අපලෝකන 20 : එයැයිල වේසකං කරන්නෙ ඔයැයිල වගේ පිරිමින්ගෙ ඕනකමට... -(ජයසිරිගේ අලුත්ම නවකතාව)
ගනේෂ් එහෙම කියද්දි මට දැනුණෙ තරගයකට දුවද්දි පිට්ටනියෙ වටේ බලාගෙන ඉන්න අය හුරේ තියනව වගේ හැඟීමක්.
ගනේෂ් එහෙම කියද්දි මට දැනුණෙ තරගයකට දුවද්දි පිට්ටනියෙ වටේ බලාගෙන ඉන්න අය හුරේ තියනව වගේ හැඟීමක්.
‘‘සැල්ලඩිය... හහ්... හහ්... හා... ආ... හරි හරි... මේකට කියන්නෙත් සැල්ලඩිය තමයි. හැබැයි මේක වැලි හලන සැල්ලඩිය නෙවෙයි... මේක පිටි හලන සැල්ලඩිය. තේරුණයි...?’’
‘‘දැං මේ ලොක්කු වංගෙඩිය තමයි ගන්ඩෝනෙ...’’ කියන අතරතුර ලොකු වංගෙඩිය කෙළින් අතට තියෙද්දි ම රවුන් කරගෙන රවුන් කරගෙන ඇවිත්
විජේසිංහ අයිය එහෙම කියද්දි මම එයාගෙ මූණ දිහා ම බලාගෙන හිටිය.
‘‘මේකෙ තමයි අපි නිදාගන්නෙ. රොහාන් කැමතිනං මේ දවස් ටිකේ මේ කාමරේ නිදාගන්න. අර පැත්තෙ නිදාගන්නවනං රැ වෙනවනෙ.’’
ඒ මොහොතෙ ඉඳල මගේ හීනය වුණේ කොටුව ඇතුළෙ ඇවිදින්න. දවල්ට ඕෆ් වුණ වෙලාවට උඩ තට්ටුවට ගියාම කොටුව පේන විදිය විතරයි මම දන්නෙ.
මුලින් මුලින් කරේ හැමෝට ම හොරෙන් මේ පිංතුර එකතු කරපු එක විතරයි.
සමහර විට මිනිහ මට අවවාද කළේ අර ටී මේකර් මාව එක්කරගෙන ආපු නිසා ද දන්නෑ.
‘‘ඒ කිව්වෙ බං ලොකු සර් හරි මැනේජර් මහත්තෙය හරි නං තට්ටු කරන ගමං ම ‘කළු මහත්තයෝ දොර අරින්න... මේ මං’ කියල කියනව.
‘‘ටිප් එක ගැනනං නෙවෙයි අංකල්. ඒ ගෑනු දුන්නු ටිප් එකට අමතරව තව රුපියල් හතරක් ද පහක්දත් හම්බුණා.
‘‘මේ අලුත් කොල්ලෙක්... ඒ වගේ ම හොඳ පොඩි එකෙක්; යමක් කමක් තේරෙන පොඩි එකෙක්. ඒ හිංද මූට කෝචොක් කරන්නෙපා හරිද...