූම්ගහට නියම කළ බව, එය සනාථ කෙරෙන ප්‍රබල සාක්ෂියක් වශයෙන් ඒ දවස්වල අපේ බලධාරීන්ගේ පැත්තෙන් ඉදිරිපත් කෙරුණි. 

 

එවැනි ආදර්ශමත් අධිකරණ ක්‍රියාමාර්ග ගැන සඳහන් කිරීමෙන් අපේ බලධාරීන් උත්සාහ කෙළේ ජාත්‍යන්තරයට නොගොස් දෙමළ ජනතාවගේ දුක්ගැනවිලි ලංකාවේම විසඳා ගැනීමේ යාන්ත්‍රණයක් ලංකාවේ පවතින බව ලෝකයාට කියා සිටීමයි. 

 

එසේම, යුද්ධ කාලයේ සිදු වී යැයි කියන යුද අපරාධ පිළිබඳ සොයා බැලීමට ජාත්‍යන්තර විනිසුරන්ගෙන් සමන්විත අධිකරණයක් පිහිටුවිය යුතු බවට යෝජනා ඉදිරිපත් වෙද්දී, ඊට එරෙහිව ආණ්ඩුවේ බලධාරීන්ගේ පැත්තෙන් නැවතත් ඉදිරිපත් වුණේ ඉහත කී තර්කයමයි. 

 

හාස්‍යයට කාරණය වන්නේ, මෙම තර්කය වඩාත් ප්‍රබල වශයෙන් මෑත කාලයේ මතු කළ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයම, ඊට සපුරා වෙනස් පූර්වාදර්ශයක්, තරමක් ඈත කාලයකදී රටට සපයා තිබීමයි. 

 

එහි ප්‍රධාන කර්තෘකයා වුණේ වර්තමාන අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ ය. 1987-90 කාලයේ ආණ්ඩුව විසින් දකුණේ තරුණයන් ඝාතනය කළ බවට සියලූ සාක්ෂි අරගෙන එදා ජිනීවා ගියේ ඔහු ය. 

 

එනම්, ලංකාවේ අධිකරණය සහ නීතිය තුළින් සාධාරණත්වයක් අපේක්ෂා කළ නොහැකි බව ලෝකයාට මුලින්ම කීවේ මේ රටේ දෙමළ ජනතාව නොව, වර්තමාන අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ ය.

 

 

 

දැන්, ඒ කාරණය අප තේරුම්ගත යුත්තේ කෙසේද? එදා මහින්ද රාජපක්ෂ ජිනීවා ගියේ දකුණේ සිංහල කැරලිකරුවන්ට අපේ නීතියෙන් සහ අධිකරණයෙන් යුක්තියක් නැති නිසා නම් සහ මහින්ද රාජපක්ෂම කී පරිදි, දකුණේ සිංහල තරුණයන් සම්බන්ධයෙන් දකුණේ සිංහල ආණ්ඩුව එදා අනුගමනය කළ ක්‍රියාකලාපය යුක්ති ධර්මයේ සීමාවන් ඉක්මවා ගොස් තිබුණේ නම්, දකුණේ ආණ්ඩු විසින් උතුරේ දෙමළ ජනතාව සහ දෙමළ තරුණයන් අරභයා යුක්ති ධර්මය කෙසේ ක්‍රියාත්මක වන්නට ඇත්දැයි සාධාරණ සැකයක් කෙනෙකුගේ සිතක ඇති නොවන්නේද? 

 

පසුගිය මාසයේ ජිනීවා නුවරදී ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාව කියා සිටියේ හරියටම ඒ කාරණයයි.  

 

  

එය වර්තමාන සාදෘශ්‍යයකින් පැහැදිලි කළොත් මෙසේ ය. 

 

මේ මොහොතේ, පාර්ලිමේන්තුවේ විවාදයට ගැනෙන ජාතික වශයෙන් ඉතා වැදගත් කාරණා දෙකක් තිබේ. 

 

එකක් වන්නේ, පාස්කු බෝම්බ ප්‍රහාරය පිළිබඳ කොමිෂන් වාර්තාවයි. අනෙක වන්නේ, ඉහතින් කී උපාලි අබේරත්න කොමිෂන් වාර්තාවයි. 

 

මේ කාරණා දෙක ගැනම විපක්ෂයට කතා කිරීමට ඉඩ නොදීම සහ හැකි සෑම ආකාරයකින්ම බාධා කිරීම, පසුගිය සති දෙක තුනක කාලයේ ආණ්ඩු පක්ෂයේ ප්‍රතිපත්තිය වූ බව අපි දැක්කෙමු. 

 

එසේ වුණේ ඇයි? 

 

  

 මා යම් වරදක් කර නැත්නම් සහ එවැනි වරදක් ගැන කිසි සාක්ෂියක් තිබිය නොහැකි බවට මට සහතිකයක් ඇත්නම්, මා එම වරද කර ඇතැයි චෝදනාවක් ඉදිරිපත් වීම මාව කෝපයට පත්කළ යුතු නැත. 

 

ඇත්තෙන්ම මා ඒ ගැන සන්තෝස විය යුතුය. මන්ද යත්, අළුයම ලු කෙළ පිඩක් සේ එම චෝදනාව සාක්ෂි සහිතව නිෂ්ප්‍රභ කිරීමේ හැකියාවක් මට ඇති නිසා ය. චෝදකයා නිරුත්තර කිරීමේ සෑම සාක්ෂියක්ම මට ඇති නිසා ය. 

 

එහෙත්, මා එක දිගටම චෝදකයාව වළක්වයි නම් සහ චෝදකයාට බාධා කරයි නම් සහ චෝදකයාට පහර දෙයි නම්, එහි තිබිය හැකි එකම අර්ථය වන්නේ, නැඟෙන චෝදනාවේ යම් සත්‍යයක් ඇති බව රටට හෙළිදරව් වීම වැළැක්වීම ය.

 

ලංකා ආණ්ඩුවේ යුද අපරාධ සම්බන්ධයෙන් ජාත්‍යන්තරයෙන් නැඟෙන චෝදනා ඉදිරියේ අපේ ආණ්ඩුව එක දිගටම අනුගමනය කළ ප්‍රතිපත්තියත්, ඉහත කී කාරණා දෙක සම්බන්ධයෙන් ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුව තුළ මේ මොහොතේ ආණ්ඩු පක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් හැසිරුණු ආකාරයට ඉඳුරා සමාන ය. 

 

 

 

 

 

 

මේ කාරණය ලියන්නට සිතුණේ, උපාලි අබේරත්නගේ වාර්තාව සම්බන්ධයෙන් හිටපු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු විග්නේස්වරන් කියා තිබූ එක් කාරණයක් නිසා ය. 

 

එම වාර්තාව පිළිබඳ ප්‍රශස්ත නීතිමය විවේචනයක් ඉදිරිපත් කරන ගමන්ම ඔහු තවත් අගනා දෙයක් කීවේය. 

 

එනම්, ඇත්ත වශයෙන්ම මේ වාර්තාව ගැන තමන් එක්තරා ආකාරයක 'කාලකණ්නි' සතුටක් ලබන බවයි. ඒ ඇයි? 

 

මෙපමණ කලක් උතුරේ දෙමළ ජනතාව සම්බන්ධයෙන් දකුණේ ආණ්ඩුව දැරූ ආකල්පයේ ස්වභාවය, දැන් දකුණේම අධිකරණය සහ නීතියේ ආධිපත්‍යයට කෙළ ගසන උපාලි අබේරත්න කොමිසම හරහා ඔහුට දකින්නට ලැබී තිබීම නිසා ය. 

 

 

  

මෙහිදී නිතැතින් අපේ සිහියට නැඟෙන්නේ, සුනිල් රත්නායක නමැති හමුදා සෙබළාට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට පත්වූ සැනින් විශේෂ සමාවක් දීමයි. 

 

මොහු 2000 දෙසැම්බර් මාසයේ දිනෙක යාපනේ මිරුසුවිල් නමැති ප්‍රදේශයේදී අවතැන් වූ දෙමළ ජාතික සිවිල් වැසියන් 8 දෙනෙකු ඝාතනය කොට තිබුණි.

 

 ඒ අතරේ දරුවන් තුන් දෙනෙක් සිටියහ. ඉන් එක් අයෙකුගේ වයස අවුරුදු පහකි. ඒ අපරාධයට, 2015 ජුනි මාසයේදී කොළඹ මහාධිකරණය ඔහු මරණිය දණ්ඩනයට නියම කෙළේය. 

 

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති වූ ගමන් ඔහුට සමාව දුන්නේය. 

 

තර්කණය වුණේ, ඔහු රණවිරුවෙක් ය යන්නයි. 

 

 

 

 

 

 

නමුත් මෙවැනි ක්‍රියාවක් සඳහා රණවිරුවා යන යෙදුම පාවිච්චි කරන හැම අවස්ථාවකම වසංගන දෙයක් තිබේ. 

එනම්, එවැනි හැම විටකම රණවිරුවා වන්නේ, දෙමළ ජාතිකයන්ට විරුද්ධව කටයුතු කළ සිංහලයෙකු බව ය. 

 

දෙමළ රණවිරුවන් සහ මුස්ලිම් රණවිරුවන් ගැන අප අසා නැත්තේ එබැවිනි. 

 

 

ඇත්තෙන්ම ඉහත කී හමුදා සෙබළාට සමාව ලැඛෙන්නේ, ඔහු අතින් ඝාතනය වුණේ දෙමළ ජාතිකයන් වීමත්, ඔහු සිංහල ජාතිකයෙකු වීමත් සහ සිංහල හමුදා සෙබළෙකු වීමත් මිස, ඔහුගේ තිබුණු 'රණවිරු' ගතියක් නිසා නොවේ. 

 

 

 

 

දැන් ප්‍රශ්නය මතුවන්නේ, දෙමළ ජාතිකයන් නොවන, සිංහල ජාතිකයන් වන අයවළුන් සම්බන්ධයෙන්ද, වෙනත් හේතුවක් මත මෙම තර්කණයම ලංකාවේ යුක්තිය පසිඳලීමේ ක්‍රමය තුළ ක්‍රියාත්මක විය හැකි බව ය. 

 

එය අපට හැඳින්විය හැක්කේ 'රාජ-පාක්ෂික විරුවා' යන පදයෙනි. 

 

  

අවසානයේ මේ සියල්ල ප්‍රතිපක්ෂයෙන් කිරා බැලීමට සරත් ෆොන්සේකාගේ සිද්ධිය ගන්න: 

 

 

ඔය කියන යුද්ධයේ රණවිරුකම් එක්තැන් කළ හැකි තනි පුද්ගල සාධකයක් වෙයි නම් ඒ සරත් ෆොන්සේකා ය. 

 

එහෙත් එක් අවස්ථාවකදී ඔහුව හිරේට ඇදගෙන ගියේය. එයින් පෙන්නුම් කෙළේ, රණවිරුභාවය අවසානයේ තීන්දු වන්නේ, සටන් බිමේ වීරත්වයක් හෝ ඛෙදුම්වාදයට ඇති විරෝධයක් හෝ මත හෝ නොව, රාජපක්ෂ පවුලට පක්ෂද විපක්ෂද යන ඉතා සරල කාරණය මත බවයි.

 

මේ සෑම අවස්ථාවක් තුළම ඇති පොදු ලක්ෂණය ඔබට වැටහේද? 

 

එනම්, සිද්ධිය මත නොව, සිද්ධියට සම්බන්ධ පුද්ගලයන් මත යුක්තිය හෝ අයුක්තිය පිළිබඳ කාරණය තීන්දු වී ඇති බවයි.

 

 සුනිල් රත්නායකට ජනාධිපති සමාව දීම මෙන්ම, කප්පම් සඳහා පැහැරගත් ළමයින් 11 දෙනෙකු ඝාතනයේ, ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතනයේ සහ රවිරාජ් ඝාතනයේ විත්තිකරුවන්ද, ඔස්ට්‍රේලියානු කාන්තාවකගේ දේපළ කඩාවඩා ගත් උදය ගම්මන්පිල ඇතුළු සියලූ විත්තිකරුවන්ද නිදොස් කොට නිදහස් කළ යුතු බව මේ කොමිසම කියා ඇත්තේ, සිදු වූ අපරාධය හෝ දූෂණය ගැන නොතකමින්, ඒ අපරාධයට හෝ දූෂණයට ලක් වූ සහ ඒවා සිදු කළ පුද්ගලයන් කවුරුන්ද යන්න ගැන සැලකිලිමත් වෙමිනි.

 

දැන් දශක ගණනක් තිස්සේ දෙමළ ජනතාවත්, ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාවත් කියමින් සිටින්නේ ඒ සරල කාරණය නොවේද?